Geplaatst op Geef een reactie

24 oktober

De vingers zijn net weer een beetje soepel geworden na het dagje vissen van vandaag zodat ik mijn stukje kan typen. De dag van vandaag lag reeds lang vast. Ik vis vandaag met Peter. Ik sprak voor het eerst met hem op een hengelsportbeurs toen hij bij ons aan de stand kwam. Al pratende kwamen we er toen achter dat we naast collega’s ook nog eens redelijk de zelfde kijk hadden op de beleving die bij het vissen komt kijken. Kortom een principe afspraak was gemaakt. Na enig email over en weer kwam het er dus vandaag van. Om even over achten was Peter bij me. Gelukkig heeft hij een trekhaak achter de auto zodat we ook konden traileren. Na een kopje koffie dan op pad gegaan. Als je de boeken er op naslaat was het vandaag ideaal snoekweer. Harde wind uit het zuidwesten en regen. Niet echt mijn favoriete weer en ik had dan ook met de gedachte gespeeld om Peter nog te bellen of we niet beter morgen zouden gaan, maar deze gedachte onmiddellijk afgewimpeld. Afspraak is afspraak en het is geen watje die Peter! We hadden afgesproken er een Timber Tiger sleepdag van te maken en dat gaat dan gebeuren ook.

De eerste plug die Peter er echter aan deed was van een andere makelij maar leverde onmiddellijk een baars van 32 centimeter op. Daarna even door Mantgum gevaren. Al snel besloot ik naar de Swette te varen om daar ons geluk te beproeven. Gezien het doorzicht van dit water gaf ik er niet veel voor en we kozen dan ook voor een zijvaart. Daar was de doorzicht iets beter en het duurde ook niet lang of er hing een snoek aan de bijhengel. De Chinese replica deed dus weer zijn werk. Peter en ik hielden de conversatie wel gaande. We filosofeerden over hoe we een vinger achter de keuze van het kunstaas konden krijgen toen Peter zich realiseerde dat we natuurlijk met Timber Tigers moesten vissen. Snel monteerde hij deze plug en toen duurde het niet lang of de eerste snoek hing er aan. “Klopt immers ook”, opperde Peter, “We zouden met Timber Tigers vissen!” Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Peter noteert al zijn vangsten. Dus er kon een mooie zevenenzeventig worden bijgeschreven. Zo rommelden we wat door, aten een broodje, dronken wat koffie, hielden een sanitaire stop (ja stop nu maar) en vervolgden onze weg. Onderwijl vingen we zo nu en dan een snoekje.

Na Peter net het verhaal verteld te hebben van het horen van een aanbeet, gebeurde het bij hem. De ratel in de Timber Tiger was duidelijk hoorbaar voordat het gevoel om de hengel van Peter merkbaar werd. Geweldig om dit zo mee te maken. Peter verklaarde veel geleerd te hebben tijdens deze visdag die naarmate de dag vorderde steeds droger werd. We scharrelen elf snoeken bij elkaar die in lengte varieerden van 20 tot 78 cm. Ik heb het al vaker gezegd en doe het nu nog maar eens. Als ze me verteld hadden dat ik vandaag dat aantal zou vangen had ik er onmiddellijk voor getekend. Dat het aantal er echter niet toe doet, daar zijn Peter en ik het over eens. Het gaat om de beleving. Het denken de snoek doorgrond te hebben om er vervolgens achter te komen dat je er mogelijk nooit verstand van zult krijgen. Hoe dan ook.

Aan het einde van de visdag, als we aan een kopje koffie zitten, komt Popke nog even vragen hoe het geweest is. Hij, Peter en ik zijn al snel in een geanimeerd gesprek als de telefoon gaat. Mijn auto is klaar. Te gehaast nemen we eigenlijk afscheid van elkaar. Daarom Peter, tige tank, wy moatte nochis fiskje.

Geplaatst op Geef een reactie

19-10-2008

Trouwdag!

Het is vandaag onze trouwdag. Ik ben al vroeg op. Kijk wat televisie en als het echt licht is, trek ik mijn sporttenue aan voor een uur loopbeweging. Ik loop van Mantgum naar Baard, terug richting Mantgum, afslag Jorwert en dan via Jorwert weer terug naar Mantgum. Als ik thuiskom loopt mijn vrouw net met de honden naar buiten. We lopen het blokje samen. Thuisgekomen eten we een ontbijtje en ik typ mijn stukje van gisteren. Ondertussen is het bijna tien uur als mijn waakhond Skaya veel te laat aanslaat. Popke staat in de deuropening. Dat wordt vissen vandaag! Mijn oudste dochter roept, “ga maar pap, want wij gaan toch opruimen.” Mijn vrouw komt beneden als ik net aan Popke vertel dat we vandaag “zoveel” jaar getrouwd zijn. “Maar ga lekker vissen Hans!” Het klinkt al muziek in mijn oren. Geen wonder dat we het al “zoveel” jaar met elkaar uithouden. Ik moet nog even douchen maar spreek af om haf elf klaar te zijn.

We zijn om even over half elf op het water. Popke volgt zijn “ingeving”. We beginnen hier meteen maar. Het blijkt te kloppen. Binnen een minuut hangt er een vijftiger snoekbaars aan mijn fireball. Toch frappant denken we nog. Ik vertel ondertussen aan Popke dat ik de laatste keer hier een enorme kolk had gezien en toen gedacht had hier de volgende keer maar meteen beginnen met vissen. De tweede aanbeet op dezelfde plaats had ik echter niet verwacht. Nu kwam de werkelijke veroorzaker van die kolk aan de oppervlakte. Een dikke massieve snoek van in de tachtig bevrijdt zichzelf op het allerlaatste moment met een machtige sprong. Maar ze staat op de foto! Popke moet nog even uit de boot. De lichten van zijn auto branden nog. Dan vervolgen we onze vistocht. Vlak voor een duiker kolkt een snoek achter de dode aasvis van Popke. “Kon niet missen voor zo’n duiker”, roept Popke vol trots. “Klopt”, antwoord ik terwijl ik de snoek haak! Zo vissen we een beetje het dorp af. Komen op plaatsen waar we veel van verwachten die dan vervolgens niet veel opbrengen. Onderweg kletsen we heel wat af. We krijgen best een aantal aanbeten te verwerken en vangen zo nu en dan een visje tussendoor. Daar zit nog één echt spectaculaire aanbeet bij maar geen vissen van bijzonder formaat.

Het wordt tijd voor het geheime concept. Ik zal het hier niet beschrijven want dat is niet aan mij. Ik beperk me hier tot het bevestigen van dat wat voorspelt is. “We doen het hier zo”, zegt Popke. Dan geven we het vijf minuten en dan komen ze vanzelf. En verdomt als het niet waar is, na vijf minuten gebeurd het. Een ruk aan de hengel van Popke brengt een lege fireball aan de oppervlakte. Ik krijg ik een enorme dreun op mijn hengel. Ik haak een forse snoek. Het is een hele bleke, een beetje pigment gestoord. Na een seconde of vijftien drillen bevrijdt de snoek zich van de haak en verdwijnt. Drie minuten hierna, als Popke zijn fireball van een nieuwe aasvis voorzien heeft, krijgt hij wederom beet. Het is dezelfde snoek. Meet 85 cm. Waarschijnlijk drie keer dezelfde? Wie zal het weten? We eten een bakje soep en verkassen weer het kantje afdriftend. Aan het einde is het wederom bingo. De snoek is erg beschadigd en ik moet even denken aan de snoek die Daan een aantal weken geleden ving in de buurt van deze stek. We proberen het geheime concept nogmaals maar krijgen geen echt resultaat. We verkassen weer. Krijgen regelmatig aanbeten, vangen snoeken en snoekbaarzen door elkaar heen en zijn op enig moment de tel kwijt geraakt. We houden het op 8 snoeken en 7 snoekbaarzen. Om even over vieren wil ik ophouden. Ik wil nog chinees eten. We kijken terug op wederom een dag voor verassende gebeurtenissen. Waarin theorieën zijn bewaarheid en ontzenuwd. Bij de trailerhelling komen Geart tegen. Net vijftig, is hij na een griepje even aan de wandel. Popke die in het onderwijs zit heeft herfstvakantie. Geart is morgen ook vrij. “Neem hem aub mee Popke”, zegt de vrouw van Geart met een blik waaruit blijkt dat Geart net als ik, niet te genieten is als hij ziek is. Wat hebben wij fantastische vrouwen! Wat een trouwdag!

Geplaatst op Geef een reactie

18 oktober 2008

Het was even geleden. Ik blader terug in mijn weblog tot 15 augustus aleer ik een foto zie van mijn vrouw. Zolang hebben we dus niet samen gevist. Geen wonder dat we allebeide uitkeken naar deze visdag. Morgen zijn we “zoveel” jaar getrouwd en dus blijven we thuis. Het liefste zat ik nu samen met haar in een klein pittoresk huisje ergens in Denemarken maar het is niet anders. We doen het met een mooi stukje Friese polder.

Voor dat we gaan vissen werp ik even een blik op de barometer van Sergio. De takken staan mooi recht. Veranderlijk dus. Een paar spetters dalen naar beneden als de boot te water glijdt. We zetten koers naar de Swette en beginnen met vissen. Al snel is er een snoek die zich vergrijpt aan de plug op de bijhengel. We maken een foto en zijn weer onderweg. Onze vangsten doen er eigenlijk niet toe op dit soort dagen. We zijn even lekker met zijn beiden weg. Kletsen de waan van de tijd uit ons hoofd (nee, we hebben geen aandelen), maken plannen voor de toekomst en onderwijl genieten we van alles om ons heen. Snoeken zijn daarbij een bijzaak. Ze schijnen het zelfs prima te begrijpen want ze laten lang niets van zich horen. Onderwijl is het zonnetjes doorgebroken. Een welkome afwisseling van koud en naar warm wordt ervaren als we zo nu en dan even, achter een rietkraag, uit de wind varen.

Het zal toch niet zo zijn dat de Timber Tiger niet zal gaan scoren? Nee, als we al op de terugweg zijn doet mijn vrouw even voor hoe het moet. Ze vangt snel achter elkaar drie snoeken. Ze mist er overigens ook nog één maar die weet ze nu wel te zitten. Ik vang er nog één bij. De grootste meet zestig centimeter. We houden vroeg op. Dreigende wolken naderen ons uit westelijke richting. Het regent als we de boot op de trailer draaien. De barometer werkt! Vijf snoeken in evenzoveel uren vissen.

Geplaatst op Geef een reactie

13 oktober 2008

Vandaag gevist met Sergio! Sergio is de zwager van een achterbuurman die, zijn naam deed het al vermoeden, Italiaan is en ook alleen maar Italiaans spreekt. De man is al zijn hele leven verzot op vissen maar heeft in Nederland nog nooit gevist. Toen dit ooit ter sprake kwam was de afspraak snel gemaakt en vandaag kwam dat er dus van. Tegen één uur hadden we afgesproken en ik moet zeggen dat ik nog wel even op het internet gekeken heb om toch wat woorden te kunnen wisselen. Nu is het zo dat ik best wat Italiaanse woorden ken maar die zijn niet geschikt voor een keurig getrouwde Italiaanse man. Dus even speuren en Luccio was gevonden en Luccioperca en zo hadden we al aanknopingpunten. Voor de rest bedacht ik me door aan te wijzen wel een heel stuk te komen. En het lukte! Die, een wijzende vinger in de richting van een torenvalk, werd beantwoord met Falco. (Ik had het kunnen weten) en zo ging het de hele dag maar door. Een brug werd ponte (ook niet erg onbekend) en ginnasticia als er diep gebukt moest worden vanwege lage bruggetjes.

Sergio had nog nooit slepend met pluggen gevist en hij trof het ook niet vandaag. Twee duwbakken vol modder hadden de Swette veranderd in erwtensoep. Het werd dus één van de zijvaarten. Maar ook daar bleef Luccio de kaken stijf op elkaar houden. Maar ondanks het feit dat zijn geduld erg op de proef werd gesteld bleef hij volharden. Op enig moment verklaarde hij dat de snoeken in Italië, op zijn lago, ook altijd pas aan het einde van de middag gingen bijten. Hij was dus nog hoopvol en hoewel ik er niet veel meer voor gaf beaamde ik dat we zeker nog een snoek gingen vangen.

Gelukkig gebeurde dat ook. De Timber Tiger van Sergio werd gegrepen. Enigszins verbouwereerd keek hij me aan. Ja dat was een luccio! Hiero multo luccio! Sergio bueno opletten nu! We maakten nog een slag over het zelfde stukje en toen was het raak. Hoewel we de snoek niet in de boot kregen zat hij er nu echt wel even aan. Een derde slag leverde geen aanbeet meer op en dus vervolgde ik de route. Nu ging er aan mijn Timber Tiger een snoekje hangen. Sergio heeft denk ik de aanslag waargenomen want kort na deze eerste snoek was het bij hem nu ook bingo. Een mooie zestiger! Multo bene luccio! Even later vang ik nog een klein snoekje. Sergio geniet zichtbaar. Het word nu snel kouder en we naderen de erwtensoep die de naam Swette draagt wederom. Full speed naar Mantgum om daar nog een stukje te proberen en dan finito!

Als dank voor deze ervaring krijg ik van Sergio een hulpmiddel uit de meteorologie. Het is een natuurlijk hulpmiddel dat dienst doet als een soort van barometer. Het is gemaakt uit de kruin van een sparrenboom. Drie takjes die allemaal aan de zelfde zijde uit de stam groeien. Staan ze omhoog dan wordt het slecht weer, staan ze recht dan is het veranderlijk en gaan ze hangen dan wordt het mooi weer. Ik zal er in het weblog melding van blijven maken!

Geplaatst op Geef een reactie

11 & 12 oktober

De Deinende Dobber 60 jaar.

In het weekend van 11 en 12 oktober vierde de hengelsportvereniging “de Deinende Dobber uit Sint Annaparochie haar 60 jarig bestaan. ’s Morgens om even na tienen werd de beurs officieel door de wethouder geopend en na de nodige woorden werd de vlag van de hengelsportvereniging gehesen. Daarna werd er nog een cadeau aangeboden en was de beurs daadwerkelijk open. De beurs was qua standhouders goed gevuld. Diverse hengelsportzaken, botenbouwers, verenigingen als de SNB en de KSN waren vertegenwoordigd.

De organisatie verdiend een absoluut compliment. Aan tal van zaken was te merken dat men heel goed nagedacht had over dit evenement. Een jarige trakteert en dus werden alle standhouders van een stukje oranjekoek voorzien. Ook de catering was uitstekend, voldoende eten en enorm gastvrije bediening. Personen die demonstraties verzorgden werden voorzien van een attentie kortom voor een ieder was er wat. Het was een weekend wat je niet wilde missen. Wij van Poask willen iedereen bedanken voor de mooie visbeurs.

Geplaatst op Geef een reactie

3 oktober 2008

Een dag mijmeren!

Het dekzeil is van de boot. Ik sta klaar om te vertrekken. Ik heb bewust voor vandaag gekozen. Morgen wordt het weer slechter. Ik word soft. Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding! Even nog de honden uitlaten en dan kan ik gaan. Hé, de auto van Popke staat nog op zijn oprit. Even een Sms’je sturen leert dat hij toch moet werken vandaag. Ik ga dus alleen, mijmeren over de waan van de dag. Mijmeren over dingen die me bezighouden. Vissen is een uitlaatklep. Toegeven aan een innerlijke drang naar buiten te moeten. Het er zijn, zien, voelen, ervaren.

Nauwelijks ben ik de brug onderdoor of een snerpend “pfffffriiiiiet” kondigt een ijsvogel aan. De fraaie blauwe kleuren verdwijnen in een flits. De eerste hengel, een Compre van Shimano, geaasd met een imitatie Grandma van Chinese makelij, overigens wel voorzien van nieuwe haken, staat in de steun zijn kogels heen en weer te schudden terwijl hij onderwater voort zwoegt. De tweede hengel, voorzien van een Timber Tiger, toont de naam van mijn vrouw. Geen wonder dat ik die in de hand houd. Na vijf minuten passeer ik de Hege Dyk. Ik realiseer me dat ik op de voormalige Middelsee vaar en geniet van een familie buizerds die op een nabij hek zit. Twee kilometers scheiden me van de Swette. De weidevogels groeperen zich voor de aankomende trek en ik vraag mezelf af hoe het in hemelsnaam bestaat dat men, overigens terecht, over tekorten aan kieviten spreekt.

Ik draai linksaf de Swette op. De S in de nek behoort een reiger toe. De voetganger die op het fietspad langs de Swette loopt, haalt me in en loopt vervolgens op me uit. Ik vaar langzamer dan 5 kilometer per uur. De prachtige stekken onder de wilgen vlak voor het Weidummerhout presenteren een wonderschoon stukje Fryslân. De vele generaties meidoorn aan de andere kant van de brug doen er nog eens een schepje bovenop. Oude verweerde takken, voor een sprankelend rood van de bessen van de jonge boom. Het applaus voor dit plaatje komt van twee houtduiven die klapwiekend op de vleugels gaan. Ik volg de Swette.

Een kiekendief tracht op gezette tijden het bidden van een torenvalk te imiteren boven haar vele vierkante kilometers omvattende jachtterrein. De “spicy tomato” cup a soup doet warmte door mijn lichaam vloeien. Het broodje kaas vult de maag. De Compre lelt krom, lijn giert van de spoel! Ik reageer instinctief en schakel de motor in zijn achteruit en pak vast de kunstaasredder. Na enige gehannes vervolg ik mijn tocht. Het water is troebel, de sloten moeten vroeg schoon dit jaar. Regelmatig verwijder ik vuil van de Timber Tiger. De S in nu van een grote zilverreiger.

Ik moet van mijn stoel, door de hoge waterstand zijn de bruggen te laag om ineens onderdoor te varen. Gewicht verplaatsen biedt uitkomst. Ik mag het kunststukje drie keer uitvoeren. Collega vissers informeren naar de vangsten. Ik keer huiswaarts. Geart groet me als hij langs vaart. Eén aanbeet…. Tien snoeken…. Was je vandaag vrij? We hadden samen kunnen vissen.

Geplaatst op Geef een reactie

28 september 2008

Vandaag vis ik alleen. Met reden want ik wil filmopnamen maken en dat gaat het beste als je alleen vist. Geen mensen half voor de camera of hinderlijke hengels in beeld. Ik sta erg vroeg op en kom er achter dat het pas na zevenen licht wordt. Ik loop Popke nog tegen het lijf. Hij vist vandaag met zijn neefje en heeft daarvoor nog wat aasvisjes nodig en die zitten in mijn bun nog genoeg. We wensen elkaar succes en hopen natuurlijk beide op een herhaling gisteren. Nog in het schermer stuur ik de boot naar de visstek van vandaag. Ik heb besloten het dorp niet uit te gaan. Het eerste stuk vis ik met een dode voorn op de fireball in combinatie met een Pako® 6 die vertikaal wordt aangeboden. Het duurt geen half uur of de Pako® 6 wordt voor vol aangezien en “rücksichtslos”, zoals de oosterburen dat zo mooi plegen te zeggen, genomen. Een mooie tachtiger hangt aan de lepel. De videocamera snort er lustig op los dus foto’s kan ik overslaan. Op naar de volgende, in mijn gedachten waart de dag van gisteren. Het blijkt toch een andere dag te zijn. Ik moet erg veel moeite doen om een vis aan de schubben te komen. Zeker twee uur later is het een snoekbaars zie van onder de brug de voorn op de fireball grijpt. Praktisch moegestreden , weet zij zich liggend naast de boot van de haak te ontdoen. Met een fraaie slag van de staart duikt deze zestiger de vrijheid weer tegemoet. Daar hoeven ze voor mij het water niet voor uit denk ik nog. <!–
WriteFlash('’);
//–>

Ik besluit nog een beetje tijd aan deze brug te besteden en dat levert na een minuut of tien een snoek van zeventig centimeter op. Dan blijft het stil. Ik doe verwoedde pogingen bij diverse bruggen en steigers maar ik kan geen vis meer vangen. Ik besluit de lepel dan maar werpend erbij in te zetten. Dat levert dan nog een snoekbaarsje van nauwelijks 40 centimeter op. (zie video). Ik besluit naar huis te gaan. Ik moet mijn sociale verplichtingen te voldoen en zal derhalve mijn moeder een stukje van de snoekbaars van gisteren brengen. Toch vier vissen in nauwelijks drie uur.

<!–
WriteFlash('’);
//–>

Geplaatst op Geef een reactie

27 september 2008

Machtige momenten!

Ik zou kunnen volstaan met deze volzin maar dan had u vandaag bij ons in de boot moeten zitten. Omdat zulks niet aan de hand is dan maar een stukje op het internet. Eigenlijk begint deze visdag op vrijdagmorgen om een uur of zeven als ik met twee honden naar buiten loop en ik Popke, die onderweg is naar zijn werk, tref. Of ik al een afspraak heb voor aanstaande zaterdag. Nee, antwoord ik maar ik ga zeker vissen. Kunnen we mooi samen en de afspraak was gemaakt. Op zaterdagochtend om zeven uur rijden we Mantgum uit naar de beoogde visplaats. We moeten even wachten op een paar collega vissers maar dan kunnen wij ook aan de gang. Enige minuten later ligt de boot te water we beginnen te slepen met pluggen. Popke heeft na het lezen van dit weblog besloten om de Timber Tiger die sinds kort in zijn bezit is, te proberen. We varen een kleine tweehonderd meter als een snoek een poging doet mijn Timber Tiger te grijpen. Popke besluit dat we deze snoek een tweede kans geven. Het snoekje werkt vrijwillig mee en de hatelijke nul is verdwenen. Binnen vijf minuten is de beurt aan Popke die vanaf dat moment overtuigd is van de vangkracht van een Timber Tiger. Zo varen we naar een beoogde visstek waar we het met een stukje vis onder een hoempie ploempie dobber op snoekbaars willen proberen. Als snel wordt mijn staartje van een blei gegrepen en een heuse wolhandkrab komt aan de oppervlakte. Gelukkig schud ik dat ding van de haak. Dan is het de beurt aan Popke. Hij vist met de kop van mijn bleitje en de aanbeet is prachtig plots. Dan komt de pen weer boven. Staat even stil en loopt dan weer weg. Popke slaat en iets massiefs openbaart zich aan de hengel. Dat massieve blijkt een oud walbeschoeingspaaltje te zijn.

Dan blijft het stil. We besluiten het vertikaal te proberen. Dat blijkt echter ook loos. Zo vissen we een uur of twee. We besluiten te verkassen en slepend vangt Popke onderwijl nog een mooie snoek. Op de andere stekken is het met de snoekbaars even slecht gesteld. Wel vangt Popke nog een mooie puntgave zeventiger snoek maar daar blijft het dan ook bij. We besluiten nog een stuk te trollen. Varen een zijvaart van het kanaal waar we op vissen in en leggen zo zeker een kilometer of zes visloos af. Dan maar terug naar de plaats waar we met de Timber Tigers een aantal snoeken hebben gevangen. Daar aangekomen krijgt Popke een ingeving. We proberen het gewoon vertikaal vanaf die hoek tot die boot en dan zien we wel hoe het loopt. Zijn vertikaalhengel staat in “no time” zo krom als een hoepel en we vangen wederom een snoek. Kort daarop is het weer raak. Dan mag ik eindelijk eens aan het fenomeen vertikaal op snoek proeven maar deze los ik helaas. De tweede keer dat ik de kans krijg is het wel bingo. Zo gaat het een paar keer achter elkaar. Een aanbeet, een misser, opnieuw proberen en dan bingo. We staan al vlot op negen snoeken. Dan voor een klein steigertje openbaart zich de eerste snoekbaars. Ook hier gebeurt wat schijnbaar gebeuren moet. Deze moeten we eerst missen om ze vervolgens te vangen. De eerste snoekbaars die in de boot komt is precies genoeg voor ons thuis. Ik verlos hem uit zijn leiden en verheug me al op de smaak van dit beestje. De tweede snoekbaars lijkt Popke wel lekker en dus hebben ze thuis ook een aandenken, zij het tijdelijk, aan onze inmiddels totaal omgeslagen visdag. Door onze vele dubbele aanbeten genieten we dubbel. Ons voorspellend vermogen is inmiddels ook tot een verbluffend niveau gestegen. Nog een tien meter en dan beginnen ze weer! Voor het steigertje is het weer bingo! We moeten deze nog maar even een tweede kans geven! Alle voorspellingen worden bewaarheid. De laatste snoek die we vangen heeft kort daarvoor echt even goed aan de haak gezeten. We hadden er beide geen cent voor gegeven dat deze snoek het nog eens zou doen. Ook deze blijkt in de herkansing weer volledig mee te willen werken. We vissen zo alles bij elkaar 16 vissen de boot binnen. Zien in totaal meer dan twintig vissen, krijgen vijf aanbeten waarvan we niet weten wat er aan gezeten heeft, maar realiseren ons dat we een fantastische visdag hebben gehad. Zeker als we vlak voor de trailerhelling worden ingehaald door de boot die ’s ochtends voor ons trailerde. “En?” “Drie kleintjes” Popke en ik kijken elkaar veelbetekenend aan: “Ach, bij ons was het ook niet veel!”

Geplaatst op Geef een reactie

21 september 2008

Het vandaag een dag die erg lang op zich heeft erg lang op zich laten wachten. Het was in december 2003 dat Berend en zijn zoon Daan bij me waren om eens te vissen. Die dagen moeten nog eens in het weblog worden vermeld. Ooit zal dat gebeuren. Tot die tijd blijf ik mijn weblog gewon bijwerken met actuele vangsten. Wanneer ik een blik in mijn dagboek werp om te inventariseren welke kans ik bij de huidige weersomstandigheden heb, dan geef ik er niet veel voor. Het enige voordeel is dat het de gehele week rustig weer is geweest met een wind uit het oosten. De voorspellingen van een aanhalende wind uit noordoost, een temperatuur van 17 graden, bij een toenemende bewolking doen mijn nog somberder stemmen. Wie echter zijn visdag laat beïnvloeden door dergelijke statistieken is abuis. Je gaat immers vissen omdat je zin en tijd hebt. Nu vandaag was zo’n dag. Omdat Berend en Daan van ver moeten komen hebben we niet al te vroeg afgesproken. Om tien uur zijn ze er, drinken we snel een bakje en gaan naar de boot. We varen om kwart over tien weg en beginnen onmiddellijk met vissen. De hengels geaasd met een timber tiger moet het goed komen denk ik dan maar.

Ons geduld wordt best even op de proef gesteld als ik na een goed uur een eerste aanbeet krijg die echter kort na het haken losschiet. Dan is het de beurt aan Daan. Hij vis met een gerepareerde hengel en ik heb hem van de voren al verteld dat hij niet moet schrikken als de hengel knapt. Dat gebeurd dan ook prompt en ook Daan verspeeld zijn eerste vis. We draaien een zijvaart in en korte tijd later vangen we de eerste snoek. Geen grote maar de beruchte hatelijke nul is weg. We varen verder. Vlak voor een brug wordt de plug van Berend aangevallen maar gemist en mijn even later passerende plug wordt onmiddellijk genomen. Wederom weet ik de vis niet te haken en we zien alleen even een mooie snoek in het oppervlak. Ik baal een beetje maar we gaan stug door. Het is wederom Berend die een vis in de boot brengt. Een snoek van net geen zestig centimeter. De volgende brug brengt niet dat wat ik ervan verwacht maar dan gebeurd het. Ik haak een vis en voel meteen dan het een mooie is. De snoek blijft lang beneden maar eenmaal in de oppervlakte kondig ik een metersnoek aan. Dat had ik beter niet kunnen doen want de snoek spuwt met bijna meteen de Timber Tiger tegemoet. Los, baal, f……. Ik besluit nu mijn haken te slijpen. Korte tijd later hangt er een snoekbaars aan de Timber Tiger. Gevolgd door een snoek en zo blijken ze ineens aardig los te zijn en we scharrelen zo gezamenlijk een tiental snoeken bij elkaar. Geen grote, memoreert Berend nog, maar snoek is snoek en we vangen alleen maar potentiële meters. Na wat kruipdoor, sluipdoor snoeken staat het aantal dus op tien. We besluiten naar Mantgum terug te varen en het daar nog even te proberen. De weersvoorspellingen komen uit en we vangen zelfs nog een drupje regen. In Mantgum aangekomen is het weer droog maar de snoeken laten het afweten. Vlak voor dat we willen stoppen is het Daan die zomaar even de grootste snoek van de dag scoort. Het beest is flink beschadigd maar super actief dus lekker laten zwemmen maar weer. We besluiten de dag met elf snoeken en een snoekbaars. Dat had ik niet durven voorspellen! We meren aan, Daan stapt nog even tussen wal en schip en zo komen enigszins koud maar voldaan bij mij thuis aan. Na de frieten met kip nemen we voldaan afscheid van elkaar.

Geplaatst op Geef een reactie

7 september 2008

Het is even na vijven als de “jodel” van Rob van Someren zijn moppenrubriek me herinnerd aan het feit dat ik een visafspraak heb. Ik schuif mijn bed uit en realiseer me dat mijn vrouw een weekendje weg is. Verdorie, moet ik zelf koffiezetten en mijn brood smeren. Ik concludeer dat ik inmiddels een verwend nest geworden ben en beloof mezelf haar eens met een bloemetje te waarderen. Overigens lukt het aardig want ik heb mezelf voorbereid op dit gegeven. Ik hoef van de gebruikelijk drie S-en maar met één rekening te houden. Shower, gisterenavond, Shave pas vanavond weer en de Shit kondigt zich na het eerste kopje Senseo reeds aan. Ook mijn vistas en hengels staan reeds klaar en om even voor zessen ben ik bij Popke. We hebben wat goed te maken vandaag. Vorige week was het zeer karig. Ik meld dan ook vol trots dat ik in ieder geval een Timber Tiger bij heb gestoken. Al was het maar om de dag te redden.

We traileren in het zelfde water alleen gaan we nu naar een andere stek. We kiezen ervoor om nu statisch te beginnen. Terwijl we de eerste ankerplaats naderen vliegen er een kleine twintig kiekendieven (hoanskrobbers) uit de rietkraag. Een schitterend gezicht en we vragen ons af waarom er hier zoveel bij elkaar zitten? Het duurt even voordat mijn hoempie ploempie verdwijnt en geheel volgens de regels der therapie haak ik een kleine snoekbaar die nog geheel onder de noemer “gebruiken” in plaats van “belasten” valt. Korte tijd later is het de beurt aan Popke die even laat zien wat belasten is! Popke raakt vast en trekt zijn lijn stuk. “die halen we later wel op!” We verkassen naar een volgende stek en daar gebeurd eigenlijk het zelfde, ware het niet dat deze snoekbaars nu bij beiden in de categorie “belasten”valt. Op de volgende stek raakt Popke nu met twee hengels vast en we besluiten even van het anker te gaan om de dobbers op te halen. De beide dobbers op deze stek zijn snel geborgen maar de andere dobber blijkt onvindbaar te zijn verdwenen. Er gebeuren soms rare dingen in de polder? Daarna besluiten we de verticaal stokjes te gaan benutten. De reden hiervoor is dat we na het verkassen steeds snel beet krijgen en dan weer moeten verkassen. De verticaal hengel biedt in dit geval uitkomst omdat we dan continu aan het verkassen zijn en dus meer kans hebben om meer snoekbaars te vangen. De wens is de vader van de gedachte want hoewel de omstandigheden bijna ideaal lijken, verleent zowel de snoekbaars als de snoek geen medewerking.

We verkassen weer, vissen onderwijl nog een brug af en ankeren in een bocht waar de wind wel heel mooi op staat. De hoempie ploempie dan maar weer. Het is die van Popke die op miraculeuze wijze onder water verdwijnt en een snoekbaars uit de categorie “gebruiken” aan de oppervlakte brengt. Korte tijd later vangt Popke een mooie snoek van de zelfde stek. We verkassen weer en realiseren ons dat we inmiddels al zes vissen gevangen hebben. We besluiten om nog even in het dorp van de trailerhelling de verticaal hengels in te zetten. Dat blijkt ook niet zonder succes. Kort na aanvang mis ik een eerste aanbeet. Langzaam naderen we de brug die ons beider harten sneller doet kloppen maar een eerste trek levert niets op. Op de terugweg arresteert Popke echter weer een mooie “belasten” snoekbaars onder deze lage brug. Omdat er een schip door de brug moet maken we even plaats in een zijvaartje. De snoek die deze ingang bewaakt laat deze kans niet onbenut en de fireball van Popke is genomen zonder dat hij er eigenlijk erg in heeft. In de veronderstelling aan de grond te lopen haakt hij de snoek die zo’n zestig centimeter meet. Op weg naar de trailerhelling vangt Popke nog een vijftiger snoek en verspeel ik nog een categorie “belasten”. Popke moet nog op familiebezoek en ik moet nog een stukje typen. Om drie uur zijn we thuis. We vangen vandaag dus negen vissen waarvan 6 snoekbaarzen en 3 snoeken. Een prachtige dag! Thanks P.

PS: wie de kreet belasten en gebruiken niets zegt doet er goed aan het stuk van 31 augustus te lezen!