De vingers zijn net weer een beetje soepel geworden na het dagje vissen van vandaag zodat ik mijn stukje kan typen. De dag van vandaag lag reeds lang vast. Ik vis vandaag met Peter. Ik sprak voor het eerst met hem op een hengelsportbeurs toen hij bij ons aan de stand kwam. Al pratende kwamen we er toen achter dat we naast collega’s ook nog eens redelijk de zelfde kijk hadden op de beleving die bij het vissen komt kijken. Kortom een principe afspraak was gemaakt. Na enig email over en weer kwam het er dus vandaag van. Om even over achten was Peter bij me. Gelukkig heeft hij een trekhaak achter de auto zodat we ook konden traileren. Na een kopje koffie dan op pad gegaan. Als je de boeken er op naslaat was het vandaag ideaal snoekweer. Harde wind uit het zuidwesten en regen. Niet echt mijn favoriete weer en ik had dan ook met de gedachte gespeeld om Peter nog te bellen of we niet beter morgen zouden gaan, maar deze gedachte onmiddellijk afgewimpeld. Afspraak is afspraak en het is geen watje die Peter! We hadden afgesproken er een Timber Tiger sleepdag van te maken en dat gaat dan gebeuren ook.
De eerste plug die Peter er echter aan deed was van een andere makelij maar leverde onmiddellijk een baars van 32 centimeter op. Daarna even door Mantgum gevaren. Al snel besloot ik naar de Swette te varen om daar ons geluk te beproeven. Gezien het doorzicht van dit water gaf ik er niet veel voor en we kozen dan ook voor een zijvaart. Daar was de doorzicht iets beter en het duurde ook niet lang of er hing een snoek aan de bijhengel. De Chinese replica deed dus weer zijn werk. Peter en ik hielden de conversatie wel gaande. We filosofeerden over hoe we een vinger achter de keuze van het kunstaas konden krijgen toen Peter zich realiseerde dat we natuurlijk met Timber Tigers moesten vissen. Snel monteerde hij deze plug en toen duurde het niet lang of de eerste snoek hing er aan. “Klopt immers ook”, opperde Peter, “We zouden met Timber Tigers vissen!” Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Peter noteert al zijn vangsten. Dus er kon een mooie zevenenzeventig worden bijgeschreven. Zo rommelden we wat door, aten een broodje, dronken wat koffie, hielden een sanitaire stop (ja stop nu maar) en vervolgden onze weg. Onderwijl vingen we zo nu en dan een snoekje.
Na Peter net het verhaal verteld te hebben van het horen van een aanbeet, gebeurde het bij hem. De ratel in de Timber Tiger was duidelijk hoorbaar voordat het gevoel om de hengel van Peter merkbaar werd. Geweldig om dit zo mee te maken. Peter verklaarde veel geleerd te hebben tijdens deze visdag die naarmate de dag vorderde steeds droger werd. We scharrelen elf snoeken bij elkaar die in lengte varieerden van 20 tot 78 cm. Ik heb het al vaker gezegd en doe het nu nog maar eens. Als ze me verteld hadden dat ik vandaag dat aantal zou vangen had ik er onmiddellijk voor getekend. Dat het aantal er echter niet toe doet, daar zijn Peter en ik het over eens. Het gaat om de beleving. Het denken de snoek doorgrond te hebben om er vervolgens achter te komen dat je er mogelijk nooit verstand van zult krijgen. Hoe dan ook.
Aan het einde van de visdag, als we aan een kopje koffie zitten, komt Popke nog even vragen hoe het geweest is. Hij, Peter en ik zijn al snel in een geanimeerd gesprek als de telefoon gaat. Mijn auto is klaar. Te gehaast nemen we eigenlijk afscheid van elkaar. Daarom Peter, tige tank, wy moatte nochis fiskje.