Back to the
roots,
De tweede week in het nieuwe jaar begint niet echt denderend.
De anders zo betrouwbare MAC geeft aan dat ik dringend mijn data moet
veiligstellen en gebruik moet maken van het ICARE garantieplan. Aldus geschiedde,
inmiddels is de MAC naar de reparateur en moet ik mij behelpen met iets waar
volgens de reclame alles mee begint. En ik wil ook wel een verslagje typen op
een W computer, anders zou ik ook niet aan het werk kunnen, maar een filmpje
monteren met Moviemaker is natuurlijk not done. Die houdt u van mij tegoed. Back
to the roots, de titel van dit stukje slaat in eerste instantie op de visafspraak
die ik vandaag heb. Ik vis met Eric Visser. Een betere achternaam kun je niet
hebben en Eric heeft via email contact met mij opgenomen. Hij vertelde in die
email dat hij regelmatig met de “pake” van zijn vriendin visverhalen ophaalt en
hij is er zodoende achtergekomen dat die bewuste “pake” ongeveer dertig
jaarlang met mijn vader gevist heeft. Nu was ik natuurlijk nieuwsgierig en een
paar namen flitsten door mijn gedachten. Eric bracht het verlossende woord: “Sytse.”
Ik wist onmiddellijk over wie hij het had. Sytse was inderdaad een vismaat van
mijn vader. Wij, kinderen van het gezin de Boer, noemden hem Ome Systse, geen
echte oom natuurlijk maar zo ging dat vroeger. Je noemde niet iedereen bij de voornaam
en door dat woordje “ome” er voor te zetten werden je en jou mooi omzeilt. Ik
moest bij het horen van die naam even denken aan de eerste dia die ik me van
hem voor de geest kon halen. Hij zit dan in een schouw en ze vissen in de Oude
Venen. Met levend aas natuurlijk! De eerste score van die dag ligt inmiddels op
de vlonders van de boot. Zo ging dat in die tijd, vissen voor de pot! Ome Sytse
dus! Ik vis dus met de vriend van zijn kleinkind. Hoe klein kan de wereld zijn.
Omdat het toch een soort van stap in het verleden was,
besloten we het meteen maar goed te doen en de wateren bij mijn geboorte plaats
Grou aan nader onderzoek te onderwerpen. Ik trof Eric bij de trailerhelling en
al snel waren we op het water. Gesprekstof genoeg. Zijn schoonfamilie en de
onze hadden in het verleden nauwe banden met kinderen in overeenkomstige leeftijdscategorieën
die naar dezelfde scholen gingen etc. Mooi
herinneringen ophalen en “back to the roots” dus. De plaats Grou was afgelopen
week natuurlijk nog in het nieuws met een dijkdoorbraak en vette
overstromingen. Waarschijnlijk zijn de snoeken en de snoekbaarzen daar vandaan gespuid
want wij hadden grote moeite een vis te vangen. Eric was het die na drie
uurtjes vissen de eerste snoek haakte en lang nadat de accu’s van mijn
filmcamera de laatste milliampère hadden opgehoest, scoorde hij nog een tweede
snoekje. Beide zo’n vijftig centimeter lang. Onderweg verwisselden we het slepen af en toe
voor een stukje verticalen. Frappant daarbij is de kennisoverdracht van
viswater, door Sytse aan Eric. Ik ken ze nog uit de tijd dat mijn vader daar
ook nog viste. Een goede stek, blijft een goede stek mist er structureel iets
veranderd. Dat is het mooie van vissen, natuur beleven, buiten zijn. De kennis
van de natuur wordt op die manier overgedragen. In een maatschappij waar
natuurbeleving hoofdzakelijk bestaat uit wandelen in het bos en het kijken naar
BBC series is dat een zeer waardevol goed. Ik was, “back to the roots”, bijna visloos! Een vals gehaakte
schele pos (poask) van nauwelijks drie centimeter prijkte voor het scheiden van
de markt aan een van de haken van mijn Timber Tiger.
Kortom een, qua vangsten, niet erg enerverende dag maar met
een vismaat als Eric erg goed door te komen. Dank je wel Eric.
https://youtube.com/watch?v=1gOEoXDY86Q%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1
