Categorie: Blog

Het is even een tijdje geleden dat ik een stukje voor mijn blog geschreven heb. Gewoon geen tijd aan besteed door allerhande externe oorzaken. Zo was/is de boot aan een revisie toe en lag de prioriteit bij een studie. Hoogste tijd dus om het er vandaag maar eens te van gaan nemen. Ik vis met gasten uit België. Doorgaans komen Jan en Milan dan samen in de boot zitten, maar Milan moest studeren (Elektromagnetisme is een prachtig onderwerp Milan!) Zijn moeder zag haar kans schoon en stapte mee aan boord. Vandaag zijn dus Anja en Jan mijn gasten. Bij de trailerhelling, nog voor het weggaan, stelt Jan mij de vraag of dat wel kan, een vrouw aan boord? Ik moet lachen, vertel hem dat er vroeger bij de Marine, tegenwoordig kan dat niet meer natuurlijk, een uitspraak was die luidde: ”Een vrouw en een kip zijn de pest voor je schip!” “Maar vrouwen zijn natuurlijk zeer welkom aan boord, mijn eigen vrouw wil ik ook nog graag weer eens meenemen Jan.” Allemaal gein natuurlijk. 

Het weer dat ons vandaag beloofd is lijkt goed. Toch “pingt” buienalarm me even aan als we net vertrokken zijn. De donkere wolken met neerdalende sluiers die uit het noorden naderen bevestigen de “ping”. Even later, we zijn net begonnen met vissen, haalt de wind stevig aan. De regen, vermengt met een beetje hagel, daalt neer. Gelukkig varen we voor de wind waardoor de koude wind een beetje buitenspel wordt gezet. Daardoor zitten we wel ietsje langer in de regen. Niet lang na aanvang gaat er aan de hengel in de steun een snoekje hangen. De hatelijke nul is weg! Ook Jan vangt kort daarna een snoekje. Bij Anja wil het echte niet lukken. Ze wisselt de van Salmo Hornet door een andere kleur te kiezen, maar dat mag geen soelaas bieden. Jan en ik vangen beide nog een aantal snoeken. Inmiddels is het droog geworden en ik weet nu waarom Anja nog niets gevangen heeft. De camera is niet gemonteerd! Omdat het nu droog is kan dat. Anja wisselt nu naar rode Timber Tiger. Toch moet ze nog even geduld hebben. Pas bij de tweede trek onder een brug door wordt de eerste snoek door haar gehaakt. En dat zulks naar meer smaakt doet zich gedurende de dag blijken. Het is zo’n dag! Het is zo’n dag waarop je gedurende de dag in een min of meer regelmatig ritme snoeken blijft vangen. Mijn ervaring is dat je doorgaans in deze tijd van het jaar snoeken kunt betrappen op bijtmomenten. Meestal resulterend in een stuk of drie achtereen en daarna weer even een stille periode. Vandaag dus niet. Goed je kunt de klok er niet op gelijk zetten maar we vangen met grote regelmaat een snoek. Een andere wetmatigheid op dit soort dagen is dat je er bijna nooit een snoek vangt die richting of over een meter gaat. Ik hoop dan altijd op een uitzondering die de regel bevestigd. Vandaag is dat niet het geval. 

De dag wordt zonovergoten. De zonnepanelen op mijn dak doen vreselijk goed hun best om de stralen van januari-zon om te zetten in de nodige kilowatts. We genieten van snert, een droge worst en cup-cakes. Op de terugweg merken we dat tegen de wind in varen toch een jas scheelt. Het gaat zoals eerder omschreven. Anja die na de eerste snoek de smaak goed te pakken heeft gekregen vangt vandaag maar liefst vijftien exemplaren uit de Esox-familie. Samen met de aantallen die Jan en ik naar de oppervlakte halen brengt dat het niet geringe aantal van 48 snoeken op de teller. Inderdaad het is zo’n dag! Anja en Jan bedankt voor de mooie dag. Misschien toch vaker vrouwen aan boord?

Een bijzondere dag

“Pap je weet toch dat wij naar Bali gaan en we willen graag  je GoPro mee nemen, mag dat?”, was de vraag van mijn jongste en vanzelfsprekend had ik ja gezegd.

“Wolst it wykein ek mei mij te fiskjen” luidde het appje wat ik van Popke kreeg. Ik hoefde geen seconde na te denken en bevestigde deze afspraak op vandaag. 

Het is even geleden dat ik een hengel in de handen hebt gehad.  Soms gun je jezelf niet de tijd om dat te doen en dat is in principe dom. Want wat is er belangrijker dan in goed gezelschap met een hengel in de hand, je door het Friese polderlandschap te laten sturen? Toegegeven het is bekend terrein. Honderden keren ben ik hier al langs gevaren. Al die keren hebben bijzondere verhalen opgeleverd en vandaag zou ook zo’n dag worden. Waren het de ruigpoot buizerds en de kiekendieven die het bijzonder maakten? Was het mijn vismaat die samen met mij door dit landschap ging? Waren het de kieviten die alweer neergestreken zijn of was het genieten van een kop hete snert in het zonnetje uit de wind achter de rietkraag die de dag zo bijzonder maakte? Laat ik het verhaal maar gewoon vertellen. 

Het schitterende weer maakte de dag op zich al goed, nu zouden we gaan merken of de snoeken al op het prachtige weer gereageerd zouden hebben door al aan het paaien te gaan. In dat geval zouden we niet op veel aanbeten hoeven rekenen. Daar leek het in het begin ook op. Na een dik uur trollen hadden we eigenlijk geen overduidelijke aanbeet gehad. Wel eens een vermeende tik, maar ik mag daar dan graag een kolk bij zien en als ik die niet waarneem dan betwijfel ik of het een aanbeet is. Dat heeft alles met de waterdiepte te maken natuurlijk die hier op zijn diepst 1,5 m is. Maar daarna opende Popke de score en niet lang daarna meteen een tweede snoek er achter aan. De pike fighter deed zijn werk.  Korte tijd later werd de Yakki opgemerkt en werd een mooie winter snoek van dik in de zeventig geland.  Sinds mijn laatste trip naar Denemarken, waar ik de schade van dreggen in een hand heb mogen ondervinden, heb ik vaak een schepnet in de boot. Vandaag vissen we echter in de boot van Popke en hebben we zo’n ding niet bij ons. Ik moet even focussen omdat de Yakki dwars in de bek zit en er dus dreggen aan twee kanten vast zitten. Ik pak goed beet en landt de mooie dikke wintervis die bovendien nog een snoekje van in de 40 cm in zijn keel en buik heeft zitten. Waarom zo’n snoek een plug pakt vraag ik mij af. Maar goed we hadden eigenlijk vier snoeken op de teller waarvan laatste twee ineens;).

Net als Popke en ik een zijvaart in varen merken we de kieviten op die al moeite hebben met de aanwezigheid van buizerds. Het licht voor het voorjaar staat op groen. En dat is bijzonder, vorig jaar op 4 maart stonden Popke en ik nog op de schaats en reden we door de Venen. Veertig jaar geleden op 14 februari ging Nederland gebukt onder heftige sneeuwstormen. En nu staan er dubbele cijfers op de thermometer! We vangen nog een snoekje, komen erachter dat we allebeide amateurs zijn als een hengel in de steun zich meldt wanneer we door een duiker varen en het topje keurig langs het betonnen plafond schuurt. Die moeten we straks wel even nakijken. Dan is Popke aan de beurt en de beukende hengel geeft aan dat het een serieuze vis. Popke zet de motor neutraal en ik haal de overige hengels in. Het is een machtig mooie puntgave wintersnoek die de meter net niet haalt. Nu zijn we niet van de millimeter neukers. Een metersnoek heeft dat massieve, stoeprand achtige dat het pakken achter de kop onmogelijk maakt. Waar een bek op zit die respect afdwingt als de snoek n haar poging dit rare prooidier kwijt te raken haar wijdt openspert, waardoor de kieuwbogen hun felrode kleur tonen. Kortom een puntgave metersnoek. Een snoek die, als je het mocht kunnen voorspellen, het waard zou zijn om in super slecht weer toch te gaan vissen. We schudden elkaar de hand, teamwork is dubbel genieten. We vervolgen onze toch met een niet te beschrijven, maar door een iedere sportvisser te herkennen, voldaan gevoel.  

We naderen een spoorbrug en we weten dat daar ook wel een snoek te vangen moet zijn. En net als je denkt dat je er verstand van hebt, wordt je keihard met je neus op de feiten gedrukt. Geen aanbeten onder de brug. Op het stuk na de brug vangen we nog een viertal mooie snoeken, niet zo mooi als die meter van net, maar gewoon mooie vette wintersnoeken. We wilden eigenlijk hier even pauze houden maar de wind is nog koud en ze hebben hier de rietkragen gemaaid! We draaien om en vissen hetzelfde traject terug. Het is wederom de beurt aan Popke, een doffe tik gevolgd door dood gewicht en dan weet je het wel. Even wachten tot het kopschudden begint en je hengel vette buigingen in het ritme daarvan laat zien. Het motortje weer neutraal, de andere hengeltjes binnengehaald en gereedmaken voor het landen van alweer een meter? We flitsen even door de geschiedenis van onze gemeenschappelijke visdagen. Hier  vingen we ooit een metersnoek met een dikke kop en een dun lichaam. Zou het dezelfde zijn? We landen een super mooie snoek van 100+ cm. Niet die magere maar wel met een dikke kop. Het is een bijzondere dag. 

Nu is het tijd voor een onderbreking. We varen naar de plaats achter de rietkraag waar het in het zonnetje goed toeven is. De snert zorgt voor de boost die ons door de rest van de dag moet slepen want, oh wat hebben we het zwaar. 

“Hans, iets in mij zegt dat we dat stuk naar de brug nog een keer moeten afvissen”, zegt Popke na de snert. Wie ben ik om Popke te negeren, Dat gaan we doen P. We varen het stuk terug en nu is het de follow me die  bruut genomen wordt. De omgebouwde ééndelige compre buigt in al haar vezels. “Beste snoek Popke, do hiest gelyk! Na een mooi gevecht ligt ze naast de boot. Ze lijkt net op een velletje vast te zitten.  Wie de follow me kent weet dat je extra op moet passen bij handlandingen. Het lukt en ik moet iets verder doortillen om deze snoek in de boot te brengen. Na de landing blijkt dat velletje behoorlijk moeilijk te onthaken. Deze was niet zomaar losgeschoten. Het meetlint raakt net de 110 cm niet aan. Wat een bak roepen we beide.  Wederom geven we elkaar de hand en kijken elkaar even diep in de ogen. Machtige mooie dag Popke.