Categorie: 2011

Nadat ik van de week met mijn oudste dochter nog een tweetal
uurtjes had gevist en we samen een baars, een snoek en twee missers mochten
noteren, kon ik vandaag weer een groot deel van de dag vissen. Niet een hele
dag helaas maar bestuurlijk verplichtingen moet je nakomen. Vandaar dat ik voor
mijn doen redelijk vroeg op het water was. De Mantgummer kerkklok schelde acht
slagen over het verder stille dorp. Ik zette koers naar mijn viswater. Daar
aangekomen installeerde ik de videocamera en begon met vissen. Ik had mij
voorgenomen delen te slepen met Timber Tigers en hot spots als bruggen extra
scherp af te verticalen. Al snel melde zich een baars om even de hatelijk nul
weg te werken. Het duurde even voordat er daarna wat gebeurde maar voor de
eerste beoogde brug scoorde de Timber Tiger nog twee snoeken. De brug bracht
niets. Verderop werd nog een aanbeet gemist. Als ik bij een brug kom krijg ik
een mooie aanbeet maar deze mis ik. Ik draai de boot en geeft de snoek een
herkansing. Je weet natuurlijk nooit of het dezelfde is maar een paar meter
verder dan de aanslag van net krijg ik opnieuw beet. Deze snoek is 77 cm en d
grootste van vandaag. Ik vis verder, krijg zo nu een dan een aanbeet, van
veelal kleine snoek, maar heb het gevoel ook behoorlijk wat te missen. Ik
besluit toch met de zelfde plug door te vissen omdat de haken, na controle nog
steeds scherp blijken. Je hebt wel eens van die dagen. Wanneer ik de batterij
verwisseld heb en ik aan mijn terugtocht begin ben ik vol goede moed. Het duurt
echter een behoorlijke periode voordat ik weer beet krijg. Net na een brug komt
een snoek vanuit een rietkraag. Op de heenreis had ik deze brug overgeslagen
maar op de terugreis verticaal ik haar toch even af. Het is effectief en ik
vang een kleine snoekbaars. Ik sleep het volgende traject naar de volgende brug
die ik vervolgens weer verticaal afvis. Beide leveren geen resultaat. Als ik
een kleine zijsloot probeer verwissel ik de plug even voor een spinnerbait. Op
het hoofdtraject aangekomen besluit ik deze weer te vervangen door een Timber
Tiger. Het is me opgevallen dat ik nog geen enkele aanbeet op mijn bijhengel
heb gehad. Ik verwissel de plug, geel, voor een rode. Het duurt slechts enkele
meters en een kleine snoek heeft zich aan deze nieuwe rode vergrepen. Schijnbaar
is rood de kleur vandaag alhoewel ik er nog steeds niet in geloof. Net na het
vangen van deze snoek piept de camera een zestal keren ten teken dat de
batterij leeg is. Ik berg haar op en vang vervolgens nog een drietal snoekjes.
In het noordwesten bouwt zich een enorme onweersbui op. “Bij tonger fan it
wetter!” (Met onweer van het water), fluistert de stem van mijn vader uit het
verleden in mijn oor. Ik bevestig de handvat verlenger en doe een stapje naar
voren in de boot. Met gezwinde spoed keer ik huiswaarts waar ik droog kan
traileren. Zware onweersklappen manifesteren zich maar de regen blijft nog
enige tijd uit. Als Popke ’s avonds nog even langskomt om, denk ik, verslag te
doen van zijn visdag, blijkt hij naast dat verslag nog een reden te hebben. Een
kleine haak in zijn wijsvinger. We praten over zijn belevenissen, vijftien
vissen en dikke onweersbuiten, indoor vissen in een dok, overleggen hoe en wat
de mogelijkheden zijn ten aanzien van zijn kleine medische probleem en
uiteindelijk verwijderen we de haak, geheel in stijl, met mijn vis tang. Maandag
gaan we weer.

https://youtube.com/watch?v=mUpw2C5AxCw%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Het is zondag en vandaag vis ik met mijn
vrouw. Wie de weersvoorspellingen een beetje in de gaten heeft gehouden
afgelopen week, weet dat het vandaag broeierig warm zou zijn met mogelijk kans
op onweer. In het verleden een moment op het eens op de paling te proberen maar
dat mag niet meer. Dus vandaag getracht de andere roofvissen te vangen. Dat
begon vandaag om een uur of tien. Eerst had ik nog een paar kleine visjes
gevangen zodat we ook met een stukje vis konden vissen maar vooraf de dropshot
methode wilden we eens op bepaalde plaatsen toepassen. We begonnen echter met
het vertrouwde aas, de Timber Tigers, te slepen. Geen tikje. De wind, bijna uit
zuid, maakte een mooie rimpel over het water, waardoor het prachtig tegen mijn
favoriete kantje kabbelde. Hier dan maar even vertikalen. Twee hengels ieder.
Een met een fireball met een gekerfde dode aasvis en een met een dropshot. De
elektromotor gekanteld en prachtig back trollend werd het kantje afgevist. Het
resulteerde in een aanbeet van een snoek. De hatelijke nul was weggewerkt maar
dat het nu als een dolle ging is absoluut overdreven. Nee, het bleef zelf twee
uren achter elkaar stil. Nadat we even langs de kant gelegen hadden, een soepje
hadden gegeten en van het schitterende weer hadden genoten gingen we weer
verder. Onder een brug, die we al ettelijke keren afgevist hadden, werd een
staartje onder een hoempie ploempie gegrepen. Het leverde een kleine snoekbaars
op. We besloten dan maar te gaan trollen. De Timber Tigers gingen weer
overboord en het volgende traject werd afgevist. Niets, geen tikje. Terug bij
de brug werd en plug van mijn vrouw aangevallen door een snoek. Het grootste
exemplaar van vandaag meet ongeveer 60 cm.
Ik schiet een paar plaatjes onderwater. Op de terugweg van ik nog een
snoekje van nauwelijks 40 cm. Het is zo’n dag. De wind is inmiddels om naar het
noordwesten en de lucht betrekt. We komen vismaat Geert nog tegen. Hij zit net
maar heeft nog geen beet gezien. Hij hoort onze ervaringen aan. We slepen nog
een stukje en varen dan terug naar de trailerhellling. Thuisgekomen gaat de
bel. Het is Geert. Mijn fleece hing nog over de vuilwaterpomp bij de
trailerhelling. Hij kwam hem even brengen. Onze ervaringen aangehoord te hebben
besloot ook hij het voor gezien te houden. Het was zo’n dag. Een dag waarvan je
vooraf eigenlijk kunt dat het niets wordt, maar dat mag nooit een reden zijn om
niet te gaan vissen. Het zijn immers uitzonderingen die een regel bevestigen!
Alleen vandaag dus niet.
https://youtube.com/watch?v=tfq3OxoOzK0%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Dan heb je de dag ervoor de krans gewonnen met
kaatsen, je veel groter voorgedaan dan je bent bij de nazit en natuurlijk
afgesproken de volgende dag te gaan vissen met Popke. Goed dat opstaan lukt dan
wel, klaar zijn op het moment dat Popke voor komt rijden lukt ook prima,
meerijden, onderweg tanken, verslag doen van de kaatspartij etc allemaal geen
probleem, maar als Popke van de trailerhelling wegrijd om de trailer verderop te
parkeren zie ik dat we vergeten zijn het stopje in de boot de doen. Water borrelt
omhoog door het gat. Snel klim ik aan boord, plaats het stopje en begin te
hozen. Na een stuk of tachtig hoosvaten geleegd te hebben kunnen we eindelijk
het Lauwersmeer op. Popke komt net aanlopen als ik bijna klaar ben. Is het zo’n
dag? Ik denk het maar we zullen zien. Op het meer aangekomen begint het erop te
lijken dat het een dag vol belevenissen wordt. Popke heeft ineens de gashendel
van de outboard in zijn handen. Oh ja dat schroefje zat laatst al los en nu
helemaal. Gelukkig vinden we het in de boot terug en wordt het met een mes, zo goed als dat gaat, aangedraaid. We komen op
de stek en het vissen kan beginnen. Al snel vang ik een prachtige baars op een
Poask dropshot. Kort daarna een snoekbaars en al snel daarna weer één. Dan krijg ik beet en wappert er een los
stukje fluor carbon in de wind ten teken van de aanbeet van een snoek. Alle
aanbeten op de dropshot en niets anders. Popke krijgt maar geen beet. Hij wil
even zijn thermoskan pakken voor een tweede kopje koffie en vergeet dat de
beker niet vastgedraaid zit. Een kleine plons en de beker verdwijnt naar de
bodem van het Lauwersmeer. Het is zo’n dag. En als die aanbeet nu maar eens
wilde komen. Popke is een volhouder en zijn poging worden beloont. Hij vangt,
nu hij zijn stekje op de dieptemeter weer heeft gevonden. Hij kondigt ze zelfs
aan! Nog vijf meter, nog één, bingo! Zo weet hij regelmatig een vis te scoren.
Ik kan me toeleggen op het filmen. Ik merk dat ik geen achttien meer ben en ik
wordt langzaam zo stijf als een deur. Misschien dut ik wel even in achter mijn
veilige zonnebril. Hoe dan ook, Popke vangt regelmatig en ik blijft slechts
toeschouwer. Popke wil even infomeren bij zijn neefje. Die is ook aan het vissen maar Popke weet niet waar. Net als hij hem aan de lijn heeft en hem vraagt waar hij is antwoordt zijn neef dat hij maar even achterom moet kijken. Op nauwelijks tweehonderd meter liggen zij te vissen. We wisselen wat informatie uit over aantallen en vangstdieptes en gaan dan onze eigen weg. We nemen een bak soep en ik sleep mezelf voorbij de
klok van tweeën. Ik ben over mijn dipje heen en kan weer echt geconcentreerd
vissen. Van de drie aanbeten die ik nog krijg mis ik er één en verspeel ik er
twee door lijnbreuk. Gelukkig weet Popke de score aardig op te vijzelen en
komen we aan het einde van de dag nog op 15 vissen. Eén daarvan is een snoek
met een wel heel vreemde bek. Hij lijkt een beetje op Donald Duck maar
thuisgekomen weet mijn jongste dochter het beter te omschrijven, een Pringle!.
Deze Pringle snoek prijkt in de galerij der bijzondere vangsten! Als we bij de
trailerhelling aankomen ligt daar een Antaris sloep van een meter of zeven te
wachten om te worden getrailerd. De man die dat moet doen is dik in de zeventig
(geschat) en leek niet veel ervaring te hebben. Dat konden we opmaken uit de
manier waarop hij de trailer de helling op reed. Toen ik aanbood hem even te
helpen maakte hij daar maar al te graag gebruik van. Zo reed ik vandaag ook nog
even in een Mercedes. Even later konden we zelf de boot traileren. Onderweg
naar huis stopten we nog even bij een broer van Popke. Daar leverden we een
snoekbaars af en als dan mochten we nog even boontjes plukken in de moestuin.
Met een dikke emmer vol boontjes reden we naar huis. Voldaan na een machtige
mooie dag neem ik een pilsje. Morgen wachten de klusjes weer.

https://youtube.com/watch?v=a4pV8m49PK4%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Vandaag vis ik met Jelmer. Jelmer ken ik
vanuit mijn geboorte dorp waar ik, wanneer ik mijn ouderlijk huis bezocht,
regelmatig eens zat te karperen. Jelmer was toen zo’n gezellig geïnteresseerd
buurjongentje dat graag kwam kijken. Doordat wij wel eens een mooie karper
vingen hebben we waarschijnlijk het vissersinstinct in hem wakker gemaakt. Hij
vist dus nog steeds en vandaag bij mij in de boot. Helaas geen hele dag omdat
ik in de middag nog kaatsverplichtingen had. Dus extra vroeg begonnen, even
voor de klok van zeven uur, en meteen naar de stek gevaren. Daar aangekomen met
Timber Tiger gevist. Jelmer was verbaasd over de afstand achter de boot waar we
onze Timber Tiger vissen. Dat we dat met reden doen bleek al snel toen Jelmer
de eerste vis scoorde. Binnen dertien minuten was het raak. Daarna moesten we
wat meer geduld hebben maar regelmatig scoorden we een snoekje. Al keuvelend
over van alles en nog wat kwam het gesprek op de reden van vissen. Hoewel ik niet veel varieer in zowel viswater
als kunstaas is er altijd wel iets bijzonders te melden over een visdag.
Vandaag ook. We vonden een plug terug die ik op 17 juli jongstleden verspeelde
aan een snoek. Het bijzondere hieraan is dat het bewijst dat een snoek de plug
kwijt kan raken. Natuurlijk is het ook bijzonder dat je hem dan zelf, drijvend
tussen het riet, terugvindt. Overigens geen dode snoek in de omgeving te
bekennen dus ik ga ervan uit dat deze het nog prima doet. We konden haar echter
vandaag niet vangen. Op het volgende traject was het Jelmer die een snoek wist
te verleiden haar schuilplaats vanonder een paar leliebladen te verlaten en
zijn Timber Tiger te grijpen. Hoewel niet gemeten schat ik de snoek op 85 cm.
Ze was behoorlijk beschadigd op haar rug maar verder in goede conditie. Jelmer
beleeft er een mooie dril aan en kan met de snoek op de gevoelige plaat worden
vastgelegd. Met deze snoek scoorde
Jelmer het dag record. We vangen nog een aantal kleine snoekjes bij en dan is
het al bijna tijd om terug te keren. In vijf uurtjes vissen hebben we 12
snoeken weten te verleiden. Negen van deze snoeken kwamen tijdelijk in de boot.
’s Middags win ik de krans bij het kaatsen. Wat mij betreft wint Jelmer hem in
november bij onze volgende visdag.
https://youtube.com/watch?v=w5_yu6iAJpM%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Toen ik afgelopen vrijdag op Facebook meldde
dat ik vakantie had, wist ik dat ik toch tot zondag moest wachten voordat ik
het water op kon. Dat had alles te maken met klusjes thuis. Vandaag echter kon
ik met Popke weer eens als vanouds achter de snoekbaarzen aan. De
voorspellingen van Pyt Paulusma in het achterhoofd houdende verkozen we een
kanaal als viswater. De voorspelde wind zou krachtig zijn en op het kanaal heb
je dan voldoende uitwijkmogelijkheden als het je te gek wordt. Het feit dat ik
vakantie heb heeft er trouwens wel toe bijgedragen dat ik een dag later dan
gewoonlijk mijn stukje blog. Er is tijd genoeg of is er een andere reden? Dus
nu eens niet tijdens het eten mijn filmpje snijden en de muziek bij de koffie
er achter, maar gewoon uitstellen tot de volgende ochtend. Nadeel van deze
methode is dat de zaken minder vers in het geheugen liggen en je dus de kans
loopt dingen te vergeten. Gelukkig is daar dan altijd de video camera. Helaas
dekt de acculading nog niet de gehele dag aan beeldmateriaal zodat ik soms
keuzes moet maken over wat en wanneer iets te filmen. Zodoende mis je wel eens
een vis maar dan is er altijd nog de fotocamera. Om zeven uur reden we naar de
stek. Om acht uur waren we aan het vissen. Op de eerste beoogde stek scoorde
Popke al snel twee snoekbaarzen. Ik moest even wachten en mijn eerste vis was
een kleine snoek. We kregen gezelschap van een Canadese Gans die echt graag met
ons mee wilde zwemmen. Popke voerde het dier een stukje koek wat smakelijk
verorbert werd. We visten verder. Net toen Popke zei dat hij bij deze palen nog
nooit een snoekbaars gevangen had,
scoorde hij de eerste snoekbaars die de aan de wettelijke maat voldeed,
daarmee zijn eerdere opmerking ontkrachtend. We verkasten naar een volgende
stek en daar herhaalde zich dit ritueel. Een snoekje en een drietal
snoekbaarzen. Een dreigende lucht in het westen maakte dat we er voor kozen om
daar tegen in te varen en zodoende zo weinig
mogelijk van de bui mee te krijgen. Het lukte, een paar spatten in de boot
was alles. We kwamen aan op, voor ons, maagdelijk water. Maar de kantjes waren
veel belovend en ook al hadden we de dieptemeter na een schoonmaakbeurt keurig
op het aanrecht laten liggen, we konden het ook op “ watersense” doen. Ik ving een baars en daarna werd het
stil. Het liep tegen enen toen we, nadat we vreselijk opgeknapt waren van een
kopje soep en een broodje, weer wat activiteit konden bespeuren. Dwars driftend
op de volle wind, daarbij een snelheid van een kilometer of 3 tot 4
ontwikkelend, kregen we in korte tijd een paar aanbeten. Tijdens de dril van
een van deze snoekbaarzen dacht Popke dat deze moe genoeg was op te pakken. De
snoekbaars dacht daar anders over. Ze nam een ferme spurt en trok daarbij de
hengel van Popke vervaarlijk krom over de rand van de boot. Popke greep net op tijd
in. Net toen hij zich wil de positioneren om de snoekbaars opnieuw te pakken,
werd de shad van de andere hengel gegrepen. Deze hengel ging bijna overboord
maar dankzij een snelle reactie werd dat voorkomen. Popke gaf de ene hengel aan
mij en onthaakte eerst de laatste aanbeet om zich vervolgens met de tweede
bezig te houden. Zo kan het gaan in de visserij. Het is hollen of stilstaan. We
vingen, al driftend, regelmatig een snoekbaarsje totdat er de klad in leek te
komen. Al een paar keer hadden we elkaar aangekeken. “ Gaan we nog even een
stukje trollen of vissen we nog even door!” Het bleef bij het laatste en dat
was maar goed ook. Op het laatste traject scoorden we een “dubbelstrike”. Dat
zijn goede indicatoren voor een stek die daarna nog drie vissen opleverde. Zo
stond de teller inmiddels op 24 vissen. 3 snoeken een baars en dus 20
snoekbaarzen. Ooit vingen Popke en ik samen 27 vissen op een dag. Ik houd niet
van targets, ben nooit op jacht naar records en ondanks het feit dat ik
regelmatig meld dat de enige ambitie in het leven een snoek van boven de 130 cm
is, streef ik dat doel nooit bewust na. Dan zou ik mijn vismethodes aan moeten
passen en statisch op specifieke plaatsen moeten vissen. Ik ken ze vanuit een
duikverleden genoeg, maar dat is niet mijn beleving. De polder, het kanaal,
water met verrassingen, veel emplooi, natuurbeleving en altijd wel een unieke
happening, is wat mijn visserij is. Dat we de 27 benaderden was alleen maar mooi, meer niet. We vangen hierna geen vis meer. Even over de klok van
zessen zijn we thuis. Met een verbrande kop een rode oren van de hele dag in
weer en wind, val ik na achten in slaap op
de bank. Het stukje kan morgen wel.

https://youtube.com/watch?v=Y3YBRvoyBA8%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

“Om in oer as sân” (Om een uur of zeven). Dat
was de afspraak die Popke en ik gisteravond maakten. Het ging natuurlijk om het
tijdstip van vertrek voor onze vistrip van vandaag. We reden een klein kwartier
en lieten de boot te water. Slepend begonnen we ons viswater te verkennen.
Popke had gisteren binnen tien minuten twee snoeken aan de Timber Tigers dus
wat lette ons om dat weer te proberen. Er bestaan geen wetten in de hengelsport
wat aassoorten aangaat. We vingen de eerste twee uur niets. Geen stootje. Ondertussen
waren we ook al overgeschakeld op verschillende methoden. Zo hadden we al even
aan de kant gelegen om met een stukje vis onder een hoempie ploempie een
snoekbaars te kunnen verleiden en waren we nadien al overgeschakeld op
dropshotten. Dat doen we op twee manieren. Ten eerste met een dropshot, maar
het gaat ook prima met een dood voorntje op de plaats van de dropshot. Je moet
deze wat actiever vissen omdat het voorntje natuurlijk niet net zo trilt als
een dropshot. Bovendien kun je een extra dimensie toevoegen. Ik kerf zo’n
voorntje graag een beetje in. Maar ook deze methode mocht niet echt baten. We
bleven visloos. We lieten ons even driften op de wind terwijl we de hoempies
voorttrokken. De dobber van Popke snokte met veel kabaal onder water. In de
veronderstelling dat de videocamera liep schoot ik geen foto’s. Dom want
tijdens het inschuiven van de SD card was de schrijfbeveiliging op de kaart
geschoven en werd er dus niets opgenomen. Nadat ik dat hersteld had waren er
inmiddels een tweetal snoeken bijgekomen. Daarna gingen we weer even slepen. In
het filmpje zie je Popke de ene hengel in de steun plaatsen en de andere
inwerpen. Inmiddels staat de hengel in de steun krom. Zo snel kan het gaan dus.
Een mooie vijfenzeventig centimeter snoek had zich aan de TEXAS vergrepen. Dan
denk je dat ze los zijn maar wederom was dit niet het geval. We verkasten een
stukje en ik monteerde de videocamera eens boven op de hengel. Op die manier is
het vast leuk een aanbeet te registeren maar het filmt moeilijk als je maat een
snoek scoort. Deze snoek greep een dode voorn op een fireball. Ze heeft nooit
vast aan een haak gezeten. Even later probeer ik wederom een aanslag te filmen
met de camera op de hengel als Popke een ferme tik op zijn dropshot krijgt. Hij
vermoedt een dikke baars vanwege de hoge frequentie, maar ziet tot zijn
ontzetting een dikke paling van boven de tachtig aan zijn dropshot montage
kronkelen. De paling, een “Rop
Iel” zeggen we in het Fries, Schrok Aal
noemt Stef de Bruin ze in het Grote Paling Boek. Herkenbaar een brede kop die
verraadt dat dit soort palingen gespecialiseerd zijn in het actief jagen op
allerhande levende prooien. Maar dus ook op kunstaas! De paling draait zichzelf
volledig in vast in de montage. Daar helpt alleen een fileer mes aan en de
paling gaat terug in haar element. Het loopt inmiddels tegen het middag uur en
we besluiten een soepje te genieten achter de rietkraag. De hoempies met een
staartje overboord. De dropshot met daarop een ingekerfd dood voorntje plaats
ik in de steun. “Je weet maar nooit!”, zeggen Popke en ik nog tegen elkaar. Net
na de soep tikt de hengel een keer in de steun. Ik grijp de hengel en haak
zesenzeventig centimeter snoek. Inmiddels hebben we al drie roofvissoorten
boven water gezien maar snoekbaars blijft moeilijk te vangen. Uiteindelijk lukt
het onder een brug. Een snoekbaars van 53 cm. Maar dan is het weer stil. We
verkassen, proberen het op een aantal geëigende stekken en scoren nog een paar
snoekjes en een drietal snoekbaarzen. We filmen onder een brug nog even een
nestje met jonge boerenzwaluwen. Ze reageren op mijn hand. Om ze niet te
verstoren zetten we onze tocht voort. Nog een aantal stekken aan een nader
onderzoek onderwerpend vangen we vlakbij de trailerhelling nog een snoekbaars.
We komen daarmee vandaag op 13 vissen. De bijzondere vangst van de paling voert
de boventoon in de eindevaluatie van deze dag. Vissen is nooit het zelfde, er
gebeurt altijd wel wat bijzonders!
https://youtube.com/watch?v=tMiUST-dCjQ%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

“Mag ik zaterdag met je mee vissen?”, vroeg mijn jongste
afgelopen week. Met de
weersvooruitzichten in het achterhoofd vroeg ik me af of dat nu wel een
verstandig iets zou zijn, maar in mijn vaderlijk enthousiasme legde ik
onmiddellijk deze kans vast. “ Jazeker, maar niet een hele dag.” Niet dat ze
het niet een hele dag uit zou houden in de boot. Nee, als ik terug denk aan
vroeger dan is dat geen probleem. Al op drie jarige leeftijd kon je haar met
een hengel langs de kant zetten en bewaakte ze haar dobbertje als een buizerd
die een veld schouwt. Maar dat is lang geleden. Morgen gaat ze weer een stap
zetten en mag ze gelimiteerd een pilsje bestellen in de kroeg. Tegen tienen
draaide ze de gashendel van de buitenboordmotor dicht en waren we op het
beoogde viswater. Ik moest vandaag natuurlijk van de gelegenheid gebruik maken
om de nieuwe Timber Tigers te proberen. De bijhengel aasde ik met een DC8 in de
Texas Red, kleur 139 uitvoering terwijl de handhengel voorzien werd van een DC5
in de kleur 262, SPOOK. Het duurde niet
lang of beide kunstaasjes hadden hun vangkracht bewezen en dat terwijl mijn
dochter met de immer scorende, helaas niet meer verkrijgbare, rode Timber
Tiger, kleur 235, viste. De TEXAS
scoorde een snoek terwijl de SPOOK door een snoekbaars werd aangevallen. De
snoekbaars was werkelijk over de plug heen gezwommen en had de plug dus erg
diep zitten. “Voor je verjaardag”, zei ik terwijl de snoekbaars stierf onder
een fikse mep met de onthaak tang. Maar na die twee vangsten was het ook even
gebeurd. We volgenden een route met bekende stekken maar daarop aangekomen
bleven aanbeten uit. Uiteindelijk was
het de bijhengel die resultaat boekte alleen zullen we dat nooit weten. Door
lijnbreuk verspeelde ik naast de vis ook de Timber Tiger. Ik vertrouwde de lijn
niet meer en liet de bijhengel zonder aas. Daarna was het de beurt weer aan SPOOK
om een snoekbaarsje te scoren. Snoek bleek ook deze plug wel te kunnen
waarderen maar tussen de snoekbaars en de snoek zat een periode van een uur. In
een dorpje stonden bekenden als toeschouwers deze snoek te bewonderen. De
kleine op de film, tweeënhalf jaar oud, vond het prachtig. “Noch mar in kear in
joekel!” riep ze enthousiast. Gelukkig werkt het niet zo maar dergelijk
enthousiasme is natuurlijk prachtig! En al die tijd had mijn dochter nog geen
tikje gehad. Er moest een andere kleur aan. Aldus geschiedde en op advies van
mij prijkte even later een FIRE TIGER aan het staaldraadje. Maar ook nu bleven aanbeten uit. Ook bij mij
trouwens. Mijn dochter ging zitten op een manier zoals ze dat vroeger ook al
deed. Toen zat er nog een bankje in de boot waar een stoeltje op gemonteerd
zat. Toen ik met haar viste op de Rijn, ze zal een jaar of zeven geweest zijn,
zat ze met de hengel in haar handjes geklemd, voetjes tegen de rand, luid te roepen dat ze er een dikke snoekbaars
aan had. Ik mijmerde even weg in die gedachten. Ik kwam terug in het heden door
de mededeling dat er weer van kleur gewisseld moest worden. Háár keuze was een
CLOWN (Geel met oranje stippen), en dat bleek de enige juiste. Na een goede
tweehonderd meter hing er zomaar ineens een snoek aan! Wie had dat gedacht!.
Vanwege de harde wind moest ze helaas gaan staan in de boot omdat de lijn
anders in de schroef zou komen. Een goede vijftig centimeter snoek was haar
onverwachte deel. Weer warm en alert visten we verder. Opnieuw een aanbeet ,
deze keer was het snoekje nauwelijks groter dan de plug, maar snoek is snoek.
Na een goede driehonderd meter was ze weer aan de beurt. Deze snoek zat dik in
de zeventig centimeter. De buien werden nu heftiger en een hele dag gingen we
toch al niet vissen. Ik bevestigde het verlengstuk aan de gashendel van de
buitenboordmotor en draaide de gashendel open. In twintig minuten waren we bij
de trailerhelling. 7 vissen in 3,5 uur.

https://youtube.com/watch?v=Sk6cuSZdKdU%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Na een gezellige avond, waarop een drietal van
onze pupillen meisjes die ‘s middags het Nederlands kampioenschap kaatsen
hadden gewonnen, werden gehuldigd, ging het wekkertje vanmorgen eigenlijk iets te
vroeg. Toch had ik zin in een dagje vissen en dus was op tijd uit mijn mandje.
Om even voor zevenen op het water en de dag leek in het geheel niet aan de
voorspellingen te doen. Mooie blauwe plekken tussen witte wolken en niet te
veel wind. Ik had het geluk vandaag rond te worden gevaren met Popke als stuurman.
Voor in zijn boot kon ik heerlijk mijn gang gaan. Ik viste bijna traditioneel
met de hengel van mijn vrouw. De rode Timber Tiger prijkte nog aan het einde
van de staaldraad zoals hij vorige week werd gebruikt door haar. Het duurde
vandaag echter langer voordat er een snoek aan ging hangen. Rotsvast vertrouwen
in onze kunstaasjes maken echter dat we weten dat het slechts een kwestie van
tijd is en dat het dan gebeurt. Zo ook vandaag dus. Hoewel het rustig opvallend
mag worden genoemd dat met name deze rode Timber Tiger (helaas zijn ze uit het
assortiment bij de fabrikant), als prooi werd gezien. Zeker de eerste 6 vissen
wilden alleen maar deze plug. Toch lukte het later ook om op andere kleuren en
pluggen iets te vangen. Keuvelend en genietend van de omgeving visten we ons zo
de dubbele cijfers in. Nadat de accu van de videocamera zijn laatste adem
uitblies vingen we nog een viertal snoeken. Ik schrijf snoeken maar als er
vandaag vier snoeken van boven de vijftig bij waren dan hebben we het wel
gehad. Maar onder het mom van: “wij vangen alleen maar metersnoeken, alleen
soms 15 jaar te vroeg”, kan het ons niet deren en respecteren we iedere snoek
die we vangen. Zo kon ik nadien verifiëren wat het precieze aantal van vandaag
bedroeg. We kwamen uit op 13 snoeken en een baars. Aan frappante gebeurtenissen
kunnen we naast het feit dat de rode Timber Tiger goed scoorde toevoegen dat we
een tweetal vissen losten door pech. Doordat de wind gedurende de dag wel
aantrok was er bij een aanbeet geen houden aan en greep de schroef de lijn van
mijn bijhengel toen de snoek die daar aan hing, de vaart overstak. We schrijven
een groen paarse Timber Tiger af in de hoop dat de snoek het redt. Snoekbaarzen
konden we vandaag niet vangen. Tegen tweeën besluiten we de, zich
aankondigende, buien voor te zijn en ons te onderwerpen aan een middagje Tour
de France. Die zal wel vanachter de oogleden worden bekeken vrees ik.
https://youtube.com/watch?v=24nVe-UheMw%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Vandaag had ik de keuze, kaatsen of vissen.
Gezien het feit dat de eerste activiteit de laatste tijd erg veel van mijn tijd
consumeerde besloot ik te gaan vissen. Het was ook erg lang geleden en dus werd
het sowieso weer eens tijd. Daar kwam nog bij dat de kaatsactiviteit van dien
aard was dat je de dag daarna het beste vrij kunt zijn en ook dat zat er voor
mij niet in. Mijn vismaat van vandaag had zeer lange tijd de speciaal voor haar
gemaakte hengel niet aangeraakt dus ook om die reden werd het tijd te gaan
vissen. Mijn vrouw en ik doen bijna alles samen. Het enige waar ik haar niet
toe kan verleiden zijn jogging schoenen en een lichte looppas. Vissen doet ze
reeds jaren. Op ons favoriete water werden vanzelfsprekend Timber Tigers te
water gelaten. Mijn vrouw viste met een rode DC-8, ik viste met een blauw/witte
DC-5 en aan de bijhengel prijkte een paars/gele DC-4. Voor elk wat wils zal ik
maar zeggen. Binnen 400 meter was er de eerste snoek die zich kwam melden.
Hoewel snoek? Er zijn dagen dat je minder dan vier nodig hebt om een aan meter
te geraken en zo’n dag was het vandaag niet. Op gezette tijden meldde een
snoekje van tussen de 30 en 40 centimeter. Ik wil natuurlijk best graag een
snoek van een meter vangen, maar het simpele feit dat er regelmatig iets
gebeurd is al mooi. Dat zoiets dan veroorzaakt wordt door een snoekje van
geringe afmeting maakt mij niet uit. Bovendien werd er aan alle Timber Tigers
gevangen!

https://youtube.com/watch?v=HP-1tzJRjTM%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Net toen we samen van een kopje thee aan het
genieten waren kreeg ik een mooie aanbeet. De hand gebouwde Poask hengel boog
tot in het handvat en de slip gaf enige meters lijn af. Snel gaf ik de camera aan mijn vrouw die het
filmwerk deed. Ik had al een vermoeden van een snoekbaars. De karakteristieke
“kopstoten” openbaarden zich prachtig op de hengel. In het ondiepe water stegen
de kolken gestaag naar het wateroppervlak. Na korte tijd weet ik de snoekbaars
te landen. Net in de zeventig centimeter schat ik de vis. Ze speelt prachtig
mee en zet alle vinnen uit. De kieuwdeksels wijd sperrend presenteert ze zich
aan de lichtgevoelige sensoren van de filmcamera. De snoekbaars keert terug in
haar element en dat ondanks het feit dat de barbecue reeds staat te branden. Ze
heeft geluk! Niet veel verder is het de bijhengel die een snoek haakt. Dan is
het lange tijd stil. Net nadat we het eens te berde brengen mist mijn vrouw een
snoek en vangt kort daarna een. Dan wederom lange tijd niets. Vlak voor een
rietkraag is het echter raak. Deze zeventiger snoek gaat ook terug in haar
element. We vangen nog een kruisnet en
filmen nog in het nest van een boerenzwaluw. Vijf eieren zien we nadien op ons
scherm verschijnen. Op de terugweg komen er qua vangsten nog een snoekje en een
snoekbaars bij. Tegen drie uur maken we een einde aan onze visdag. (De barbecue
moet nog branden.) Tevreden na een mooie dag monteer ik mijn video af en werk
ik mijn weblog bij. We zijn er weer!

Gelukt! Vandaag ga ik eindelijk weer eens
vissen. Niet dat bij mij de lust ontbrak maar andere bezigheden weerhielden mij
van het vertoeven op het water. Als eerste de Elfstedentocht die ik samen met
mijn vrouw gelopen heb. Daar moet je voor trainen en de dagen zelf kom je ook
niet echt aan vissen toe. Zo is daar ook de bezigheid kaatsen die veel van mijn
tijd opslokt. En toen ik vorige week echt even tijd om te vissen had, protesteerde
de anders zo betrouwbare Yamaha. Die wilde alleen nog maar vol gas varen.
Gelukkig dat je dan dus vismaten hebt en een daarvan is Popke. We waren er
beide een beetje aan toe. Hoewel? De voorspelling waren natuurlijk niet echt
denderend en toen ik vanmorgen om vijf uur opstond kletterde de regen op het
dak. Als dat de voorbode was voor vandaag, dan
kregen we nog heel wat te verstouwen. Om zes uur stapte ik bij Popke in
de auto. Ons viswatertje lag op een goed kwartier rijden en om half zeven waren
we aan het vissen. Heerlijk om er weer eens uit te zijn en dan doet het weer er
eigenlijk niet toe. De Hoanskrobbers (Kiekendieven) markeerden hun territorium
als vanouds. Het voelde vertrouwd. Wat niet vertrouwd voelde waren de
aanbeten. Die bleven uit. Popke en ik probeerden het eerst met een stukje vis onder een hoempie ploempie. Deze methode werd tegen de rietjes aan uitgevoerd.
Dat moest natuurlijk resultaat opleveren maar hoewel de wind mooi op het kantje
stond bleven aanbeten uit. We besloten de fireballs en dropshots in te zetten.
Nauwelijks tien meter op weg knalde een snoekbaars op de fireball. Dan heb je
het uitgevonden denk je. Maar het volgende uur bleven aanbeten weer uit. We
besloten slepend de rietjes af te “centimeteren”. Net toen ik tegen Popke zei
dat het allemaal een beetje tegenviel en je toch in dergelijke rietkragen wel
eens een snoekje zou verwachten werd de fireball opnieuw gegrepen. Vis nummer
twee, een snoek. De rest van de video kon ik vervolgens alleen nog maar met de
fotocamera schieten omdat ik de reserve accu van de camera vergeten was.
Bovendien zou het niet mee zijn gevallen om de accu te wisselen onder die
weersomstandigheden. We verkasten besloten op ervaringen uit het verleden een
stek te kiezen. Daar konden de hoempies weer een mooie drift maken langs het
ons zo bekende taludje. Maar er gebeurde niets met de hoempies. “ De steun, de
steun!”, hoorde ik Popke roepen. Hij doelde op mijn statisch aangeboden
fireball in de steun. De hengel trok vervaarlijk krom. Ik zette de haak, zo die
al niet gezet was, en al snel konden we een pracht exemplaar van de
snoekbaarsfamilie aanschouwen (79 cm). Popke zette me op de kiek. Na een tijdje
verkasten we weer. We probeerden dezelfde tactiek. Popke liet zijn fireball
zakken en kreeg onmiddellijk beet. Hij sloeg maar het lukte niet de vis te
haken. Een gehavende voorn kwam aan de oppervlakte. Hoewel we verwoede pogingen
deden om deze vis alsnog te arresteren bleven dat slechts pogingen. We
verkasten weer. Voeren een stukje en kozen weer een stek met wind op de
rietkragen. Er gebeurde lange tijd niets. Net toen we eigenlijk wilden
besluiten ermee op te houden, wilde Popke nog een laatste worp doen. Hij
plaatste de hoempie precies voor de beoogde rietkraag. Ik complimenteerde hem
met de kwaliteit van de zojuist afgeleverde worp. “Zo’n worp verdient een
snoekbaars!” Nauwelijks waren de woorden gesproken of deze wens werd verhoord.
Popke haakte de snoekbaars. Na de foto’s ging dit exemplaar terug onder water.
“Zo moet het dus”, zei Popke. Hij kopieerde de worp van even daarvoor en deze
keer kwam de hoempie ploempie niet eens tot stand. Hij ving ook deze
snoekbaars. Nu leek het feest en we probeerde deze methode op verschillende
plaatsen. Een aanbeet dicht bij de boot
volgde. Popke ving een paling van een centimeter of tachtig. Ook dit beest ging
weer terug in haar element. Daarna bleef het stil. We verkasten weer. Zochten
een plekje en probeerden van alles en wisten nog drie snoekbaarzen te vangen. Daarna
weer driftend vissen. Puur op “oude stek kennis” probeerden we het bij een boom.
Popke ving een bijna zwarte snoekbaars. Niet ver daar vandaan verkenden we een
kruispunt in de waterweg. Onder de boom scoorden we twee snoekbaarzen en aan de
overzijde daarvan twee snoeken. De brug leverde geen resultaat op. Vlak bij de
trailerhelling lukt het ons om dit trucje nogmaals uit te halen. Het vreemde
hieraan was dat nu alle vissen gevangen werden aan een dropshot shad, terwijl
alle andere vissen daarvoor op een dode aasvis of een stukje vis werden
gevangen. Ditmaal drie snoekbaarzen en een snoek. Ons eindtotaal kwam daarmee
op 17. Terugkijkend was het een vreemde dag. Niet een dag waarop de vissen gemakkelijk
te vangen waren. Twee perioden van ongeveer 20 minuten leverden zomaar acht
vissen op. Dan wil de teller snel oplopen. Al met al dus een mooie, onstuimige,
maar vreemde visdag.

<!–
WriteFlash('’);
//–>