Categorie: 2011

Berend en Daan komen vissen, staat in mijn
agenda op de 20e februari 2011. Toen ik van de week de
weersverwachtingen in de gaten begon te houden zag ik al dat er mogelijk een
andere afspraak gemaakt moest worden. Het zou in de nacht van zaterdag op
zondag misschien wel 4 graden gaan vriezen. Met een beetje luwte en een
watertemperatuur van nauwelijks een graag ligt er dan zomaar een laagje ijs.
Maar ook de gevoelstemperatuur speelde hierbij een rol. Gisteren liepen mijn
vrouw en ik al een slordige vijfentwintig kilometer zonder echt warm te worden.
Ik besloot dus om het aan Berend over te laten of hij wel of niet wilde komen.
Hij moest dan wel rekening houden met een snijdende koude en dus veel kleding
meenemen. Berend overlegde even met zijn zoon en belde me even later terug. We
verschoven de afspraak naar een weekend in maart. Ik begon de dag dan ook met
uitslapen. Niet iets wat ik kan want ik vind het altijd zonde als je de dag
niet meeneemt. Maar het lukt me wel om tot 08.15 uur te blijven liggen. Snel gaf
ik de honden te eten en ik pakte mijn video camera en liep een eind met de twee
viervoeters. Ik ben van plan om een film te maken over een boerensloot en ik
moest daarvoor nog wat materiaal schieten. Dat lukt en thuisgekomen begon ik
met monteren van de eerste scenes. Lekker bij de verwarming, me verlekkerend
aan beelden van de vakantie op Curaçao van december 2010, leek het erop dat ik
niet meer naar buiten zou gaan deze dag. Maar de twee viervoeters zaten op een
bepaald moment zo naar me te kijken dat ik wel moest. Ik besloot ze aan de hengel uit te laten. Dat
betekent dat ik gewapend met een spinhengel de honden uitlaat. Zij scharrelen
lekker om me heen en ik vis, let op, en roep de honden zo nu en dan bij me. Ik
verkeer dus in de gelukkige omstandigheden dat ik altijd wel een hengeltje uit
kan gooien omdat er op vijftig meter van mijn huis altijd wel een paar te
vangen zijn. De oude vertrouwde spinner van eigen makelij of een dito
spinnerbait zijn dan steevast het aas. Aan die kunstaasjes heb ik zoveel
snoeken gevangen dat ze mijn ultieme vertrouwen genieten. Ik vertel vaak dat
het de aasjes zijn waar ik op terug zou vallen als het een dag helemaal niet
wil. Ik kleed me aan, monteer de videocamera in mijn binnenzak en loop naar het
water. Ik merk meteen hoe koud het
eigenlijk is. De linker duim begint eigenlijk meteen gevoelloos te worden en
hoewel het zonnetje vriendelijk aandoet, is de wind zodanig koud, dat het
meteen onaangenaam wordt. Na de eerste worp begint het water van de natte lijn
zich als ijs af te zetten in mijn top oog. Maar wil ik een snoek aan de
schubben komen dan moet ik maar even doorzetten. Ik krijg al snel een aanbeet
die ik, ik geef de koude maar de schuld, natuurlijk mis. Ik mopper op mezelf over het missen. De
aanbeet was hard en direct dus eigenlijk is er geen excuus. Ik verplaats me
maar over geringe afstand en probeer door secuur te vissen de snoek weer te
verleiden. Het mag niet baten. Even denk ik dat ik geen snoek op de film ga
krijgen vandaag, en als ik een tweede schuchtere aanbeet mis, raak ik ervan
overtuigd. Toch probeer ik nog een keer de spinner over het stuk te gooien waar
ik zoeven de aanbeet mistte. Deze keer is het raak en de snoek hangt. Het is
een kleine vijftiger die er opvallend gezond uitziet. Ik prijs mezelf gelukkig
met deze snoek op film en neem mezelf voor nog tien worpen te doen voordat ik
de behaaglijke verwarming weer op zoek. De zesde worp is het weer bingo. Deze
snoek is een kleine zeventig centimeter en van het vrouwelijk geslacht. Ze zijn
nog niet aan het paaien zoals blijkt uit de mooie buik van deze snoek. Ik
onthaak haar en zet haar terug in haar element. Ik maak de laatste vier worpen
niet af. Na twee koppen thee met zoethout smaak komt het gevoel weer terug in
mijn vingers. Ik dicht ik dit stukje en draai ik een filmpje in elkaar. Berend
en Daan, jullie hebben er verstandig aan gedaan niet te komen, het was bitter
koud.

<!–
WriteFlash('’);
//–>

Vandaag doe ik een stap in het verleden. Ik
vis met een “oude” vismaat van mijn vader. Jelke, afkomstig uit mijn geboorte
dorp, zocht kortgeleden contact en wilde graag weer eens met mij vissen. Dat
gebeurde vandaag. Om negen uur gleed de boot te water. Jelke had de avond
tevoren bij mij wat Timber Tigers besteld nadat hij studie had gepleegd van het
weblog en de kleuren van de Timber Tigers op de foto’s aldaar. Hij besloot een
TT 267 aan te binden en daarmee te vissen. Omdat de Elfstedentocht dit jaar
toch niet meer geschaatst gaat worden besloten we maar over de Swette te varen.
Nadat we goed een minuut of twintig onderweg waren was er de eerste aanbeet bij
Jelke. De hengel kreunde en de gierende slip deed mij even vermoeden dat hij
vastzat, maar toen ik naar achter keek en de dikke snoek in het wateroppervlak
zag, wist ik genoeg. Hoe kan het mooier! Grote verhalen over de ongelooflijke
vangkracht van de Timber Tiger de avond tevoren worden op bijna op verzoek
bevestigd. Jelke vangt een meter. Ik vereeuwig hem op de gevoelige chip en we
zetten onze tocht voort. Even voorbij een brug vangt hij de tweede snoek van
vandaag. Net 45 cm is deze wel wat kleiner maar snoek is snoek. Dan duurt het
even een tijdje maar bij alweer een brug scoort de oude baas snoek nummer drie.
Ik krijg geen stootje. Toegegeven ik kijk veel om me heen, zie zwermen van
kieviten en spreeuwen door elkaar heen vliegen, zie het voorjaar dus aankomen
en houd in gedachten dat de aanbeet die altijd onverwacht komt. Frappant
is het volgende echter wel. Ik vis aan dezelfde kant van de boot met een, hoe
kan het anders, rode Timber Tiger, en de bijhengel is geaasd met een zelfde
kleur als Jelke mee vist. Beide geven geen sjoege. Snoek nummer 4 is dan voor
mij. Het is de bijhengel die krom gaat staan en metersnoek nummer twee van
vandaag in de boot brengt. Toegegeven, 98 cm is geen meter maar….. Daarna is
het weer even stil. Het is wederom de hengel in de steun die alarmeert en de
derde metersnoek van vandaag is aan de beurt. De snoek is opvallend mager en
als ik haar onthaak, braakt ze smerig stinkende prut omhoog. Veder ziet ze erg dus mager uit. Ze zwemt na
een korte reanimatie weer vrolijk weg. De rest van onze tocht scoort Jelke nog
een kleine en ik nog twee kleine snoeken. Toch even negen snoeken aan boord
waarvan we er drie mogen rekenen tot het meter segment. Een mooie reünie dus,
we besluiten de dag met de afspraak dat we het nu niet weer elf jaar laten
duren voordat we weer eens gaan vissen.

Nu ook op Twitter http://twitter.com/Poask4

<!–
WriteFlash('’);
//–>

Vandaag vond ik dat ik de dag maar eens mooi
mee moest nemen. Helga van Leur had een prachtige dag voorspeld dus daar kon het niet aan liggen. Ik besloot
eens een ander water te proberen op een paar kilometer van mijn woonplaats.
Daar aangekomen de boot te water gelaten en mijn route aanvaard. Het prachtige
weer maakte dat deze dag het waard was om op het water te zijn, maar mijn beide
Timber Tigers bleken vooralsnog niet in staat om welke roofvis dan ook te
verleiden. Het duurde zeker twee uur eer ik de geboorteplaats van mijn vader
binnenvoer en ik nog geen stootje had kunnen registreren. Vreemd maar soms gaan
dingen zo. Ik besloot terug te varen naar de trailerhelling en een oude
beproefde techniek in de winter toe te passen. Een traject kiezen en dat systematisch
afvissen. De druk op dat water opvoeren en al bij tweede trek leverde dat
resultaat op. Een mooie zeventiger snoek. Aan het einde van de tweede trek kwam
er een snoek vanuit de rietkraag de rode Timber Tiger even inspecteren. Daarna
de derde keer het traject af. Vanuit het midden kwam een kleine snoek zich even
melden. Toen ik daarna onder de brug vandaan kwam dreunde de tachtiger er
machtig op. De vierde trek leverde op dezelfde plaats een mooie zeventig
centimeter snoek. Toen ik de brug voor de
vijfde keer afstroopte kwam er net voorbij het brugdek wederom een snoek zich
tegoed doen aan de Timber Tiger. Tevreden over mijn besluit de tactiek van
herhaling toe te passen besloot ik geheel tegen mijn principes in ook de
methode eens aan te passen. Ik monteer een Poask shad en verticaal richting de
trailerhelling. De dikke zeventiger ging er bijna als vanzelf aanhangen. Zeven
snoeken in nauwelijks twee uur trajectvissen maakten mijn dag tot een met een
gouden randje.
<!–
WriteFlash('’);
//–>

Jan en ik troffen elkaar gisteren tijdens een
partij zaalkaatsen. De prijsuitreiking van die partij vond plaats in de kroeg
van het dorpje Wiuwert. Daar aan de bar staand kwam het gesprek op vissen. Nu,
morgen ga ik weer een paar uurtjes was mijn opmerking. Jan wilde graag mee. Dus
om half negen lag de boot te water en kon Jan instappen. De Swette was wederom
het doel. Eigenlijk niet veel anders dan onze vorige trip. Het enige andere was
eigenlijk dat ik zo dom was geweest om de camera niet voldoende op te laden
zodat er van het filmen niet te veel terecht kwam. Gelukkig had ik mijn
fotocamera bij me waar je desgewenst ook mee kunt filmen. Zodoende kregen we,
naast het statisch beeldmateriaal er ook wat bewegend beeld bij en kon ik nog
een filmpje maken. Bij aanvang waaide de wind uit het zuidwesten met een kracht
van ongeveer 3. Toen we tegen 11.15 uur weer opstoomden om op tijd in Mantgum
te zijn trachtte een windkracht 7 a 8 ons nog een tijdje op de Swette te
houden. Tegen golven in die ik voordien nooit eerder op dit water had
meegemaakt voeren we zes snoeken rijker weer naar Mantgum. De grootste was 95
cm van de overigens allemaal 70+ snoeken.
<!–
WriteFlash('’);
//–>

Was het weer gisteren stralend, vandaag waren
de voorspellingen niet al te best. Een dikke zuidwester en mogelijk flink wat
regen maakten de dag qua vissen op voorhand niet echt aantrekkelijk. Toen ik
gisteren nog even met Popke sprak, besloten we dan ook om vanmorgen om half
negen maar even in het weer te kijken. We besloten te gaan. Om toen op het
water en meteen de Timber Tigers eraan. Van vertikalen moesten we het misschien
later op de dag maar eens hebben. We besloten een beetje beschutting tussen de
huizen te zoeken in de wetenschap dat er in de winter vaak mooie roofvis te
vangen is. De eerst roofvis liet zich zien. In het filmpje is dat de kolk in de
derde scene te zien. Let op de witte
stootwillen op de kant. De snoek waagde een schot op aasvis die door de boot
vooruit werd gejaagd. De kolk is dus te vroeg en de snoek konden we niet
vangen. Mar 25 meter verderop was het Popke die de eerste snoek
arresteerde. Ook deze snoek toonde zich
al vooraf maar wilde de rode Timber Tiger van Popke maar al te graag hebben. We
verlieten de woonwijk en kwamen in d e polder maar daar was er van rustig
trollen geen sprake. Snel keerden we terug in de relatieve luwte van de huizen.
Maar snoek vangen deden we pas weer na een goed half uur. Ik heb de afgelopen
twee keer iets geroepen over een gemiddelde van 1 per uur en daar leek het dus
vandaag op uit te draaien. Onder een
brug kreeg ik nog een aanbeet die ik loste. We voeren een zijvaart op en daar
klaarde de kleur van het water naar doorzichtig bruin. Het heldere water gaf
hetzelfde beeld als eerder te voren. Jagende snoeken maar aanbeten homaar. Wat wel mooie beelden opleverde overigens.
Snoeken die in het heldere water prima zichtbaar waren als ze even door
het wateroppervlak sloegen op weg naar
prooivis. Op de terugweg kregen we een kans om een snoek onder water te filmen
met een Timber Tiger in zijn bek. Daarna probeerden we het verticaal. De dode
spiering werd vrijwel onmiddellijk gegrepen maar deze snoekbaars kon ik niet
verzilveren. Nauwelijks aan de oppervlakte bevrijdde vadertje glasoog zich van
het dropshot systeem. Dan denk je, nu gaat het gebeuren maar het bleef bij die
ene aanbeet. We besloten weer te gaan trollen wat snel weer een paar snoekjes
opleverde. Het was Popke die de eerste snoekbaars scoorde op een zwarte Timber
Tiger. Even daarna probeerden we te vertikalen onder een brug dat leverde twee
vissen op. Een snoek en een kleine snoekbaars. Uiteindelijk leek de zon door te
breken. Die helderheid gaf me hoop. Het laatste stuk verticalen we terug naar
de trailerhellling. Het bracht uiteindelijk de grootste vis van vandaag. 89 cm
puntgave snoek vol met kuit. Prachtig om te zien. Rillerig van het toch koude
weer reden we huiswaarts. Acht vissen in de boot, drie missers, een verspeelde Timber
Tiger en met het beeld van vijf prachtige schoten van snoeken door het
wateroppervlak in onze gedachten kijken
we terug op een machtige dag in de natuur.

<!–
WriteFlash('’);
//–>

Zoals in de blog van gisteren al aangegeven
was Jan mijn vismaat voor vandaag. Vandaag klinkt dan wel als een hele dag maar
daar mogen we eigenlijk niet over spreken. Jan moest eerst kinderen naar school
brengen en op tijd terug zijn om ze weer van school te halen zodat er aan
vistijd ongeveer 2,5 uur overbleef. Geen probleem natuurlijk. Ze waren gisteren
immers ook al los dus in die tijd moesten we wel een paar snoeken kunnen
vangen. Nu heb ik in de jaren dat ik vis wel geleerd dat je nooit je
verwachtingen hoog moet spannen, want dan valt het allemaal tegen. De
ongeschreven wet van 1 per uur in het achterhoofd houdend, voeren we de Swette
op in de richting Leeuwarden. Het zelfde traject als gister. Het was Jan die na een kleine twintig minuten
de eerste aanbeet verzilverde. Kort daarop kon hij er weer een vangen. De
bij-hengel rammelde even in de steun en daar was nummer drie. Ik ving
ondertussen aan een zwarte timber tiger een klein snoekje zodat alle hengels in
ieder geval een keer krom getrokken waren. Toen was het Jan die een iets groter
exemplaar haakte. We waren de 55 cm grens gepasseerd. Even verderop schroefde
Jan de grens verder naar boven met een 74 cm exemplaar.

Even leek het rustig te worden maar Jan had
de smaak echt te pakken en scoorde regelmatig zijn snoekjes. Geen verbeteringen
meer qua lengte maar wel van zijn pr qua aantallen. Van de elf snoeken die we
samen vingen scoorde Jan er maar liefst zeven. Komend vanaf een aantal van vier
is dat een mooie verbetering. Het vertrouwen in de Timber Tigers, die zijn
vrouw afgelopen december voor hem kocht, moet nu wel gigantisch zijn.

<!–
WriteFlash('’);
//–>

Ik moest even
spieken op mijn weblog om er achter te komen dat ik sinds lange tijd niet op de
Swette was geweest. Nu is dat niet helemaal waar. Op 24 december 2010 was ik
wel degelijk op de Swette maar dan wel op de gladde ijzers. Ik reed toen samen
met Popke een rondje over Leeuwarden. Vandaag ga ik vissen op de Swette. Niet
de gehele dag maar vanaf een uur of tien. Nauwelijks heb ik de boot in het
water en ben ik op weg naar de Swette of ik kom Jan tegen. Jan is ook aan het
vissen maar heeft net een hengel gebroken. Dat is ons allemaal overkomen. Lijn
in de schroef van de motor en dan ben je niet snel genoeg. Mooie gelijkmatig
gehakte stukjes hengel houdt je daar aan over. Ik maak van de gelegenheid
gebruik hem te vragen voor morgen. Hij stemt toe zodat we morgen samen gaan
vissen. Ik heb even een paar keer aan de motor moeten sjorren voordat de Yahama
weer tot leven kwam en ik draai hem rustig warm. Bij de Hegedyk vind ik dat de
motor voldoende is opgewarmd en ik draai de hendel open. Met wel 17 km per uur
vaar ik naar de Swette. Daar aangekomen zie ik dat de keuze goed was. Het water
is meer helder dan in Mantgum en dat geeft de burger altijd moed. Ik bind een camera voor mijn borst en begin
te vissen. Het zonnetje komt net door en geeft prachtig voorjaarslicht. De
verwachtingen zijn niet te hoog gespannen. Na een behoorlijke winter weet je het
nooit. Wat ik wel weet is dat je in de maanden december, januari en februari,
als je kunt vissen, blij moet zijn met een gemiddelde van iets boven 1 snoek
per uur. Daar vanuit gaande, kan ik vandaag vijf a zes snoeken vangen. Ik sla
af richting Leeuwarden en al na een paar minuten hangt het eerste snoekje aan
mijn Timber Tiger. Oh ja, ik vis met twee hengels, één
met een Timber Tiger en de hengel in de steun is geaasd met een Zweedse plug
die ik ooit van Lieuwe kreeg. De snoek hangt aan de hengel in de hand. Ik film
op de gok, ik heb vorig jaar een GoPro Hero gekocht die ik voor dit doel
gebruik, en schiet plaatjes van de aanbeet, drill en landing. Daarna blijft het
lange tijd stil. Ik denk aan de bewering die ik zo-even deed en verwacht dus 1
snoek per uur. Met het verstrijken van de tijd komen ook de donkere wolken in
mijn richting. Ik haak weer een snoek. De bij-hengel trekt vervaarlijk krom in
de steun. Het is een mooie snoek van 91 cm. Tijdens het onthaken merk ik dat er
een paling uit het keelgat steekt. Ik vloek even op mezelf omdat ik er achter
kom dat ik geen tang bij me heb. Dan maar de handen er aan wagen en al snel
bloed ik uit beide duimen. Maar de snoek is ontdaan van de haken en na even
reanimeren neemt ze met een klap van de staart afscheid van me. Ik vervolg mijn
tocht en vang weer een snoekje net na een duiker. Dan is het weer de beurt aan
de bij-hengel. Ik vang weer een snoek met een paling in zijn bek maar deze
steekt er nog een stukje uit. Het weer slaat om en harde windvlagen maken het
besturen van de boot moeilijker. Toch weet de Rana met een beetje snelheid de
koers prima te houden. Ik beperk me nu tot een kleiner stukje water wat ik een
keer of drie afvis. Het levert geen vis op. Bij een brug gekomen herhaal ik het
trucje en dat levert een aanbeet en een snoek op. De batterij van mijn
filmcamera heeft er na 2,5 uur de brui aan gegeven. Ik berg de camera op, kijk
over mijn schouder, en zie vanuit het noordwesten opklaringen aankomen. Even
denk ik eraan rechtsaf te gaan maar besluit dan het zelfde traject terug te
vissen. Ik haak drie snoeken op het eerste stuk. Allemaal snoeken van rond de
50 cm. Bij de duiker waar ik vanmorgen al een snoek ving, wordt de bij-hengel
krom getrokken in de steun. Op het moment dat ik mijn hand hengel weg wil leggen
wordt ook de TT gegrepen. Twee snoeken ineens. Altijd leuk. Ik kijk even welke
de kleinste snoek is en handel de hengels in die volgorde af. Beide snoeken
maken elkaar niet veel en meten ongeveer 65 cm. Ik vervolg de tocht. Tijdens de
opklaringen vang ik er nog zeven snoeken bij. Geen noemenswaardige uitschieters
maar allemaal mooie snoeken van rond de 50 cm. Ik schrijf er dus op deze dag
zomaar 17 bij in mijn logboek. Hoezo een gemiddelde van één per uur. Als ik om drie uur de boot
trailer komt Jan even kijken. En? Morgen gaat Jan zeker mee!
<!–
WriteFlash('’);
//–>

Het is vandaag de eerste keer dit jaar dat ik
daadwerkelijk een hele dag ga vissen. Ik probeerde eerder dit jaar al even met
Popke bij een brug een snoek te vangen, maar daar bleef het bij een enkele, niet
verzilverde aanbeet. In de weken daarvoor waren we samen, op de schaats, door
gebieden gereden die we anders vanuit de boot zien. Toch is dat op de schaats
een heel andere belevenis. Sinds de dooi haar intrede heeft gedaan is de
focus van schaatsen weer naar vissen verlegd en zo vroeg Popke me mee naar het
IJ bij Amsterdam. Ik had daar nog nooit gevist en omdat een verandering
van omgeving best eens leuk is, en omdat het ijs in de Mantgummervaart zo
zodanig dik is dat we hier nog niet kunnen varen, leek me de uitstap naar de
hoofdstad van ons land wel leuk.

Om zeven uur reden we Mantgum uit om de boot
tegen half negen van de trailer te kunnen duwen. De eerste pogingen onder een
brug bleven vruchteloos. Op het IJ aangekomen kwam daar eerst geen verandering
in, pas na een uurtje manifesteerde de eerste snoekbaars zich. In het uur
daarna stond de teller op vijf. Ik vond dat niet gek maar ik weet wel dat
dergelijke aantallen hier niet echt tellen. Blijkbaar was het zo’n dag dat je dan moet volhouden. Dat deden we. In de harde, koude wind bleven we onze
aasjes aanbieden. Regelmatig vingen we een visje zonder dat het ooit aan de
lopende band ging. Even dachten we een stek gevonden te hebben toen we beiden
een aanbeet vast sloegen, maar ook daar beleef het bij de twee. Regelmatig
verkasten we en probeerden we andere stekken. Aan het einde van de dag draaien
we de boot op de trailer waarin 2 snoekbaarzen, van de in totaal 16 snoekbaarzen
van deze dag, lagen. Thuisgekomen fileer ik mijn exemplaar en daarna begin ik aan dit
stukje. Heerlijk zo’n dag met wind om je kop en koukleumen in een visboot! Een kleine impressie tot besluit.

<!–
WriteFlash('’);
//–>