Het is ruim anderhalve week geleden dat ik aan mijn knie geopereerd ben en ik mag de komende twee weken nog steeds mijn knie niet belasten maar toch lukt het me dankzij mijn vismaat en zwager Cock om op het water te komen. Het moet wel een mooi gezicht zijn geweest. Zo’n halve kreupele die via een soort glijbaantje professorisch maar geheel pijnloos en zeer doeltreffend in een boot wordt geladen. Het been hoog een kussentje er onder en daar gaan we dan. Het is een prachtige dag. Mijn vrouw heeft me goed aangekleed en dat is maar goed ook. Het begint zowaar fris te worden. Cock stuurt de boot de Swette op en al na een paar meter is het bingo. De Poask baitcaster staat in een mooie hoepel. Dat belooft wat! Het duurt daarna echter wel enige tijd voor de volgende aanbeet komt. Die mis ik dan ook prompt. De volgende ook en die daarna wederom. Het festival der missers. Gelukkig vangt Cock een mooie snoekbaars. Op een bepaald ogenblik vraagt Cock aan mij of we die sloot wel eens ingevaren zijn. Ik antwoord negatief. We besluiten het erop te wagen en ontdekken op die manier een prachtig stukje nieuw emplooi. Aan het einde van de dag noteren we elf snoeken en een mooie snoekbaars. Voorwaar dus een mooie visdag. De snoeken hadden allemaal de maat. De grootste was 75 cm.

Met de resultaten die Cock gisteren geboekt had in het achterhoofd (3 stuks) togen we vandaag weinig hoopvol naar het water. De boot van Cock voor de tweede keer omgedoopt tot een soort van Henry Dunant. Vlakbij onze woonplaats de boot te water gelaten, snel een praatje gemaakt met Aart Kuijt, die woont daar toevallig ook, en wij vissen. Al net onder de eerste brug door had Cock zijn eerste aanbeet. Gemist maar het gaf de burger moet. Door naar het volgende dorpje, zonder een aanbeet te vernemen. Daar onder de brug door werd de eerste aanbeet op een Pako S verzilverd. De hatelijke 0 was weggepoetst. Terug onder de brug door en de zijsloot in. Weer een klein bruggetje maar door diep te bukken komen we er onderdoor. Slecht 50 meter verder loopt het dood. Keren en wederom bukken. De Pako S wordt wederom aangetikt maar ik mis. Onder deze brug was de haak zetten erg moeilijk. De snoek is echter los en stort zich vol overgave op de in het oppervlakte liggende timber tiger van Cock. Een mooi exemplaar van 65 cm wordt even later geland. Bij het uitvaren van de sloot mis ik wederom een snoek. We besluiten deze omgeving even wat extra aandacht te geven. Ik wissel van lepel en krijg een enorme aanbeet. Even giert de slip maar ik los de vis. Balen. We komen over hetzelfde stuk voor de tweede keer. Cock krijgt een mooie aanbeet. Het anderhalve meter diepe water kolkt tot in het oppervlak. Een dikke snoek komt bovenwater en schudt de plug uit haar bek. Twintig meter verder herhaald dit tafereel zich. Het blijkt een voorbode voor de rest van de dag. We weten er uiteindelijk nog één bij te vangen. Dagscore dus drie stuks. Samen veertien aanbeten gemist. Er zijn van die dagen

Vandaag verscheen Wytze in het kader van de actie HHDBI (Help Hans De Boot In, letters die staan mijn initialen en naam waarbij alleen de i een toevoegsel is) bij mij voor de deur. Gelukkig was hij ook zo vriendelijk om mij na het vissen terug te brengen zodat ik deze woorden kan typen. Vandaag visten we in de buurt van Sneek. Het was nog schemerig toen we van de steiger vertrokken en het mocht tot bijna half elf duren voor de eerste snoek zich openbaarde. Ook daarna bleef het lange tijd stil. Na wat omzwervingen over wat groter en dieper water kwamen weuiteindelijk in de bebouwde kom van Sneek terecht. Hier was het water helderder en bleef een eerste aanbeet niet lang uit. We besloten dit water eens aan een nader onderzoek te onderwerpen door het een aantal keren achtereen af te vissen. Dat bleek de gouden greep vandaag. We scoorden regelmatig een snoekje. Geen grote maar toch regelmatig beet. Helaas konden we niet alle aanbeten verzilveren maar volgens mij lukt dat op geen enkele visdag. Eén prachtige baars bracht de afwisseling in de vangst van totaal negen snoeken vandaag. Grootste snoek ongeveer 65 cm. Op twee exemplaren na hadden ze allemaal de maat.

Na een aantal weekends met andere beslommeringen was het dan nu weer eens tijd om te kunnen vissen. Gelukkig wilde vismaat Cock wel weer voor steunende factor spelen bij het in de boot geraken en aldus vingen we onze visdag aan. De morgenstond beloofde veel na de eerste nacht met enige nachtvorst van dit jaar. Vol goede moed gingen we van start. Heel geconcentreerd werden er diverse stukje kunstaas gepresenteerd. Niets mocht baten. En zoals dat altijd gaat op dagen dat ze niet willen mis je die ene aanbeet van de hele dag ook nog eens. De foto’s die we aan het begin van de dag gemaakt hebben illustreren deze grijze dag. Wederom een dikke nul op het scorebord.

Niet direct iets wat je in deze rubriek zult verwachten maar toch. Vandaag had ik het geluk aanwezig te mogen zijn bij het uitzetten van 300 kilo spiegelkarper in Friesland. Veel vrijwilligers, waaronder een fiks aantal leden van de karperstudiegroep, waren present. Ook de pers was aanwezig. Journalisten van diverse Friese dagbladen, de hoofdredacteur van de Sportfisker en Omrop Fryslân waren vertegenwoordigd. Het was hard werken voor de vrijwilligers. Alle karpers werden voor uitzetting geregistreerd. Daartoe werden alle karpers gewogen en gemeten. Vervolgens werden deze gegevens overgenomen op een genummerde kaart. Van de vis met deze datakaart werd vervolgens een foto genomen. De geregistreerde vissen werden vervolgens in speciekuipen per boot naar de Leijen gevaren waar zij werden losgelaten. Door de vissen te registreren krijgt men inzicht in de groei, migratie en voortplanting van de karpers. De gegevens worden opgeslagen door de Karperstudiegroep. Hoeveel van de kleine 200 karpers zullen worden teruggevangen en herkend zal de toekomst uitwijzen. Kortom een leerzame ervaring. Wie meer foto’s wil zien kijkt in het fotoboek over deze happening. Klik op de onderste foto om naar het fotoboek toe te gaan.

<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#11‘);
//–>http://foto.poask.com/#11

Vandaag weer eens de warmtelaarzen aangetrokken en in de boot van vismaat Cock gestapt. We togen vroeg op weg naar “nieuw” water. Na de boot te water hebben gelaten via de ietwat steile trailerhelling begonnen we aan onze verkennende vistrip. Nauwelijks honderd meter verder hadden we allebeide een snoek gevangen en keken we elkaar veelbetekenend aan. Het zal toch niet zo’n dag worden waarop alles klopt? Een uur later wisten we beter toen de derde snoek gevangen werd. Het koste weer de nodige kwartieren voor de volgende snoek in de boot kwam. En zo scharrelde het de gehele dag wat door en hadden we aan het einde van de dag 7 snoeken in de boot gehad. Geen blijvende herinneringen qua formaat maar zeker een water om nog eens te bezoeken. Waar we geweest zijn? Ik had ook nog nooit van “Tichelwurk” gehoord!

Na gisteren even een paar keer een spinner te hebben uitgeworpen en daarbij twee snoeken te hebben mogen vangen ben ik vandaag naar het Noord-Hollandse gereden om te gaan vissen met Paul Korver. Nog niet zo heel lang geleden, maar natuurlijk altijd te lang, viste ik met Paul een memorabele “nul vissen op één dag” bij elkaar dus we hadden wat goed te maken. Paul had een mooie stek uitgekozen waar ik al eens eerder met hem was geweest, zie december 2002, en waar ik toen een mooie karper aan de haak wist te slaan. Eens kijken wat het deze keer zou brengen. Een goed uur varen bracht de eerste vis in de boot, een snoekbaars. Even later lukte het mij een heuse blei aan de lepel te krijgen. Een eindje verderop, op een topstek volgens Paul, kwam de eerste snoek aan de oppervlakte. Kort daarop gevolgd door de tweede. Dit stukje leek veel belovend en werd een aantal keren afgevist waarbij we regelmatig aanbeten kregen en een paar missers scoorden. Het zijn altijd de grootste die los gaan dus daar zal er wel één bij zijn geweest die dik in de negentig was (haha). De weergoden waren ons welgezind en een bleek zonnetje probeerde door de wolken te komen. Op een andere stek vinden we een drietal mooie baarzen en nog een snoek. Op de terugweg was er nog een snoek zo vriendelijk om ene lepel te pakken. De hengel in de steun stond nog een tweetal seconden te beuken maar de aanbeet bleef niet hangen. Totaal brachten we dus negen vissen aan boord. 900% beter dan de vorige keer. In het nieuwe jaar doen we het nog eens dunnetjes over. Wel een water waar altijd diets bijzonders gebeurd. Ik vind een blei aan een lepel, voor in de bek, tenminste wel bijzonder.

Voor ons was het zo’n beetje de eerste gelegenheid weer dat we konden vissen. Het water had zijn vloeibare vorm weer aangenomen en het weer was voor de rest ook wel redelijk zodat ik rondom mijn woonplaats even een uurtje kon spinnen. De wind van de afgelopen dagen was afgenomen en gedraaid naar het noordoosten. Geen beste wind maar een bleek zonnetje maakte mijn verblijf langs de waterkant al goed. Even lekker buiten. Dat de wind naar het noordoosten was gedraaid was goed te merken. Een extra fleece jas onder de parka bood echter voldoende bescherming. Na een paar worpen dacht ik zowaar dat mijn werpmolen problemen begon te geven. Een raar ratelend geluid kwam uit de richting van mijn molen op de hengel in mijn handen. Na een nadere inspectie bleek dat het materiaal in orde was. Getuige de ijsafzetting in mijn topoog en op mijn molenspoel vindt Koning Winter het schijnbaar nog niet goed dat ik ga vissen. Overigens heb ik die ene aanbeet niet weten te verzilveren zodat de foto van het topoog ons rest.

Geplaagd door menig blessure was ik de afgelopen tijd niet tot vissen in staat. Wel had ik vorige week. 19 februari nog even gekeken hoe mijn zwager snoek ving, maar zelf was ik er nog niet aan begonnen. Vandaag, het laatste weekend voor het seizoen sluit, ging ik het samen met Henk een proberen bij een aantal bruggen. Ik ken daar een aantal geëigende stekken voor. Mooie bruggen met kademuur en een sloot water. Heerlijk spannend om daar de aasvis aan te bieden. Vissen met een getakelde dode sardine. Diepgevroren in gehaakt en met elastiek vastgezet. De eerste brug, één van mijn favoriete, bracht niet wat ik er van verwacht had. Na een goed half uur was er dan toch een aanbeet. Die bijna even zo snel als zij plaatsvond eindigde in een loslater.

Geen fatsoenlijke kans gehad de haak te zetten. Jammer maar helaas. De tweede brug bracht de dobber van Henk even in beweging. Een fraaie kolk verraadde de aanbeet. Ook deze snoek wilde schijnbaar de sardine niet echt hebben want ook zij liet los. De derde brug bracht behalve een spiering met een snoekbaars montage ook geen resultaat. Het moest dan maar de vierde brug worden. Ook daar duurde het een goed twintig minuten voor er sprake was van enige actie. Door maar te blijven peuteren wist Henk een snoek tot een aanbeet te verleiden. Helaas slaagde Henk er niet in de haak goed te zetten zodat de snoek (80cm geschat) zich na twee klappen wist et bevrijden. Een goede tien minuten later was het mijn dobber die verdween. Deze aanslag werd gelukkig wel gehaakt. Niet snoekloos op deze laatste dag dus. De dames en heren snoeken moeten maar mooi voor nageslacht gaan zorgen. In het najaar treffen we elkaar vast wel weer. Tot die tijd verleggen we onze blik naar de karper.

Leest u het goed, ja u leest het goed. Het is al juli en voor het eerste heb ik dit seizoen een hengel in mijn handen. Niet dat ik dat niet eerder had kunnen doen maar het kwam er gewoon niet van. ik had natuurlijk verslag kunnen doen van motorsessies die ik samen met mijn vrouw heb gereden maar daar zullen wel andere sites voor zijn. Gelukkig heb ik een zwager die me dan eens aan de jas trekt en zegt, nu wordt het eens tijd. Ik ben dus in alle vroegte naar Noord-Holland gereden, jawel op de motor, en daar in zijn boot gestapt. Ja het is echt veel te lang geleden, realiseer ik me als we de polder doorvaren. Cock heeft de sluis besproken en even later zijn we op het kanaal. Het weer zou vandaag aardig worden, opklaringen uit het westen en een temperatuur van 25 graden. We zijn dan ook niet echt teleurgesteld als een heuse hoosbui zich over ons uitstort. Gelukkig heeft mijn kapitein zijn zaakjes goed op orde en kan ik een regenjas aantrekken. De rest moet straks maar in de wind drogen. Het duurt tot het middag uur voordat we de eerste aanbeet echt verzilveren. Een kleine snoek, mijn eerste van dit seizoen komt boven water.

Een fotootje en dan snel terug. In ieder geval een snoek gezien. Het duurt geen vijf minuten of ik moet aan de hand van een mooie kolk constateren dat dit geen rietstengel was die mijn plug beroerde maar een aanbeet. Gemist dus. Het overkomt ons allebeide menig keer. Aanbeet, even hangen en dan weer los. Zelf de dreggen nog geslepen maar het zal wel zo zijn dat het “fingerspitzengefühl” nog moet terugkeren. Aan het einde van de dag mogen we samen 2 baarzen, 2 snoekbaarzen en een snoek noteren. Voorwaar geen slechte dag maar afgezet tegen het aantal lossers na aanbeet een matige score. Volgende keer maar weer proberen. En deze keer moest het maar eens niet zo lang meer duren als de vorige keer.