Categorie: 2013

Na weken van drukke werkzaamheden is vandaag het V woord ook
op mij van toepassing en dus kan er eindelijk weer eens gevist worden.
Natuurlijk viste ik zo nu en dan wel even een paar keer maar eigenlijk nooit
langer dan een uurtje en ik nam de camera ook lang niet altijd mee. Maar
vandaag kon het er weer eens van komen. Ik had afgesproken met Popke om te
vissen op het Lauwersmeer.

Om even over de klok van zeven zaten we in de boot van Popke
ergens op het prachtige water. Ik heb dit gemist. De vangsten van de afgelopen
weken zijn echter niet denderend op het Lauwersmeer hoewel alles natuurlijk
relatief is. Als je op snoekbaars vist en je vangt een bijna 120 cm lange snoek
dan zou voor mij de dag niet meer stuk kunnen, maar je zou ook kunnen redeneren
dat je een bijvangst hebt!

Vandaag dus bij Popke in de boot, hij opende geheel
traditiegetrouw de score met een mooie baars, natuurlijk net op het moment dat
de eerste batterij van de camera leeg is en je mag dan ook concluderen dat het
meer dan een uur duurde voor deze eerste aanbeet. Vissen is het genieten van
momenten, het is het volhouden totdat die momenten zich openbaren en dan
gebeurt het vaak achter elkaar. Net nadat ik de eerste snoek (90 cm) had geland, onthaakt en teruggezet, kreeg
Popke een aanbeet. Zijn snoek deed nog even 20 cm op de meetlat erbij en hoewel
dus sprake van bijvangst, waren we al niet ontevreden.

Daarna weer een hele tijd niets, tot er weer zo’n moment komt
dat het even klopt. Popke demonstreerde even hoe je zo’n moment dan uitbuit en
ving drie snoekbaarzen achter elkaar. Ik miste twee aanbeten. Dat zelfde
herhaalde hij op de volgende stek (moment), zij het dat het toen bij twee
snoekbaarzen bleef. Resumé, 5
snoekbaarzen, twee snoeken en 1 baars. Tegen drieën had de zon al zodanig
invloed op ons gehad dat we het wel best vonden. Een schitterende visdag en een
bruine kop. Thx P.

//www.youtube.com/embed/cJK-olC0QaY

In het eerste weekend waarin het vissen op
roofvis weer toegestaan is, zijn de weersomstandigheden zodanig dat ik mijn
voornemen naar het Lauwersmeer te gaan, maar heb laten varen. Te meer omdat op
vrijdagavond, Sjirk mij benaderde met de vraag of ik op zaterdagmiddag
eventueel met hem mee wilde vissen. Zo geschiedde het. Ook Jan stapte op
zaterdagmiddag rond e klok van tweeën in de boot. We voeren naar de Swette en
daar begon onze vistocht. Het was koud, de noorden wind maakte dat Jan en Sjirk
optimaal gebruik konden maken van de, nieuw aangeschafte, warmtepakken.
Eigenlijk te gek voor woorden. Het is bijna juni en je zit erbij alsof je in
december aan het vissen bent!

Op de Swette aangekomen gingen de pluggen
overboord. Het duurde ongeveer een uur voor de eerste aanbeet volgde en de nul
van het scorebord verdween. Een mini snoekje, maar snoek is snoek. Een klein
halfuur later nummer twee. Daarna bleef het lange tijd stil. Onderweg gebeuren
er altijd bijzondere dingen. Ik meen uit mijn herinneringen naar voren te
kunnen halen dat ik het fenomeen van een rechtopstaande snoek twee keer eerder
heb gezien. Ik bedoel dan dat de snoek met zijn staart bovenwater staat met de
kop naar de bodem. Waarom deze snoeken dat doen is mij onbekend maar misschien
weet een lezer van dit blog hierop antwoord te geven. Wanneer je deze snoek
benaderd en aanraakt spatten ze gewoon weg. Leven genoeg dus, het blijft een
mysterie.

Net toen we het keerpunt hadden verlaten en
Jan de opmerking had gemaakt dat hij de door Sjirk en ik afgevist oever eens
nader zou controleren, scoorde hij twee aanbeten achter elkaar die beiden
gelost werden. Daarna weer lange tijd niets. Sjirk was nu aan de beurt en ving
een snoekje voor een zijvaart. Toen was het tijd geworden voor meer bijzondere
momenten op deze dag. Sjirk ziet om een kleine 8 meter afstand achter de
rietkraag een reebok staan. Op zich zijn reeën niet echt een bijzonderheid, je
kunt ze dagelijks waarnemen, maar hier in dit deel van Friesland zijn ze niet
algemeen en gebruiken ze rietkragen van nauwelijks drie meter diepte als
schuilplaats om tegen de avond de landerijen te betreden. Weinig schuilplaatsen
en dus redelijk bijzonder. In het filmpje is te zien hoe de reebok het hazenpad
kiest als ik opsta in de boot.

Verderop spot ik in een rietkraag een
kiekendief (hoanskrobber) op het nest.
We varen terug om even te kijken. Ik heb nog nooit een kiekendief nest gezien
en ben benieuwd naar de kleur van de eieren. De vogel vliegt op van het nest en
we zien een prachtig nest met hagelwitte eieren. Dat was wel het laatste wat ik
verwacht had. Een mooi plaatje. Als we verder varen ploft de kiekendief terug
in de rietkraag. We vissen verder het het is Sjirk die als kapitein van de boot
ons nog even laat zien hoe het moet. Hij vangt nog drie snoeken erbij. Helaas
is de batterij van de camera, die ik deze keer voor het eerst op een hoofdband
gemonteerd heb, leeg en moeten we het met foto’s doen. Voorwaar een bijzondere
dag.

Gezien de tijd die het geduurd heeft sinds ik
mijn laatste filmpje plaatste, uitgezonderd de kanaal leader, werd het wel eens
tijd dat ik weer eens een hengeltje in de hand ging houden. Het pinksterweekend
bood een mooie mogelijkheid om een aantal vismomenten te plannen die allemaal
in het filmpje verweven zijn. Het begon op de zondagmorgen. Even na vieren ging
het biologische wekkertje af en pakte ik mijn spullen. Bij donker op de stek en
genieten van het ontwaken van de dag. Vroege vogels begeleidden het lichtten
van de dag met hun gezang, puur genieten. Zonder horloge merk je dat het
halfzeven is omdat dan het autoverkeer begint en je die geluiden waarneemt. Ze
verstoren de rust niet echt omdat ze eerst sporadisch zijn maar naarmate de dag
vordert worden ze algemener.

De vis wilde niet echt meewerken en behoudens
een enkele brasem en blei was er niet veel bijzonders te melden. Toch zijn
dergelijke dagen niet verloren dagen. De rust, het ontwaken der natuur en een
oplettend oog maken dat de geest voldoening genoeg krijgt. Tegen negenen breek
ik op en ga naar huis. Monteer deel 1 van de film af en herinner me het verzoek
van een van de abonnees, dat het filmpje wel wat langer mag. Bij deze dus.

Ik krijg een melding binnen de WhatsApp groep
“Vissen”, die mijn broer aangemaakt heeft, dat hij, samen met Gerrit een mooie
giebel gevangen hebben. Zo ontstaat het contact voor een afspraak om bij hen ’s
avonds nog even aan te zitten. Ze hebben mooie aanbeten van karper gehad maar
konden er geen haken. Om half acht in de avond schuif ik mijn hengels in elkaar
en begint een sessie die tot 22.00 uur duurt. Eén enkele voorn komt even boven
water. Het is niet anders, dat is vissen en met meerdere personen komt het
gesprek als welkome compensatie voor het gebrek aan aanbeten.

Op maandag tweede pinksterdag is het
biologische wekkertje om half zes afgegaan. Om zes uur zit ik aan het water.
Het is prachtig windstil. Futen duiken regelmatig onder de brug door ten teken
dat het in potentie een goede stek is. Maar karper neem ik niet waar. Een
enkele keer verschuift mijn pennetje enigszins maar een aanbeet durf ik het
niet te noemen. Een kopje koffie en een boterham houden me even bezig. Ik
besluit te verkassen naar de overkant. Ik heb daar niet gevoerd maar probeer
het op geluk.

Ik plaats mijn camera op een afgezaagde
boomstronk en drop mijn pennetje tussen dukdalf en brug. Een enkele opsteker
kondigt de aanwezigheid van vis. De langzaam verschuivende pen doet mij
besluiten aan te slaan: “Karper!” ik voel het onmiddellijk en hoewel het een
karper van het formaat is waar menig doorgewinterde karpervisser zijn neus voor
ophaalt, geniet ik met volle tegen. Eindelijk een karper. Hopende op mooie
opnames breng ik het net te water en begeleid ik de karper naar het net. Na
onthaken gaat, de acht pond schub, weer terug in haar element. Ik geniet!

Als tegen negen uur de eerste regendruppels
vallen, pak ik mijn boeltje bij elkaar en ga ik naar huis.

De afgelopen week bestond uit een aantal
vismomenten van steeds een paar uur. Op maandagavond was het niet veel, ik kon
zegge en schrijven 1 voorn aan de schubben komen. Op dinsdag heb ik samen met
mijn broer een hele middag gevist. Hij wist twee mooie voorns te vangen in vijf uur
vistijd. Een harde wind uit het zuidwesten maakte het uit de wind prima te
harden maar in de wind was een goede jas niet overbodig. Waar hij de
volgende dag, samen met vismaat Errit, er wel in slaagde om een tweetal karpers te vangen, zie foto’s, bleef ik
visloos op woensdag omdat ik simpelweg niet ging vissen.

Op vrijdagavond ben
ik, enthousiast gemaakt door zijn vangsten nog even met Popke naar een andere
stek geweest maar behoudens een brasem waren ook toen de vangsten niet best. Ik
besloot om op zondagmorgen dan eens vroeg te gaan vissen, misschien dat het
vroege uur dan het vangen van een karper kon opleveren, maar helaas, het bleef
bij een aantal bleien en brasems. Heb ik dan voor niets gevist? Zeker niet, het
ochtendgloren is altijd mooi maar schijnbaar moet er bij een vangst altijd een
motorvoertuig over de brug rijden. De komende week blijf ik volhouden!

Het zijn de oorzaken, ijs, gezondheid, drukte op het werk,
verschoven rugwervel etc, die mij de afgelopen weken bij het water vandaan
hebben gehouden. En dat was behoorlijk irritant kan ik u mededelen. Zeker als
een rugwervel zodanig scheef zit dat je nauwelijks kunt zitten, lopen of staan,
dan komt er van vissen niet veel. Maar vandaag was mijn kans, alle dames bij
mij waren het huis uit en dus zag ik mijn kans schoon om even een paar uurtjes
aan te waterkant te vertoeven. Daarbij kwam ook nog eens dat het schitterend
weer was en ik eindelijk de kans kreeg om mijn nieuwe camera uit te proberen.
Met name qua geluid verwacht ik daar veel van. Vandaar dat ik in het filmpje
geen muziek heb gemixt. Overigens was de motorijder die tijdens de vangst van
een brasem door het beeld rijdt met op dat moment niet opgevallen. Hij staat er
stuiterhard op maar ook de omgevingsgeluiden zijn prima hoorbaar. Ik koos een
bekende stek, dropte een paar boillies te water en strooide een handje mais.
Vervolgens viste ik naast elkaar beide stekken af. Er kwamen alleen aanbeten op
de mais. De boillies bleven onaangeroerd. Ik ving in een kleine twee uur tijd
een voorn, twee bleien en een brasem. Eindelijk weer vis aan de handen!

Zoals beloofd nog de opnames van Omrop Fryslan. Het schooltelevisieprogramma TSJEK. In het Fries natuurlijk. Veel kijkplezier!

Vandaag haal ik de schade van afgelopen weken nog maar even
in. Ik vis met Popke die eigenlijk zo’n zelfde idee heeft. Hij is druk bezig
geweest met kluswerk waardoor het vissen er een beetje bij ingeschoten is. Alle
reden om dus vandaag even bij mij in de boot te stappen. Het begint meteen al
goed want binnen tien meter van de trailerhelling haakt Popke zijn eerste
snoek. Helaas lost hij deze vis en dat blijkt de opmaat voor een serie.
Onderweg praten we erover. Toen ik twee weken geleden alleen in de boot zat
gebeurde mij precies het zelfde en lukte het mij pas om de zevende aanbeet te
verzilveren. We hoopten dat het niet zo zou zijn maar je doet er niets aan. En
wat dan gebeuren moet gebeurt dan ook. Het duurt inderdaad zes missers voordat
Popke zijn eerste snoek vangt. Overigens was het achteraf bekeken ook maar
goed. Het topoog van de baitcaster van Popke was beschadigd geraakt en had een
scherp randje. Hierdoor sneed hij bij het een kaar vastraken onmiddellijk zijn
lijn door. Stel je voor dat daar een snoek aan had gehangen. Voor de oplettende
kijker naar het filmpje, dat is de reden waarom zijn lijn niet meer door het
topoog loopt.

Maar nadat Popke het gevoel weer terug heeft vangt hij de
een naar de andere en brengt hij onze dag score op 8 snoeken. Ze staan niet
allemaal op de film maar slechts een selectie van de mooiste vangsten. (Ik word
lui aan het einde van het seizoen) Aan het einde van de dag proberen we het nog
op een aantal hotspots maar kunnen niets meer verleiden. De dag koelt al af als
we tegen zessen de boot uit het water halen. De dag aardig meegenomen dus.

Vandaag vis ik weer met Sjouke. Om even over half negen
zitten we aan een bakkie om tegen negen op het water te zijn. Jan komt even informeren naar onze
bedoelingen en hij is blij dat wij naar de Swette gaan. “Dan kin ik se hjir in
Mantgum moai fange”, is zijn opmerking als we wegvaren. Op de Swette aangekomen
nemen we een weer een bakkie en al keuvelend varen we ettelijke kilometers.
Geen tikje. Zouden ze aan het paaien zijn geslagen? We volharden en na een
dikke drie uur hangt er zomaar ineens een snoek aan de bijhengel. Nu mag je
helemaal niet meer op snoek vissen maar schijnbaar was deze snoek niet van deze
wetgeving op de hoogte. Onverwijld werd deze vis onmiddellijk na het vermanend
toespreken in het zelfde water teruggezet. De hatelijke nul was weggewerkt.

Door naar een duiker die we secuur afvissen. Het levert zowaar een tweede snoek
op, wederom op de bijhengel. We vervolgen onze tocht over een vaart die
prachtig door het vlakke Friese land meandert. Geen tikje. We naderen een
dorpje en besluiten ook hier weer even secuur een aantal trekken te maken. Dat
levert wederom een snoek op. Door steeds hetzelfde stuk een aantal keren af te
vissen lukt het ons om meer snoeken te verleiden. Ze mogen dan wel niet bijten
maar ze trekken zich er niets van aan. Sjouke scoort nog een blei om zijn
screaming devil om vervolgens drie keer achtereen een snoek te activeren die
dan vervolgens mijn Timber Tiger plug grijpt. Op de film zie je dit twee keer
gebeuren (De momenten dat we wijzen). Gelukkig lukt het Sjouke zijn rol van
activator te doorbreken en hij vangt een prachtige snoek. Als we een klein
zijvaartje induiken waar een mooi steigertje staat, scheidt de camera er mee
uit zonder dat ik dat in de gaten heb. Precies op het moment dat Sjouke
vanonder de steiger een prachtige eind zeventiger snoek vangt. De aanbeet
volgde precies nadat hij net geopperd dat je vroeger onder zo’n steiger wel
eens een snoek kon vangen. Nadat ik de batterijen had vervangen en een lege 32
GB kaart in de camera heb geschoven varen we hetzelfde stuk nog maar eens. Ik
vang wederom twee snoeken die Sjouke weer activeert.

We verkassen naar een
dorpje verder zonder onderweg een aanbeet te krijgen. Ik moest denken aan een
artikel wat ik jaren geleden eens schreef voor het blad Voor en door de Visser.
Het artikel was genaamd “Snoek komt naar je toe deze winter” en de strekking
van het verhaal was dat je in de wintermaanden er goed aan doet om in oorden te
vissen. Vandaag bleek dat verhaal dus te kloppen want in het volgende dorpje
wisten wederom een aantal snoeken te activeren zij het dat we daarvoor wel weer
een paar keer op en neer moesten over het zelfde traject. De snoekbaars waar we
natuurlijk eigenlijk om uit waren liet zich niet zien vandaag maar dat maakte
wat ons betreft niet veel uit. Een zeer geslaagde dag dus. Als ik de film heb
afgemonteerd tel ik 15 snoeken en dat is zeker niet slecht te noemen.

En dan heb je zomaar ineens de gelegenheid om te vissen.
Persoonlijk gesproken mocht dat ook wel eens. Niet dat ik vorige week niet aan
het vissen toegekomen was maar de drie uurtjes die ik toen op de Swette
vertoefde leverden acht aanbeten op waarvan ik er slechts twee ving. De eerste
zes waren missers en daarom had ik de batterijen van de camera maar niet
vervangen, ik ging er van uit dat ik niets meer zou vangen. De twee snoekjes
die ik nog wel ving waren klein van formaat maar bovendien, buiten de bek gehaakt.
Dat zou de missers kunnen verklaren. Alleen maar agressief stoten naar de
pluggen maar niet de bek opdoen. Ik had mijn haken zelfs nog een keer geslepen
dus daar kon het niet aan liggen. Uiteindelijk dus twee snoekjes en ik besloot
dit verhaal in het verhaal van vandaag te verwerken.

Vandaag bestaat het verhaal uit twee delen. Deel één is de
ochtend van deze dinsdag. Ik vis samen met Sjouke en we maken een verkennend
rondje over de Swette. Dit omdat er in de middag opnames gaan plaatsvinden voor de Friese Schooltelevisie, het programma TSJEK. Dat is het goed te weten of
de snoeken een beetje los zijn vandaag. Nu na de ochtend konden we concluderen
dat ze dat niet echt waren vandaag. Slechts twee snoeken in een kleine vier uur
vissen. Dat heb ik wel eens beter meegemaakt. Overigens kwam vismaat Popke met
de vraag of ik hem kon vervangen bij de opnames. Zijn drukke agenda bood hem
geen tijd maar ik wilde natuurlijk wel.

Dus vanmiddag weer op pad maar nu met een complete filmploeg (regisseuse, geluidsman, cameraman en interviewster) aan boord. Eigenlijk is mijn boot daar wat te klein voor, maar met een beetje
schikken ging het net. Bovendien kon het vandaag helemaal geen kwaad om lekker
tegen elkaar aan te zitten want de noordoostenwind maakte dat het koud
aanvoelde. We kunnen een lang verhaal kort maken. Snoeken wilden niet meewerken aan het maken van een filmpje maar
gelukkig heb ik nog wel wat film materiaal en daar kunnen ze dan mooi gebruik
van maken. Ik heb me uitstekend vermaakt. Leuke gesprekken en het ervaren van wachten op een aanbeet in bitter koude omstandigheden. Ik denk dat ze zich wel een voorstelling kunnen maken van het hunkeren naar een aanbeet en het vergeten van al die koude momenten op het moment dat je een snoek zou vangen. Het bleef bij het omschrijven. We sloten de dag af met een welverdiend bakje koffie en een
heerlijke kibbeling. En nu maar wachten op de uitzending van het programma dat
gepland staat voor 12 maart. Te zijner tijd zal ik op mijn blog melding hiervan
maken en een linkje plaatsen.

Vandaag vis ik met Erik Visser. Wat een mooie achternaam heb
je dan. Erik kan ze op het moment aardig vangen en is met drie metersnoeken en
van de 35 in 2013 al een behoorlijk stuk verder dan ik ben. Alle reden dus om
eens met Eric af te spreken. We verzamelen bij mij thuis en rijden dan naar
Sneek waar we de gehele dag vissen. We zien veel water maar de vissen zijn
vandaag niet echt te verleiden. Tenminste niet door ons. We volharden in onze
pogingen en vangen uiteindelijk wel zes snoeken maar daar moeten we behoorlijk
hard voor werken. Erik varieert dat het een lieve lust is maar ook dat brengt
niet veel solaas. Misschien is het de aankomende vorstperiode die de snoeken
heeft doen besluiten de machtige kaken op elkaar te houden of misschien is het
water te druk bezocht de laatste tijd, er stonden wel vijf auto’s met trailer
bij de helling, of gewoon……. , wie zal het zeggen.

Opvallend was het vandaag te
zien dat alle vissen gevangen werden op de hengels in de steun. Passief geviste
hengels dus die het kunstaas dat er aan hing de gelegenheid gaf de ingebouwde
actie ten toon te spreiden. Overigens werden vier van deze snoeken gevangen
vlak nadat we een draai gemaakt hadden waardoor ze juist nog passiever werden.
Maar hebben we ons verveeld of niet vermaakt, wel nee. Erik en ik konden de
gehele dag het gesprek goed gaande houden met viservaringen en kunstaas
nieuwtjes. Kortom alle reden om snel weer een afspraak te maken. Ten opzichte
van onze eerste keer vissen een verbeteringen van 200% (zie 14 jan 2012). Als
dat een trend is kijk ik uit naar afspraak nummer drie maar dat hoeft wat mij
betreft geen jaar te duren.