Categorie: 2009

Om 7 uur stap ik bij Popke in de auto. Als we een kleine tien minuten onderweg zijn vraag ik waar we vandaag naar toe gaan? Hij weet het niet en ik al evenmin. We besluiten het PM kanaal maar eens aan een nader onderzoek te onderwerpen. Ik vertel Popke dat die keuze een goede is want ik heb mijn waxhoed op en de vorige keer dat wij daar waren had ik die ook op en vingen we een 110 cm snoek. Op dit moment komt Popke erachter dat hij zijn pet vergeten is maar vanuit de tijd van kieviteieren zoeken diept hij een heuse pet uit zijn kofferbak als we bij de trailerhelling zijn. We plaatsen allebeide een zonnebril en kijken elkaar aan. Geen gezicht maar oh zo nuttig. Het is bladstil als we het kanaal opvaren en we beginnen meteen maar met een dropshot en een shadje te vissen. Het weer zou vandaan anders zijn, een dikke windkracht 4 tot 5 en mogelijk een buitje. Niets van dat alles. Bladstil en het duurt dan ook een tijd voor we een snoekbaarsje vangen. Popke arresteert de eerste van vandaag. Dan blijft het een uurtje stil. De voorspellingen komen nu wel uit want de wind is opgestoken en om ons heen zien we buien vallen. Wij blijven er echter van verschoont. We verkassen naar de overzijde en maken de boot even aan de rietjes vast, snijden een voorntje in en laten onze hoempie ploepies te water. Al snel volgen aanbeten maar evenzoveel loslaters zijn het gevolg. Het lukt om er eentje aan een dropshot te vangen en dan komen we erachter waarom het loslaters zijn. Het formaat is niet om over naar huis te schrijven maar snoekbaars is snoekbaars dus niet zeuren. We verkassen een paar keer met steeds het zelfde resultaat. Uiteindelijk besluiten we een drift te maken over het stuk wat we zojuist hebben afgevist. Er waren immers aanbeten, dan maar de kleintjes wegvangen.

De eerste twee die we vangen betreffen echter maatse snoekbaarzen. Dan verspeel ik er nog een en net als ik een nieuwe montage zit te maken hoor ik Popke naast me. “Dit is him! Ik fernaam it fuort en daliks, dit is him, moast die angel kreakjen hearre! Hearst dat? Dit is him!” (Ik neem aan dat iedereen hier wel uitkomt en vertaal het dus maar niet.) Ik heb het even niet in de gaten maar dan pak ik mijn camera en begin te filmen. Het is inderdaad een bak van een vis. Zou het aan het hoedje liggen. Ik film, pak een hengel aan, maak snel een foto en film weer. Uiteindelijk film ik de landing en komen we erachter hoe groot de vis daadwerkelijk is. Na meting wijst het lint 91 cm aan. Een stoeprand van een snoekbaars. We zijn zwaar onder de indruk. Maken foto’s en zetten de snoekbaars terug in haar element. We genieten nog lang na. Zo lang, dat we bijna vergeten dat we nog meer snoekbaarzen vangen. Regelmatig komt er één aan de oppervlakte. Dan is het tijd om het soepje te eten en we meren af op een zijvaart. Onderwijl moet ik de 70 cm snoekbaars vanonder die tak maar even vangen. Ik volg de instructies van Popke en even later buigt de 330 cm Schreiner tot in het handvat als de snoekbaars uit de takken moet houden. Ze is 71 cm en ik prijs mijn vismaat om zijn voorspellend vermogen. We vissen nog een tijdje terwijl de soep zakt. Dan verkassen we weer naar het kanaal waar we er nog een paar bijvangen. Sommige klein, sommige maats. In totaal vangen we 13 snoekbaarzen en we vragen ons af waar de snoeken zijn. Ach misschien later in de tijd wel. We gaan het zien, want we zijn hier zeker niet voor de laatste keer geweest!<!–
WriteFlash('’);
//–>

Al vroeg in de week hadden Popke en ik afgesproken vandaag te vissen. Even na zevenen glijdt de boot door het water richting de beoogde stekken. Vandaag vissen we op een kanaal. Onze dropshotsets zijn geoptimaliseerd en we hebben goede hoop op een fantastische visdag. Op de eerste stek aangekomen trakteert de natuur ons op een mooi zomers buitje en twee baarzen. Nadat de bui over is getrokken driften we mooi een kant van het kanaal af. Het is Popke die de eerste snoekbaars boven de waterspiegel tovert. Ik film een klein stukje. Dan wordt het een stralende dag. Zonovergoten vissen we de ene na de andere stek af zonder noemenswaardige resultaten te boeken. En dan ineens is er toch die aanbeet. Het vissen met dropshot, trouwens het vissen met kunstaas in het algemeen, is natuurlijk een kwestie van concentratie. Scherp blijven op die beuk op de hengel maar ook dat minieme tikje dat je dag compleet kan veranderen. Het is een kleine snoekbaars die ik close-up fotografeer. Natuurlijk mogen ze wat groter maar ik vang liever deze dan helemaal niets. Tijdens de tweede drift over het zelfde stukje stort een kleine snoek zich op de dropshot. De derde drift is het Popke die een minieme aanbeet registreert, mist, terugvaart en arresteert. Een mooie snoekbaars die er wel even voor wil gaan. Dan verloopt de dag verder gestaag met een ongeveer één gevangen vis per uur. Dat kan veel beter maar ook veel slechter denken we dan maar. We missen bovendien nog een aantal vissen in onze pogingen de dubbele cijfers te halen. Daar slagen we niet in maar met 9 vissen in de boot mopperen we niet. We hebben veel geleerd en geprobeerd vandaag. We zullen eens kijken of die pogingen in de toekomst meer vis op gaan leveren.

Een weblog is een kwestie van bijhouden maar soms komt het er gewoon even niet van. Vandaar dat ik vandaag even een kleine inhaalslag pleeg en een tweetal visdagen ineens verwerk. Allereerst was daar de zaterdag. Popke en ik hadden wederom in het Lauwersmeer de boot te water gelaten. We waren vroeg en als tweede bootje in de uitgestrektheid van dit gebied. Een gebied waar opvallend genoeg alle bootjes op elkaar kluiten omdat iedereen daar de snoekbaars verwacht. Een strak windje uit het noordwesten maakte dat er een mooie golfslag kwam te staan. Lekker gemakkelijk dropshotten want bewegen deed de boot vanzelf. Popke arresteerde als eerste een mooi maats snoekbaarsje. Daarna bleef het lange tijd stil. Omdat we geen zin hadden ons direct in de inmiddels tot zo’n tien stuks aangegroeide botenkolonie te mengen, zochten we naar een alternatief. Dat valt soms niet mee op groot water. Zeker niet als je daar relatief onbekend bent. Uiteindelijk vonden we een uitloper van een strekdam. Daar was het een enorme beuk op de verticaalstok van Popke. Even dacht hij te maken te hebben met een snoekbaars maar die snoek konden we er wel van aflaten. Een baars van net in de veertig centimeter presteerde echter niet slechter. Dat zijn mooie baarzen op te vangen. We vervingen onze shads door een maatje kleiner en openden de jacht op meer van deze exemplaren. Dat lukte en we vingen er zomaar vier. Het totaal van deze dag kwam hiermee op vijf vissen. Snoekbaarzen konden we niet meer vangen. We besloten om de volgende keer maar weer eens op snoekbaarzen met grootwatervrees te vissen en te kijken of we ze in de polder bij ons om de hoek wel kunnen vangen. En dat was afgelopen maandag het geval. Op de stek aangekomen gaat de eerste hoempie ploempie te water. Popke draait een shagje en ziet de dobber onder gaan. De eerste snoekbaars is binnen vijf minuten aan boord. Dan denk je, dit wordt zo’n dag! Even later krijgt Popke opnieuw beet als hij zijn hengel binnen draait. Dit snoekbaarsje is er één met kapsones maar zeker niet minder mooi. Alles erop en eraan. Dan blijft het lange tijd stil. We verkassen en verticalen hele stukken af zonder een echte aanbeet te krijgen. We besluiten naar een andere stek te varen. Terwijl de fireball nog aan het zakken is haakt Popke de eerste snoekbaars van deze stek. Dan blijken ze ook hier op. We verticalen opnieuw een kantje af maar wederom brengt dit niets. Weer een stukje varen. Nu hebben we drie meter water onder de boot. Mijn shad wordt nu niets ontziend aangevallen. Ik heb even een kromme hengel maar dan is de vis los. Het zijn altijd de grootste die je mist vertellen Popke en ik elkaar. We grappen nog even over een stel dat waarschijnlijk in scheiding ligt gezien hun bootje op de kant en besluiten dan om terug te gaan naar de voorlaatste stek. Daar vissen we weer met een stukje vis onder een dobber. Als we net aan de soep zitten schuif de pen van Popke weg. Een aanslag levert een baars op. Waar er één zit zijn er meer blijkt hier het geval als we in korte tijd drie baarzen vangen. Zelf hengel ik dropshottend nog een snoekbaarsje van het talud. Omdat het kermis is in het dorp besluiten we het vroeg voor gezien te houden en ons in het feestgedruis te storten. Volgende week maar weer eens kijken.

Kwart over vijf verlaten we Mantgum en rijden naar het Lauwersmeer. We traileren en varen naar de boogde stek. Het is rustig op het water maar dat duurt niet lang. De wind is ten opzichte van gisteren 180 graden gedraaid. We zoeken de vaargeul, een talud en dropshotten langs het randje. Het moet kunnen zeggen we nog tegen elkaar. Maar er gebeurt gedurende twee uur lang helemaal niets. Ondanks veel belovende taludjes, hobbeltjes, geultjes en een enkele plantjes, geen enkele aanbeet openbaart zich. Dan ga je aan jezelf twijfelen. Is alle theorie die doorgespit is wel de juiste? Hebben we het juist geïnterpreteerd? In een ultieme poging leg ik dan maar het handvat van mijn hengel tegen mijn oor en zeg tegen Popke: “Ik sil efkes kontakt sykje!” (Ik zoek even contact). Ik heb de woorden nog niet uitgesproken of er hangt een snoekbaarsje aan mijn dropshot. Hoe is het toch mogelijk dat zoiets gebeurd? Ik heb nog ettelijke keren de woorden uitgesproken en het handvat tegen mijn oor gehouden maar dat was eens en nooit weer. Er zijn inmiddels meerdere boten bij gekomen en er verzamelen zich een stuk of vijf bij elkaar. We driften om beurten een mosselbank af. We vragen ons af of er wel snoekbaars zit maar daarover hoeft geen twijfel te bestaan. Twee van de vijf boten geven visles. Vangen praktisch de één na de andere snoekbaars. Gunnen ons zelfs het water even alleen (de andere drie boten dan) terwijl ze samen een kopje koffie drinken. Er wordt niets gevangen. Na hun onderbreking gaat het weer als vanouds. Popke krijgt nog een paar keer beet en vangt nog een snoekbaars. Ik krijg , denk ik, geeneens beet. We doen schijnbaar iets fout. Al driftend weet Popke nog een snoek te haken en ik film maar even een stukje.

<!–
WriteFlash('’);
//–> Ik varieer dat het naam mag hebben maar kan geen vis meer aan de schubben komen. Als ook de andere boten geen vis meer aan boord krijgen gaan we huiswaarts. Een ervaring rijker en een illusie armer. Men is nooit te oud om te leren.

Een weekrelaas. Ik put even in mijn dagboek om te kijken wat er zoal gebeurd is de afgelopen week want wat ging die snel om. Maandag de eerste dag werken na de vakantie. Maandagavond staat Popke bij me in de tuin. Zijn “smile”spreekt boekdelen. “Ik ha him hjoed ophelle!” “Wier, hast him al, is mijn repliek. Popke heeft een nieuwe, andere, mooie boot gekocht. Hij had hem de week daarvoor al gezien en nu waren er zaken gedaan. Snel moet ik even meekomen, hij ligt nog te water. Zijn vrouw heeft natuurlijk de eerste keer mee mogen varen en nu mag ik mee. “Nee, do kinst wol efkes farre.” Ik neem plaats voor de buitenboordmotor en vaar het dorp uit. Daar gaat de gaskraan van de 9.9 Pk Yamaha open. De Wato laat zich strak sturen ik feliciteer Popke met zijn aanwinst. Hij is nog vrij en kan de hele week klussen om de boot aan te passen aan het beoogde doel: Vissen.

Hij knutselt de gehele week aan de boot en hoewel ik vrij ben op vrijdag, jongste dochter jarig, gaan we zaterdag pas vissen. Om half zes laat Popke de koppeling opkomen en rijden we in de richting van ons viswater van vandaag: Het Lauwersmeer. Ik ben er nog nooit geweest om te vissen. Popke wel maar dat is even geleden. We rijden achter onweersbuien aan naar het noorden. Hij weet feilloos de trailerhelling te vinden en al snel zijn we te water. De Friese vlag wappert fier als we het meer opvaren. We dropshotten tegen het talud van de vaargeul en het duurt niet lang of er hangt een mooie baars aan mijn shadje. Ze weet zich echter te bevrijden maar we hebben een beetje actie gezien. We zien meer actie want een andere boot vaart volgas in de richting van een paar boeien verderop en begint daar zo’n beetje dezelfde tactiek toe te passen als wij doen. Na een uurtje houdt de boot het voor gezien en komt volgas onze kant opvaren. “Hebben jullie een Citroën? Daar branden de lampen nog van. We hebben eerder zoiets meegemaakt en toen leverde dat een snoek op maar deze keer betekent dat een dikke 10 minuten varen om bij de auto te komen. En tien minuten terug om weer bij de stek te komen. Zo verdoen we wat tijd en in die tijd pakken donkere wolken zich samen. Ik houd de lucht scherp in de gaten maar kan geen onweer ontdekken. Uit voorzorg trek ik wel mijn regenbroek aan. De donkere wolken brengen eerst de windkracht naar een dikke zes. Prima windje om de Wato te testen maar van secuur dropshotten is geen sprake meer. Als de donkere wolken even later hun last op ons neer laten dalen zoeken we luwte onder de haven. We zijn behoorlijk nat. We proberen het even in de luwte maar het brengt niets meer. We besluiten de middag te besteden aan de Mont Ventoux etappe. We hebben beiden op zondag weer een afspraak en dan vissen we dus weer.

Op zondag vis ik met Lieuwe. Hij komt uit Veenendaal over om hier te slepen. Bovendien gaat hij volgende week naar Zweden om daar vakantie te vieren. Hij wil graag een baitcastertje lenen om uit te proberen als hij met de boot die bij het huisje gehuurd is, op Zweedse meren snoeken aan de schubben wil komen. Maar eerst even proefvissen in Friesland. En Friesland daar heeft Lieuwe een mooi stuk van gezien. Via de Mantgummervaart, Swette naar het Swin bij Reduzum, de spoorbrug bij Grou afgevist, via de Grou naar Jirsum. Door Jirsum naar Ald Skou om daar via het Prinses Margietkanaal richting Terherne gevaren. Bij de Snekerpoort weer de Snekeroudvaart in om via de Brekken en de Oudvaart bij Easterwierrum weer op de Swette terug te komen. Resultaat: Vijf aanbeten en twee snoekjes. Vangstplaatsen: de Grou en de Swette. Onderweg in Jirnsum varen we langs een boot met vier jongelui erin. “Hé de Poask!” klinkt het ineens. Ik lees iedere week het Weblog. Doe je even de groeten aan Popke! Van Hans uit Wommels, dan weet hij het wel. Prachtig dat ze in Wommels het weblog ook lezen. Ik denk dat Popke het nu ook weet. Als we thuis zijn komt Popke ons nog even verrassen met een stukje snoekbaars filet. We barbecueën spareribs met snoekbaars. Tegen achten neemt Lieuwe afscheid en we spreken af in het najaar het nog eens dunnetjes over te doen. Het was geen geweldige dag vandaag maar Lieuwe heeft een fiks aantal Zweedse snoeken in het verschiet.

Het zelfde ritueel volgend als gisteren stap ik om even over half zes bij Popke in de auto. De stek is deze keer dichterbij en we traileren al vlot. We varen een stukje en ik schiet wat plaatjes in het mooie ochtendlicht. Als we op de stek zijn meren we op het anker en drie hoempie ploempie dobbers gaan te water richting de rietkraag. Mijn tweede hengel, dropshot, tuig ik met een klein dood bleitje en zet ik op een meter of twintig van de boot in het midden van het water. Popke ontwaakt, is inmiddels gerust gesteld en praat ondertussen wat met de vissen. (Hij moest kort na het traileren constateren dat hij geen aansteker bij zich had en dan kun je als roker goed in de stress schieten. Snel even naar huis gereden en een aansteker gehaald en ik sleepte ondertussen een klein rondje met een plug.) Over dat praten met vissen gesproken, hij schouwt het water, ziet wellingen, opties, kansen en mogelijkheden en tracht vervolgens de vissen op zijn aas te praten. Ik moet het eens opnemen. Het lukt hem echter redelij vlot een snoekbaars op een kopje te praten zodat we al binnen tien minuten een maatse snoekbaars in de boot hebben. Mijn dobber beweegt in het geheel niet maar de top van de dropshothengel geeft ineens een aantal ferme tikken. Terwijl ik de haak zet heb ik het al in de gaten. Een dikke paling van ongeveer 65 cm prijkt aan de haak. Niet dat ik er bang voor ben maar de slijmzooi die je er van krijgt doet mij terugschrikken van het vastpakken van zo’n beest. Tegen de rand van de boot pak ik met mijn tang de haak en het lukt me om het beest ineens van de haak te schudden. Dan blijft het een tijdje stil. De regenboog prijkt mooi maar de lucht erachter voorspeld niet veel goeds. Net nu ik geen regenkleding heb meegenomen. Gelukkig blijkt de regen van korte duur en al snel kan de factor twintig weer op de armen en in de nek. Het blijft lange tijd stil. De snoekbaarzen en snoeken lijken collectief te hebben afgesproken niets te doen. Het lijkt de Tour de France wel. Nadat een boot is gepasseerd duikt ineens mijn hoempie ploempie naar de diepte. Ik zet de haak en een mooie snoekbaars van achter in de vijftig komt even boven de waterspiegel. Hij heeft geluk, er ligt nog een stukje in de vriezer.<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#32‘);
//–>http://foto.poask.com/#32 Dan is het lange tijd stil. We proberen echt van alles maar vissen kunnen we niet meer verleiden. Bijna de moed opgevend varen we een stukje en ankeren aan een rietkraag. Ik maak twee bekers soep en die moeten ons dan maar de extra energie geven die we even nodig hebben. Ik heb nauwelijks een slokje gehad en trek een keer mijn dropshot omhoog. Een fikse knal kan ik omzetten in een dikke zestig centimeter snoekbaars. Nauwelijks onthaakt is Popke nu aan de beurt. Beide dobbers verdwijnen kort achter elkaar. Popke praat er weer even drie naar binnen. Zo staat de teller ineens op zes. We verkassen nog een klein stukje in de wetenschap dat ik nog twee flesjes energiedrank bij me heb. Die moeten daar dan maar uitkomst brengen. Verdomt als het niet waar is. Direct na het openen van de flesjes vangt Popke weer een snoekbaars. Een tweede aanbeet laat los. Tegen tweeën besluiten we ermee te kappen. Ik trek mijn dropshot nog een keer over de plaats waar de snoek baanbeet. Helaas ik ruim op. De vertikaal hengel van Popke staat ineens krom in de steun en zowaar prijkt daar een snoek aan. Prachtige afsluiting toch! We traileren, constateren dat zijn boot echt lek is, tappen water en rijden naar huis. De toeretappe boeit me zo weinig dat ik het einde niet meemaak.

Het is vandaag even voor vijven als de wekker gaat. Om half zes heb ik afgesproken met Popke te gaan vissen en aldus dien je op tijd op te staan. Na een klein beetje eten en koffie “skip” ik twee van de drie S-en (SSS) en beperk me tot de Shit. (Shower en Shave blijven achterwege) Popke rijdt voor en ik zet de spullen bij hem in de auto en boot. We rijden naar een voor ons bekende stek waar we in het verleden goede resultaten hebben geboekt. We traileren en wagen het meteen de joker in te zetten. Twee Timber Tigers te water en dat op één van de beste stukken van het door ons beoogde viswater. Er hebben echter wat veranderingen plaatsgevonden. Er zijn steigers gebouwd, palen geslagen en beschoeiing is vernieuwd. Het is dus totaal ander viswater. Het enige wat we van vis merken is een enorme stank die ergens een rotte vis markeert. We verkassen naar het naburige kanaal waar de beide een dood bleitje op een fireball monteren. We pulken een aantal stekken af en ineens is het raak. Ik krijg een ferme tik maar weet alleen een lege fireball omhoog te trekken. Popke controleert de stek even en haakt een eerste snoekbaars. De gehate nul is weg. Het blijkt een relatieve hotspot want in de directe omgeving vangen we zomaar twee snoekbaarzen bij. We schuiven langs het zelfde talud een stukje door en vangen er nog drie bij. Zes vissen binnen een uur en dan vergeet ik hier de missers maar te melden. Misschien dat ze het op een stukje vis onder een dobber wel beter doen. We wagen deze optie. Krijgen drie aanbeten en dan is het over. We maken een praatje met een man met een Schreiner hengel die zich verbaasd over het feit dat ik de hengel vanaf het water zomaar herken. De bus is onmiskenbaar! We verkassen langs dezelfde oever over, voor ons bekende stekken. Niets dat ook maar op de aanwezigheid van enige roofvis duidt. Zo vissen we vele uren zonder ook maar een stootje. Uiteindelijk besluiten we terug te verkassen naar onze beginplaats. Daar zijn de brugwerkers nog steeds hard aan het werk. Of we ze al gezien hebben? We missen er nog twee spreken Popke en ik onderling af. Als we bijna moedeloos aan het einde van het slootje draaien hebben we beide de hoop reeds opgegeven. “Het gebeurt altijd onverwachts!”, rinkelt de oude wijze spreuk van wijlen mijn vader ons uit ons gezapig neerleggen bij geen vangsten meer. Popke scoort een snoek. Even verder weer een aanbeet en nog één. Ik haak een snoek die werkelijk een Timber Tiger weet te verorberen (zie foto).<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#33‘);
//–>http://foto.poask.com/#33 Ik haal het verhaal over het nog ontbreken van twee stuks even aan. “Ja, het is weer frappant”, antwoordt Popke! “Je kunt nu net zo goed ophouden.” Gelukkig stelt Popke even later de vraag of ik ooit wel eens een snoekbaars gevangen heb aan een Timber Tiger. Ik antwoord bevestigend. We zijn terug bij de brug met werklui. Er staat er één onder met de armen op meter stand. Ik kijk rond, zie dat hij nog houtwerk aan de brug moet bevestigen en interpreteer zijn “armen op meterstand” als: “Ik weet niet wat ik moet doen?” “Vertel het me!”. Ik vertel hem dat er gaten in het hout geboord moeten worden. Dan dient het hout over de draadeinden geschoven te worden en vervolgens lijkt het me handig dat er dan ringen en moeren voor komen. Terwijl we smakelijk lachen, zowel de werklui als wij beiden, dreunt de hengel van Popke krom. Een maatse snoekbaars aan………een Timber Tiger! “Is dat een Compre hengel”, klinkt het uit de mond van de werkman. “Nog iemand met verstand van hengels.” We vangen hierna niets meer en traileren om 15.00 uur. Morgen gaan we weer!

Mijn jongste dochter vindt vandaag nog een jonge huiszwaluw die we, om het beestje enigszins te beschermen tegen katten, op het dak van de schuur zetten. Daar wordt hij gevoerd en is weer onder controle van de ouders. Ik kan deze kans niet laten glippen en maak een paar foto’s. Net als ik aanleg voor een tweede shot komt moederlief er lekker naast zitten. Prachtig toch!

Vandaag was het plan om vroeg op het water te zijn. Ik had mezelf voorgenomen om tegen vijven op het water te zijn en wat stekken te verkennen die wat verder bij mijn woonplaats vandaan liggen. Je kunt natuurlijk plannen tot je een ons weegt maar als je de dag ervoor om 15.00 uur begint met kaatsen en je vier partijen later tegen half tien daarmee ophoudt, dan kan ik nu uit ervaring melden dat ik geen achttien meer ben. Na de prijsuitreiking nog een piepklein biertje en tegen enen in bed. Het lat zich raden dat ik niet om vijf uur op het water was. Tegen enen in de middag voer ik de Swette op en ik had daarbij twee redenen. Allereerst wilde ik de kant naar Easterwierrum toe verkennen omdat ze daar de oevers hersteld hebben en ik houd wel van wat nieuw water met stenen. De andere reden was het testen van een plug die me door een fabrikant was toegezonden. De stenen liggen er mooi bij tussen de afslag naar Reduzum en Easterwierrum. De testplug deed het fantastisch. Een paar weken geleden met Popke had ik er ook al een mooie aanbeet op gehad en ook vandaag bleek het een verleider. Zes aanbeten achter elkaar maar er bleef er niet één plakken. Mooie kolken, kaken en staarten maar niets in de boot. Toen uiteindelijk maar de dreggen vervangen. Ik vind dat je ze moet testen zoals je ze aangeboden krijgt en als de haken dan niet bijster zijn moet je maar op de koop toenemen maar nu werd het me te gortig. De haken vervangen en wederom proberen. Geen hoge snelheidsplug. Splitring op het trekoog, vrijer in de beweging, vloeiender actie, maar mooi geen aanbeet meer. Het is de bijhengel met een rode Timber Tiger die twee snoekjes van nauwelijks 35 cm kort achter elkaar in de boot brengt. Ik test nog verwoed door maar het mag niet lukken. Ik zie dat de verf van de plug begint te bladeren. Niet leuk voor de fabrikant maar ook niet voor eventuele toekomstige klanten. Dat wordt vanavond nog een briefje schrijven. Tegen de tijd dat er een mooi stuk blauw aan het zwerk verschijnt houd ik het voor gezien. De wind viel weg en een broeierige warmte daalde neer. Daar helpt maar één ding tegen, tussen de vier en de zes graden gekoeld. Ik loopt likkebaardend om vijf uur door het tuinhek.

Het is om even over half vijf als ik een roepende koekoek tegemoet vaar. Even meen ik nog een andere vogel te horen maar het blijkt de berichttoon van mijn GSM te zijn. Mijn oudste meldt even dat ze nu eindelijk gaat slapen. Ik SMS terug maar krijg geen antwoord meer, te moe waarschijnlijk concludeer ik. Ik “moet” vroeg zijn vandaag want het is de enge kans op vissen dit weekend. Kaatsen slokt veel tijd. Ik vaar een kleine vier minuten en meer de boot aan een rietkraag. Ik snijd een voorntje in tweeën en verdeel de beide stukje over twee hengels. Ik ene werp ik net voor de rietkraag en de andere krijgt het diepere deel als domein. Het weer is prachtig rustig, de zon komt net achter een boerderij op en zet haar in volle glorie. Het is bladstil. Ik schenk een Senseo uit in mijn bekertje, neem een stroopwafel als ontbijt en verbaas me over de wegschuivende dobber in het midden. Ik klik de ABU 506 open, kauw mijn stroopwafel weg, drink mijn kopje leeg, tel tot tien en zet de haak. De holglas buigt tot een halve cirkel en ik weet dat het goed zit. Even later land ik een maats snoekbaarsje. Niet gek zo’n begin en ik voorzie de hengel van opnieuw een staartje. De andere hengel verleg ik ook naar het midden. Zo houd ik het wel even vol, herhaal het ritueel van ontbijten met een tweede stroopwafel maar de aanbeet wil niet komen. Na een kleine drie kwartier verkas ik. Inmiddels is de eerst wind merkbaar en dat stelt me in staat om langzaam over een traject te driften. Het mag niet baten. Dan vaar ik naar een brug die het ook altijd goed doet. De wind is hier volledig weg en een simpele slag van de buitenboordmotor maakt dat ik in één keer onder de brug door kan driften. Ik mis de dobber die wegschiet maar een kromme hengel attendeert me op de aanbeet. “Klik”, doet de ABU onder de beroering van mijn rechterwijsvinger. Ik zet de haak en land wederom een maats snoekbaarsje. Wederom was het een staartje wat de aanbeet bracht. De derde voorn laat het leven. Ik werp de dobber tegen één van de palen van brug. Maak één keer gebruik van de hoempie ploempie techniek en het resultaat is daar. Ze brengt de derde kleine snoekbaars in de boot. De wind wakkert aan als ik op de derde stek lig. Donkere wolken in het noordwesten kondigen slechter weer aan. Ik schoonschip nog even snel en daarna houd ik het voor gezien. De eerste druppels vallen als ik om even over achten onder mijn carport stap. Tijd voor een ontbijtje op deze Vaderdag. Ik heb mijn cadeautjes al gehad.

Het is even over zessen als ik mijn spullen bij Popke in de auto zet. We rijden een kleine 10 km en traileren de boot. Het is prachtig stil weer. Mistige flarden hangen boven een spiegelglad wateroppervlak. Ik pak mijn camera en schiet wat plaatjes terwijl we naar de door ons beoogde stek varen. Daar aangekomen voorzien we de hoempie ploempie dobbers van een stukje vis en proberen het tegen een rietkraag. Na een kleine drie kwartier durven we al te beweren dat ze niet echt los zijn vandaag. Maar zoals het zo vaak is tijdens vissen, gebeuren dingen altijd onverwacht. Zo ook vandaag want als we even het anker lichten om 50 m door te schuiven langs dezelfde rietkraag, verdwijnt ineens de dobber van Popke. Het kleine beetje slepen was voldoende om een aanbeet uit te lokken.<!–
WriteFlash('’);
//–>

Popke drilt een prachtige snoekbaars van 80 cm terwijl ik probeer om alles op video vast te leggen. Dat lukt aardig want de natuur lijkt zelfs een beetje rekening te houden met dit feit omdat de wind bijna geheel wegvalt. Na de dril schieten we een paar foto’s en dan kan de vis terug in zijn element. We besluiten om onze strategie door te zetten en verschuiven zo nu en dan een paar meters om dan secuur de rietpollen en andere veelbelovende objecten af te vissen. Zo lukt het ons om nog eens drie snoekbaarzen te vangen. Mooie exemplaren waarvan er twee van ongeveer 55 cm worden aangemerkt als exquise maaltijd. Dan wordt het tijd om van strategie te veranderen. We besluiten dat we misschien wat actiever moeten zijn in onze benadering. We verruilen de dobbers voor een fireball en vissen dezelfde kant nog eens af. Het levert geen vis op. Een tweetal kano’s (Canadees) met daarin elk drie dames komen voorij. Op het water verwisselen ze van plaats en even hopen we op een waar spektakel maar de giechelende club krijgt het op miraculeuze wijze voor elkaar zonder een nat pak. We hadden voor een paar golven moeten zorgen opperen we tegen elkaar. De dames peddelen weer en verdwijnen uit het zicht, de rust keert weer. We besluiten dat de Timer Tiger dan maar eens uitkomst moet gaan bieden. We slepen het zelfde traject nogmaals af. Ik herinner me dat ik nog een stukje kunstaas moet testen en vervang de Timber Tiger door dit testexemplaar. Een tweedelige plug. De plug loopt goed maar nadert duidelijk de limiet qua snelheid. Toch blijf ik het even proberen. Langs een beschoeiing gebeurt het dan ineens en een fraai exemplaar van de snoekbaarsfamilie vergrijpt zich aan de plug. Even zien we haar boven in het oppervlak om daarna de plug weer los te laten. We besluiten hier even statisch tijd aan te besteden. Dus de hoempie ploempie dobbers te water en proberen maar. Het blijkt verspilde moeite. Uiteindelijk slepen we weer met pluggen in de richting van onze eindstek. We zien een fuut die wel heel erg laag op het water ligt. Het dier heeft duidelijk moeite met de prooi die het gevangen heeft. We kunnen niet goed onderscheiden wat het is maar als de fuut de prooi even moet loslaten grijpt deze zijn kans om de vrijheid weer te genieten. Ondanks een ultieme poging van de fuut om de prooi onmiddellijk weer te arresteren komt deze met een lege snavel weer boven. Kans verkeken. Ik schiet er foto’s van en dat is maar goed ook want op die manier kom ik er thuis achter dat deze baars (zie foto) wel wat aan de grote kant was voor een fuut.<!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#31‘);
//–>http://foto.poask.com/#31

Vlak voor ons beoogde stekje schiet in een herinnering nog een andere stek door mijn gedachten. We besluiten het daar even te proberen. Krijgen binnen vijf minuten twee aanbeten en ik zie zowaar de eerste snoek van het seizoen. De tegenpool van deze, in twee bochten liggende stek, levert wederom resultaat. We krijgen een fiks aantal aanbeten waarvan er één onmiskenbaar een mooie snoek is. Strakke lijn, fikse kolk en dan niets meer en we vangen nog een mooie snoekbaars bij. Uiteindelijk proberen we, inmiddels behoorlijk verkleurd, het nog even op de laatste stek. Maar al snel houden we het voor gezien. Popke moet nog tanken en ik heb nog een karweitje in het fileren van twee snoekbaarzen. Het buurjongetje kijkt zijn ogen uit als hij die “grote” tanden van de snoekbaars ziet. Hopelijk droomt hij er op een positieve manier van en hebben we weer een kind visgek gemaakt. In de rook van de, inmiddels aangestoken barbecue bel ik even met mijn moeder. Een stukje snoekbaars ligt in de vriezer. Even later genieten we allemaal van deze heerlijkheid uit het zoete water.