Categorie: 2009

Soms
roep je in een opwelling dingen die je beter niet had kunnen roepen.
Zo ook de afgelopen keer dat ik met Popke aan het wintervissen was.
Tijdens de opname na de dril roep ik nog tegen Popke dat het één
van de laatste snoek van 2009 zou zijn. Nu terugkijkend was dat
inderdaad het geval. Zonder dat ik ook maar in de gelegenheid was of
zal zijn in de nabije toekomst. Als we de weervoorspellingen mogen
geloven wordt het water alleen maar harder in de komende weken. Toch
boeken mijn jongste dochter en ik nog een mooie vangst. Het ging om
een portemonnee die mijn jongste op straat zag liggen. Ik in de
remmen en zij dat ding oppakken. Daar zat, naast de nodige contanten
en pasjes ook de nodige informatie in. Zelfs een telefoonnummer. Na
een kort telefoontje was er iemand onderweg op zijn fiets om zijn
eigendom op te komen halen. Een gelukkig gezicht. “Gelukkig zijn er
nog fatsoenlijke mensen op de wereld”, sprak de eigenaar. Hij bleek
er ook zo één te zijn en
gaf mijn dochter een mooi bedrag voor in haar spaarpot. Kortom vangen
zonder te vissen! Maar het echte vissen is er niet meer van gekomen.
Wie weet wordt het dus in 2010 nog wat? In het blog is het jaartal
reeds aangemaakt. Ik wens u dan ook allemaal een heel goed uiteinde
en een zeer goed 2010 toe.

En dan was er nog die afspraak. Gemaakt voor dat er van enige sneeuwval of winterse omstandigheden sprake was. De dinsdag 22 december zouden Popke en ik gaan vissen. Twee dagen ervoor had ik een lang gekoesterde droom in vervulling laten gaan en samen met mijn vrouw een Mac gekocht. Niet zo’n hamburger maar een computer. Speciaal voor het monteren van video en welk ander excuus je ook maar wilt verzinnen om tot aanschaf over te gaan. Het bijgaand filmpje is er in ieder geval op gemaakt. Op de maandag liep ik toch voor de zekerheid maar even bij hem langs. Hij was aan het sneeuwruimen. “We hadden in de sneeuwschuiverhandel moeten gaan!”, merkte Popke op. “Er is geen schuiver meer te krijgen, allemaal uitverkocht.” “Ben je de boot vast aan het sneeuwvrij maken, zodat we morgen toch nog kunnen vissen?”, vroeg ik hem meer uit de gein dan serieus bedoelt. Vrijmaken ja, vissen in de boot nee, maar vissen vanaf de kant bij een bruggetje en dan met dood aas leek hem toch wel wat. Dan gaan we ook. Na de koffie afgesproken en dus reden we tegen een uur of elf richting Grou. Bij de pond naar de Bird aangekomen bleek dat het PM kanaal geen optie was. Dus bij het recreatieoord het water bij de brug afgevist. Gelukkig had Popke nog een aantal diepgevroren spieringen bij zich want mijn sardines zijn we onderweg veloren. Tijdens het instappen had ik ze even op de kofferbak van de auto gelegd en er niet meer aan gedacht totdat we bij de stek waren. Schitterend helder en een absolute topstek maar geen snoek te verleiden. We besloten om onderweg naar huis nog een bruggetje te pakken. Of misschien wel twee. Ondertussen werd het weer onstuimig. Regen en sneeuw snerpten ons om de oren, aangewakkerd door een straffe zuidoosten wind. Passerende mensen keken ons vanuit hun verwarmde auto’s vol onbegrip aan. Wie gaat daar nu in dit weer staan vissen? Ook bij onze tweede brug gebeurde er weinig tot niets en Popke en ik vroegen ons af of die mensen in die auto’s niet een beetje gelijk hadden.

Net toen die twijfel, aangewakkerd door de koude voeten en handen, ons in haar greep dreigde te krijgen, gebeurde het dan toch. Mijn NIPRO sleepdobbertje zakte even onder water. Tipte twee keer en kwam toen weer boven. Je hart pompt net even sneller waardoor de koude onmiddellijk vergeten is, maar tijd om een haak te zetten was er niet. Dit was de actie, daar moest ik het mee doen. Terwijl Popke en ik nog even aan het napraten waren over dit voorval was het de beurt aan Popke om een aanbeet te krijgen. Toevallig sta ik te filmen. Deze aanbeet begon ook zeer voorzichtig maar zette in hevigheid door. ( Popke grijpt naar de hengel in de film) Na het zetten van de haak blijkt dat de vis al een vijftien meter lijn genomen heeft en de hengel buigt vervaarlijk. Ik film nog steeds en vlieg heen en weer om vanuit verschillende hoeken te kunnen filmen. Wanneer de snoek voor het eerst bovenkomt roep ik naar Popke:”No wist it wol tink ik!” Een “big smile” onder twee pretogen geven aan dat hij het ook wel weet. Hij drilt de vis, ik film en help hem bij de hoge kant met landen. We schatten deze vette snoek van 104 cm op ongeveer 25 pond. Een heuse stoeprand, trottoirband……wintersnoek. Puntgaaf, moddervet en reeds vol kuit. Schitterend om te zien. Snel maken we nog wat foto’s en dan kan de snoek terug in haar element. Met een ferme klap van haar machtige staart wuift ze ons tot wederzien. We zijn niet meer koud, genieten samen van een shagje, praten met omstanders die toch wel een week hadden willen eten van dit beest. Dus toch!? Nauwelijks is het adrenalinepeil in ons bloed weer tot een normale waarde gedaald of een tweede aanbeet volgt. Deze mooie 85 cm snoek heeft ook alle eigenschappen van een wintersnoek en wordt op exact dezelfde plaats gehaakt. Zouden ze nu dan allemaal los gaan? We proberen het nog een tijdje maar dat blijft zonder resultaten. Onze dag kan natuurlijk al niet meer stuk. We verkassen nog een keer naar een andere brug en vangen ook daar nog een 83 cm snoek. Tegen vieren zijn we thuis. Ik ga als een dolle mijn MAC uitproberen.

<!–
WriteFlash('’);
//–>

Daar zit je dan in je bijna kerstvakantie. Gelukkig kon ik de laatste overschotten aan vakantiedagen opnemen en ik had me dan ook voorgenomen om eens flink te gaan vissen. Maar u raadt het al, weersomstandigheden maken dat je niet echt uit de voeten kan. Toen ik gisteren Geart tegen kwam tijdens zijn rondje wandelen begon hij er over. “Het is K….. weer!” Zeker als je voorgenomen hebt te gaan vissen. Maar goed Geart de Timber Tigers zijn in ieder geval weer binnen dus mocht je nog een wak vinden dan weet je waar ze zijn. Al goed.

Nu had ik me voorgenomen om in ieder geval vandaag nog even een paar dode sardines zwemles te geven onder een brug in de buurt. Toen ik echter vanmorgen de gordijnen open deed zag ik dat het behoorlijk gesneeuwd had en trouwens nog deed. Dat wordt hem dus niet schoot het door mijn hoofd. Dan maar een klein blokje met de honden om, die vinden dit weer wel leuk. Tenminste ze rennen als gekken door de sneeuw en dagen elkaar om de haverkap uit. Wij mensen leggen dat dan uit als dat ze dat ook leuk vinden. Misschien is die sneeuw wel te koud aan hun poten en rennen ze om zoveel mogelijk het contact met de sneeuw te vermijden. In draf zit een langer zweefmoment. Maar als ik de gebruikelijke route wil inslaan zie ik dat de sporen die de afgelopen twee dagen door tal van hondenbezitters en wandelaars zijn gemaakt, in zijn geheel zijn verdwenen. Ik ploeg door de sneeuw en maak hier en daar een foto. Het spoor is volledig verdwenen, alleen de rode lamp markeert een onveilig sein. De jongste hond racet als een dolle door de diepe sneeuw. De oudste hond vindt een plaatsje achter de baas. Waarom door diepe sneeuw lopen als de baas het voor je effent. Ze is altijd al een slimme hond geweest. Als ik richting gemaal loop zie ik hoe de sneeuwduinen langzaam de vaart oversteken. De jongste hond verdwijnt ineens onder de sneeuw als ze zich te ver op het randje van de sneeuwduin waagt. Ploeterend verschijnt de zwart witte weer boven de sneeuw. Ik neem een kijkje bij het gemaal en constateer dat hier het vissen ook onmogelijk is. Dan keer ik terug naar huis. Tegen de wind in is het ploeteren en ik ben blij dat ik mijn bril op heb gezet. De honden vinden het ineens minder leuk en hobbelen nu beide in de luwte achter hun baas aan. Ik schiet nog een foto van de boot die weemoedig en ongebruikt de weersomstandigheden staat te trotseren. Poask prijkt vanonder het dekkleed waarop een dikke laag sneeuw ligt. Het is slecht visweer!

Een hele dag vissen zat er ook dit weekend niet in en als ik de vooruitzichten mag geloven kan het voorlopig ook niet meer maar het is niet anders. Zonovergoten dagen maar weinig visuren. Eigenlijk is dat niet gewenst. Toch heb ik van het weekend een drietal uren aan de waterkant doorgebracht. Die tijd vergezelde Popke mij voor een groot deel en dat is maar goed ook. Daardoor zagen we in ieder geval ook een paar snoeken bovenwater. In het water hebben we talrijke snoeken waargenomen die aan het jagen waren gezien het feit dat hele scholen prooivis boven water sprong als een snoek een schot waagde. Vaak doorkliefde de rug van de jagende snoek het wateroppervlak zodat we met zekerheid konden zeggen dat het ook daadwerkelijk om snoeken ging. Op vrijdagmiddag eerst een uurtje in Mantgum zelf gevist en daarbij scoorde de geleende rode Timber Tiger van Popke een mooie 83 cm lange snoek. Op zaterdag heb ik geen hengel gezien maar Popke viste in Mantgum nog een aantal plaatsen af.

Hij wist daarbij slechts snoeken waar te nemen. Vandaag visten we een tweetal uren vanaf de kant. Popke met een Timber Tiger en ik met een spinner. Popke scoorde een mooie snoek en miste er ook nog één. Ik kon ze vandaag ook niet verleiden. De uurtjes waren mooi, zonovergoten en vol frisse winterlucht. Struinen door de polder geeft dan een extra dimensie. We hebben afgesproken dat nog eens te herhalen. Gelukkig arriveerden van de week de nieuwe vergunningen voor 2010, zodat de controleur ook weer tevreden kan zijn.

Ooit schreef ik in Voor en Door de Visser een artikel getiteld: “Dat Watertje.” In het artikel sprak ik over watertjes, waarvan je jezelf al menig keer hebt voorgenomen, die eens af te vissen omdat die vaak mooie verrassingen in petto hebben. In het watertje van toen, leverde dat op een zondagmiddag zomaar een snoek of twaalf op. Nu is er bij mij in de buurt zo’n watertje. Ik had, in het langsrijden, menig keer tegen een collega gezegd dat ik dat watertje nog eens af wilde vissen. Die collega, die geen visser is, had dat goed opgemerkt. Zo goed zelfs dat hij tegenwoordig iedere keer als we daar langsrijden mij herinnert aan mijn uitspraak. Vandaag was een dag waarop ik weinig tijd had om te vissen. Ik heb er zelfs even over getwijfeld in het geheel niet te gaan vissen maar toen ik van uit Leeuwarden terug naar huis reed, zag ik de opklaringen aankomen. Ik besloot “haastig” er twee uurtjes aan te wagen. Haastig omdat ik ook nog andere werkzaamheden heb liggen die even af moeten. Op het moment dat de eerste zonnestralen door het wolkendek braken zoefde de 11 grams spinnerbait kleur POASK voor het eerst door de lucht. De wijsvinger op de molenspoel stopte het aasje op het juiste moment en ze viel te water. Nauwelijks onderwater voelde ik aan mijn hengel dat ik beet moest hebben van een baars en dat bleek waar te zijn. Machtig mooie knalrode staart en vinnen hadden de baars op het doel gebracht. In het heldere water een genot om te zien. Maar ook een moment waarop je met je eigen “haast” geconfronteerd wordt. Geen camera bij me. Gelukkig zit er tegenwoordig op een telefoon ook een heel behoorlijk cameraatje dus kon ik toch een kiekje maken. Dit leek er op. Het kan zomaar in zo’n watertje. Maar het blijkt een toevalstreffer. De gehele vaart brengt geen aanbeet meer totdat ik bij een dam kom. Ik voel een tik en vang een snoekje van onderin de vijftig. Ik steek de dam over en probeer het aan de andere zijde maar dat brengt geen resultaat. Inmiddels vis ik bijna een uur. Ik loop weer naar de andere kant van de dam en probeer het daar tegen beter weten in nog maar eens. Immers die snoek had ik zo-even al gevangen. Maar ik vergis me en voel een mooi knal op mijn hengel. De kolk die volgt doet mijn hart opveren! Toch een mooi watertje! Ik dril de snoek en schat haar langs de hengel op een centimeter of negentig. Mooi vet en bijna puntgaaf. Ik schiet een foto met mijn mobieltje en hoop er het beste van. Controleren kan ik het niet want een bril heb ik niet bij me en die schermpjes zijn zo verrekte klein! Ik schiet nog maar een paar, wie weet zit er wat bruikbaars bij. De boer komt even kijken en ziet hoe ik de snoek weer in haar element terugzet. Ze was verleden week ook al gevangen hoor ik.

Ik geniet nog even na buig het stangetje van de spinnerbait weer in het fatsoen. Ik plaats mijn volgende worp en hoor een auto achter mij stoppen. Ik kijk door de achterruit van de opel Astra en lees in fluorescerende letters CONTROLEUR. “Nee hè!”, schiet het door mijn hoofd. Ook mijn papieren heb ik in mijn “haast” niet meegenomen. Ik besluit er maar het beste van te hopen. De controleur komt zoals men dat leert op de cursus controle sportvisserij, kordaat op mij af en stelt zich voor als “Mijn naam is de Boer en ik ben controleur van de Federatie Friesland van hengelsportverenigingen.” Het is alsof ik mezelf hoor. Jaren geleden deed ik samen met mijn vader veel controles voor dezelfde federatie. Na het overlijden van mij vader heb ik mijn controleurkaart nog sporadisch gebruikt. Maar ook wij openden altijd het gesprek met die speciale zin. Maar goed hij was dan wel een De Boer maar niet Hans de Boer. En hij controleerde en niet ik. Ik besloot mezelf op die manier dan ook maar voor te stellen en de blik in de ogen van de man was helder verrast. Ik vertelde hem mijn verhaal van het wel of niet vissen en mijn excuus voor het niet bij me hebben van de papieren. Hij vertelde me dat ik dan onmiddellijk op moest houden met vissen. Ik wilde wel even naar huis rijden om mijn papieren te halen zodat hij ze kon zien? Je kunt ook informeren bij de HSV Idaarderadeel in Grou? Allemaal valide zaken maar ineens zag ik een andere oplossing. “Wel eens gehoord van Poask Hengelsport?” Er rinkelde wel ergens een belletje maar helemaal duidelijk was het nog niet? Ik blog mijn belevenissen! Daar zou het wel eens van kunnen zijn? Toch nog steeds dat vraagtekentje en de mededeling dat hij goed in gezichten was en me dus de volgende keer onmiddellijk zou herkennen mocht ik hem voorgelogen hebben. “Weet je wat, ik maak even een foto van mijn Vispas en die publiceer ik vanavond op mijn weblog. Nadat ik hem de URL had opgeschreven ging hij akkoord. Ik stopte met vissen, liep het stukje naar mijn auto en reed huiswaarts. Nauwelijks binnen ging de telefoon. Het was Jelmer. Een oud buurjongetje . Vroeger leren vissen met spinners en hij had er een paar weer nodig. Iets met een Goed Heiligman. Of hij even langs kon komen? Hij was er even later en al snel was zijn keuze bepaald. Met de afspraak in het najaar van 2010 eens samen te gaan vissen namen we om 17.00 uur afscheid van elkaar. Restte mij nog één ding, het meetlint langs mijn hengeltje halen. Drieënnegentig centimeter en een vispas meneer de controleur.

Vandaag vis ik met Lieuwe. Als Lieuwe komt is er altijd wat aan de hand. Hij heeft het zelf ook in de gaten want hij belde gisteren nog met de vraag of we wel zouden moeten gaan vissen. Hij doelde daarmee natuurlijk op de weersomstandigheden. De gehele week heeft het goed geregend en daarmee heeft de Swette veel van haar helderheid verloren. Toch besluiten we het door te laten gaan. Alhoewel ik moet zeggen dat ik ook wel even twijfelde. We hadden uiteindelijk gisteren in het dorp nog een gezellige avond en dan wordt het nogal snel laat. Bovendien hadden collega vissers geen beste dagen gescoord op de Swette. En dan is er natuurlijk nog Lieuwe. Als hij komt vangen we wel maar nooit echt veel of groot. Maar Lieuwe heeft een nieuwe hengel gekocht en die wil je dan graag inwijden! Om even voor tienen was Lieuwe dan ook in Mantgum en konden we gaan traileren. Vervolgens meteen doorgevaren naar de Swette en daar richting Leeuwarden aangehouden. Het water was inderdaad niet echt helder meer en het duurde dan ook een hele tijd voordat er überhaupt een beetje actie was. Vanonder een overhangende boom was de eerste snoek die zich aan een Timber Tiger vergreep er eentje van goed 60 cm. Het wintervet begint er langzamerhand op te komen. Nauwelijks 50 meter verder dreunt de hengel in de steun krom. Ik ruk haar uit de steun en geef de hengel aan Lieuwe. Het geluid van “twee klappen van kolken” doet me beseffen dat ik er goed aan gedaan heb de hengel over te dragen. Lieuwe drilt vakkundig een 98 cm snoek. Een pracht exemplaar die we snel op de kiek zetten. Dan is het weer een tijdje rustig. Het duurt een paar kilometer voordat er weer een snoek actief wordt. Lieuwe schiet snel een paar foto’s en we kunnen weer door. Nog altijd is er geen activiteit aan de nieuwe hengel van Lieuwe geweest en was het niet mooi geweest als de 98 cm snoek er aan was gaan hangen.

Gelukkig hebben we niet veel tijd om over de dingen te mijmeren die we graag zouden willen zien. Lieuwe grijpt nog net op tijd zijn hengel die hij, vanwege het draaien van een shagje, even onder zijn rechterbeen had geparkeerd. De schuddende kop is voldoende om te weten dat de Beastmaster ingewijd gaat worden. Na een mooie dril komt er precies 100 cm op het meetlint. Het is een echte stoeprand. Te dik om hoe dan ook maar beet te pakken. Ik schiet een paar foto’s en dan kan ook deze dame terug. We worden ingehaald door een boot met twee vissers. Zij hebben drie snoeken waaronder één van 89 cm weten zij te melden. Ze geven weer gas en beginnen weer met vissen als ze het volgende dorp binnenvaren. Als wij bij het dorpje zijn vissen zij net het dorpje uit. Geen vissen erbij. Wij varen het dorpje in en daar is snoek nummer vier 65 cm. We varen verder door dan onze voorgangers en scoren nog een kleinere snoek. Op de terugweg kunnen we alleen maar praten over snoeken die hier ooit gevangen zijn. Aanbeten blijven uit totdat Lieuwe zomaar ineens weer beet krijgt. Het is een kleine snoek maar snoek is snoek. Dat geldt ook voor de snoek die Lieuwe kort daarna vangt. Hij brengt daarmee de eindscore van vandaag op 8 stuks. Als daarvan twee snoeken het predicaat metersnoek mogen dragen kun je rustig stellen dat het wel minder kan.

Na de dag van gisteren was ik nog even bij Popke langs gegaan om te vragen hoe zijn visdag geweest was. Als snel kwamen we erachter dat de zondag ook nog mogelijkheden bood. Ik moest ’s morgens nog wel een paar dingen doen maar om een uur of één kon ik zeker nog wel even vissen. Popke kon al eerder en zei zijn geluk te gaan beproeven in het dorp totdat ik bij hem was. Het was half één toen ik Popke belde met de mededeling dat ik gereed was om te vissen. Hij was nabij de trailerhelling en ik reed er snel naar toe. Omdat ik even moest wachten totdat Popke bij de trailerhelling was aangekomen kon ik het niet nalaten om een Timber Tiger in het water te smijten en mijn geluk te beproeven. Twee seconden later hing er een snoek aan de plug die ik zo de trailerhelling op kon vissen. Toen Popke aan kwam tilde ik net de snoek boven het steigertje uit. “Als dit geen voorteken is!” “Schitterend” De snoek werd snel teruggezet en ik stapte bij Popke aan boord. Als verassing had ik twee aanstekers bij me zodat hij weer kon roken. We zetten koers naar de Swette waar we begonnen met slepen. Na een uurtje was er dan eindelijk één die de Timber Tiger van Popke wilde grijpen. Op een goede stek aangekomen probeerden we het even met een stukje vis onder een hoempie. Dat ging van een leien dakje want al snel was er een snoekbaars aan boord. Bij de vier snoekbaarzen die Popke die ochtend al had gevangen waren we nu op zes vissen. Na een half uurtje hielden we het voor gezien en gingen we weer slepen. Dat gaf resultaat. Snel vingen we vier snoeken achter elkaar. We zaten weer in de dubbele cijfers. Op de valreep aan het einde van de dag wist Popke nog een snoekje te scoren zodat de eindstand 11 vissen omvatte. Op onze laatste stek, waar we nog even met de hoempie probeerden, kwam Sjirk voorbij varen. Hij had de smaak te pakken en wist te melden dat hij nog vijf snoeken had weten te vangen. Aanstekelijk die visserij!

Het zal een goede anderhalf jaar geleden zijn dat de initiële afspraak met mijn vismaat van vandaag heeft plaatsgevonden. Helaas is het er vorig jaar nooit van gekomen. Toen was er oud en nieuw 2009. Eén van de goede voornemens was dat we dit jaar zouden kaatsen en natuurlijk vissen. Het kaatsen kwam er niet van en het vissen bleef ook uit totdat ik hem vorig weekend tegen het lijf liep tijdens een korfbalwedstrijd. “Wij moatte nochris fiskje!” “Jawis, oare wike sneon dan mar?” “Ja bêst.” De afspraak was gemaakt maar ging zodanig soepel dat Sjirk Gjalt op vrijdagavond toch even kwam verifiëren of we het inderdaad afgesproken hadden. Het bleek te kloppen en dus stapte hij om half negen bij mij in de boot. We voeren naar de Swette maar niet voordat ik te horen had gekregen dat er vanmorgen om kwart voor acht al een boot te water was gegaan. We zouden de boot later die dag tegenkomen. Op de Swette aangekomen gingen er drie Timber Tiger overboord en kon de dag beginnen. Het duurde tot voorbij het Weidummerhout voordat de eerste snoek er aan ging hangen. Een kleine snoek van net in de veertig . De tweede vanonder een meidoorn bracht het meetlint op 64 cm en daarna was het meteen bingo. In het heldere water van de Swette werd een Timber Tiger ineens berooft van zijn ritme. Daarna een krokodillenrol en twee keer kopschudden.

Ze meet precies 100 cm. Ik vind het “jammer” dat hij aan mijn hengel hangt omdat Sjirk graag een meter in Nederland wil vangen en ik hem dat natuurlijk gun. Maar het is niet anders. We vissen verder en vangen op regelmatige tijdstippen mooie vissen tussen de 50 en 80 cm. We spreken over het herkennen van snoeken aan markante merktekens. Zo sprak ik gisterenavond nog met iemand die de sluierstaart nabij het Weidummerhout al menig keer gevangen had. Zelf heb ik die ook een aantal keren gevangen en bij elkaar heeft die snoek misschien het water wel meer dan twintig keer tijdelijk verlaten. Het is frappant hoe die snoeken er tegen kunnen want ik kan geen verschillen bespeuren in de uiterlijke kenmerken. Onder een brug verticalen we nog even en dat levert ook nog een snoek van in de zestig op. We gaan verder met slepen en dat biedt op gezette tijden aanbeten en vangsten. We komen de boot tegen die eerder in Mantgum te water was gelaten. Het is een bekende. Zij zijn op 7 snoeken en wij inmiddels op 9. Terwijl Sjirk in de boot staat om het “fjild” even in zich op te nemen naderen we een dorpje. Een droge tik doet hem uit zijn mijmeringen naar de realiteit terugkeren. Ik grijp mijn camera en begin te filmen. Sjirk heeft haast met de vis. Het is zijn eerste Nederlandse meter weet hij inmiddels. Ik zie door de zoeker hoe de snoek zich in haar volledige lengte uit het water perst om de lastige haken kwijt te raken. Ze blijft er echter aan vast zitten zodat ze even later door de niet al te kleine handen van Sjirk uit het water wordt gehaald. (Ik wou dat ik meters achter de kop kon pakken.) Na het onthaken maak ik een foto en brengt het meetlint de verlossing, 98 cm. S*&^%$#@, net geen meter! Ik stel nog voor dat ik best bereid ben om daar 3 cm bij te “visserlatijnen”, maar Sjirk is resoluut. “In oare kear dan mar!” <!–
WriteFlash('’);
//–>Zijn kop straalt als de camera klikt en ik denk even aan zijn zoon als ik de pretogen in zijn kop zie. Sjrik heeft net als ik een topdag. Om het verhaal over de sluierstaart compleet te maken, meldt deze snoek zich nog even aan de hengel van Sjirk. We vangen er nog een viertal bij. Om een uur of vier stoppen we ermee. We hebben dan 15 snoeken gevangen en een paar gemist. Voorwaar geen slechte dag. Een dag die mistig begon maar zonovergoten eindigde. Het opklarende weer kwam de vangstresultaten niet ten goede. Vanaf het echt mooier worden van het weer liepen de vangsten dramatisch terug. Desalniettemin een dag die voor herhaling vatbaar is en met die “afspraak” namen we afscheid van elkaar.

Dit weekend is er niet veel van vissen gekomen. Een opkomende verkoudheid maakte dat ik gisteren, naast diverse andere zaken niet de gehele dag op het water wilde zitten. Maar ook vandaag was er een beperkende factor namelijk een verjaardag. Sommige dingen kun je niet omheen. Geen probleem. Gelukkig kan ik snel even een paar uurtjes vissen als ik dat wil. En dan op de manier die het dichts bij de wortels van mijn kunstaasvisserij ligt. Spinhengel, laarzen, etuitje met spinners etc. en over een hek de polder in. Ik besluit een spinnerbaits van 7 gram aan te binden en deze eens zwemles te geven in de poldersloot nabij de ijsbaan in Mantgum. Ik had daar nog nooit gevist en bij dergelijk water loop ik dan eerst eens de “hotspots” af. Duikertje hier, zijvaartje daar, rietkraagje zus en kroosbedje zo. Het viel me op dat het water naarmate ik het punt van terugvissen naderde steeds troebeler werd. Ook viel de waterdiepte me tegen maar in de wetenschap dat een metersnoek nog altijd maar een goede 20 cm hoog is volharde ik in mijn pogingen. Ik heb namelijk al menig verrassing in dergelijke slootjes aangetroffen. Slootjes waar ik in vroegere tijden in het bezit van een polsstok van 450 cm lachend over heen zou springen hebben me vaak genoeg snoeken van formaat opgeleverd. Tegenwoordig is er geen polsstok van deze lengte meer waaraan ik met mijn lichaamsgewicht nog mee durf te springen. Nog afgezien van de aanslag op je gestel die een dergelijk sprong met zich mee zou brengen. Ik vis dus de kansrijke plaatsen af maar kan geen enkele aanslag bespeuren.

Geen kolkje en ook geen wegspringende andere vis. Ik staak mijn poging dus binnen een goed half uur en stap weer over het hek. Ik maak een praatje met twee dorpsgenoten die “hun” rondje Jorwert er al weer op hebben zitten en vis het stukje water nabij het station af. Het duurt niet lang of de eerste snoek heeft de spinnerbait gegrepen. Ze meet 54 cm en heeft een beschadiging bij de staart. Ik fotografeer het beest en denk haar te herkennen. De volgende worp levert wederom een snoek op maar deze is beduidend kleiner. Tegen de 40 cm schat ik. Zo’n exemplaar met van die superscherpe kleine tandjes die net even de duim van mijn linker hand toucheren. Ik schrik en pak de snoek even in de andere hand waarbij mijn ringvinger ook beschadigd raakt. Ik fotografeer deze snoek ook en zet ook deze terug. Het bloed druipt aan alle kant van mijn handen en hengel af en dus besluit ik met vissen te stoppen. Thuisgekomen vraag ik mijn jongste dochter even een foto te maken van mijn onkunde, waarvan acte. Twee snoeken in anderhalf uur.

Wat is een bijzondere dag?

Voor het antwoord op de bovenstaande vraag kunnen we veel dingen bedenken. Van het winnen van de staatsloterij tot aan het krijgen van een waardering. Je kunt er allerhande zaken bij bedenken. Ik zie ’s morgens Popke zijn boot achter de auto koppelen. Hij gaat echter niet vissen maar zijn oudste verhuizen. Een verhuizing en je boot als aanhanger op zich al bijzonder! Na een gesprekje met hem kun je het ook bijzonder noemen dat zij gisteren met twee boten over een hele dag toch meer dan 30 vissen wisten te vangen waaronder een 107 cm dame. Vandaag was mijn dag echter om een andere reden bijzonder. Ik vis even met mijn vrouw. Op zich hoeft dat niet een bijzonderheid te zijn, ze vist immers wel vaker maar de laatste tijd is het er wat bij gebleven. Vandaag dus gelukkig weer eens. Bijzonder is het wel dat wij de Mantgummervaart vanaf de trailerhelling beginnen af te vissen. Ik weet dat je bijzondere vangsten kunt doen vanaf de eerste meter. Het gebeurt echter niet. Bijzonder te noemen is dat we het volhouden tot aan de Swette terwijl we normaal gesproken meteen doorvaren naar dat water. De kleine wereld waarin we vertoeven wordt bepaald door de mist met een zicht van ongeveer 150 meter. Bijzonder is tevens dat we rechtsaf gaan in de richting van Grou, maar niet voordat de nul is weggewerkt direct na aankomst op de Swette. Een bijzonderheid voor mijn vrouw is de ijsvogel bij het Mantgummerhûske die zich even laat zien. De kleine wereld maakt dat ik de dobber van een snoekbaarsvisser pas laat zie maar toch nog kan ontwijken. We varen door en de bijhengel in de steun komt met veel geluid tot leven. Rammelend in de steun recht zij zich en ik ben even in de war.

Er is geen spanning meer op de lijn, geen plug boven in het water, geen …….? De lijn is gebroken, alles weg. We komen bij een brug en vangen een mooie snoek van 78 cm. Dan is er de ijsvogel die we op nauwelijks zes meter passeren. Laten we proberen daar een foto van te maken. Ik draai de boot en de eerste poging is een feit. Ze staat er op maar omdat zij achter takken in een boom zit is het moeilijk scherp stellen. De ijsvogel is ons behulpzaam en vliegt voor de boot uit weg. Zodoende krijgen we een aantal kansen haar op de kiek te zetten. Helaas is het erg mistig. Moeilijk licht om te fotograferen en bovendien korrelt de digitale camera dan behoorlijk. Paint shop pro moet hard aan het werk. Hoewel het zonnetje het zo nu en dan probeert mist zij toch de kracht de mist te doen optrekken. Het dorp Reduzum is inmiddels bereikt en levert ons in korte tijd acht snoeken en een baars. Er wordt druk gejaagd op de vissen die we voor ons uitjagen. Ook Reduzum heeft een ijsvogel merken we op. We keren in volle vaart terug in de overtuiging dat het al bij vieren moet zijn. Als ik de auto start om de trailer op de helling te rijden is het op het klokje nog geen drie uur. We zijn vroeg thuis en nauwelijks vijf uurtje op het water geweest. Mooi zat en dat is op zich alweer bijzonder.