Categorie: 2010

In Friesland, waar ik natuurlijk veel vis omdat ik daar woon, kent men het fenomeen ” Fjildman” . Een fjildman is een persoon die sterk met de natuur verbonden is. Zijn bezigheden zijn sterk verweven met de tijd van het jaar. In het voorjaar zoekt hij kievitseieren, in de zomer doet hij aan nazorg en in de herfst gaat hij vissen. In de winter breidt hij nog eens een fuik en maakt hij eendenkorven. Enfin, door zijn werkzaamheden is de man veel buiten en heeft hij een aardige kijk op het weer. Nu wil ik mijn vismaat Popke wel met een fjildman vergelijken. Een man met gevoel voor de natuur in ieder geval en daar hoort dus ook het weer bij. Maar toen we vanmorgen kozen voor een visserij op een kanaal was dat puur op basis van de kennis die door prognoses van diverse computermodellen was verschaft. Niet door “it gefoel” van de fjildman. De voorspellingen: Een dikke noordoosten wind in de richting van kracht 5 en regen, veel regen. Gekleed op de situatie die ons deel zou worden zaten wij dus in de boot. Dikke regenjas, goede regenbroek en onder het mom van slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding konden wij de dag aan. We vingen zelfs na niet al te lange tijd onze eerste vis. Een snoek van tegen de zestig. Daarna togen we naar een verticaal stek waar we onze dropshots te water lieten. Popke verticaalde ook een fireball. De mist die door het windstille weer nog een beetje bleef hangen zou in onze ogen snel verdwijnen als de wind op zou steken. We vingen een paar baarzen en een paar snoekbaarzen. Geen grote exemplaren maar er gebeurde regelmatig wat en dat is waar het om gaat. En verdwijnen deed de mist, maar niet door de wind. De zon was het die de ochtenddampen liet verdwijnen en al snel begonnen we het behoorlijk warm te krijgen in onze pakken. Een paar collega vissers verschenen op het kanaal en aan de route die zij kozen konden we zien dat het geen onbekenden waren op dit water. Sommige stekken zijn bij meerdere mensen bekend en worden dus steevast afgevist. De zon brak nog verder door en van wind kwam maar niets. De marteling van hete soep moesten we nog ondergaan. Tsjonge jonge het werd bijna afzien. Maar moedig sloegen we ons door deze meevallende weersomstandigheden heen. Zo scharrelden we regelmatig een baars en een snoekbaars bij elkaar met daar tussendoor zo nu en dan een snoekje. Aan het einde van onze beoogde visdag stond de teller op 13 vissen waarvan er eigenlijk niet een uitschieter bij was. Alleen een echt knappe baars die Popke wist te vangen. Aan het einde van ons parcours wilden we de fireballs nog een keer te water laten. Na een na zwemmende snoek gemist te hebben konden we een mooi exemplaar haken van tegen de 70 cm. Popke ving nog een dito snoekbaars en daarmee kwam ons eindtotaal op 15 vissen vandaag. Bruin, rozig maar vooral voldaan denk ik toch even terug aan die fjildman. Hij moet altijd even ” in it waar sjen” (even naar het weer kijken) en daar zijn keuze van visplaats vanaf laten hangen, niet van computermodellen.

Na een succesvolle maandag was zaterdag de dag waarop het weer gebeuren mocht. Natuurlijk ga je een volgende visdag in met een blanco lijst met verwachtingen want je weet heel goed dat het ook anders kan zijn. Popke en ik kozen deze keer voor een kanaal omdat de voorspellingen niet denderend waren. Dan hebben we niets aan hoge golven en een moeilijk te controleren boot. Dus een kanaal op. Wij als eerste proberen om trollend een paar snoeken te vangen maar die gaven niet echt thuis. Toen overgeschakeld op verticale visserij. Daar kreeg ik op een fireball als eerste een aanbeet. Ik probeerde de haak te zetten maar slaagde er niet in. Het voelde massief maar vissen die je mist voelen altijd zo. Dus een klein stukje verkast en daar weer geprobeerd. Ook daar bleken we niet echt succesvol. Maar even weer op de plaats van de eerdere misser proberen. Daar scoorde ik het eerste snoekje van de dag. Volgens ons natuurlijk niet de snoek van de eerste aanbeet, die was immers dikker! We zullen het nooit weten. We besloten verderop te gaan kijken en de afstand al slepend af te leggen. Nauwelijks een meter of tien verder scoorde de Timbre Tiger een volgend slachtoffer. Een kleine snoek maar iedere snoek is een potentiële meter dus niet zeuren. Verderop was het de beurt aan Popke hij scoorde achtereenvolgens een snoekje, een snoekbaars en weer een snoek. Alles ook op een Timber Tiger. Toen we een zijvaart in voeren werd mijn Timber Tiger opnieuw gegrepen. Omdat het prachtig helder water was dacht ik even een stukje te filmen van dit beest met een Timber Tiger in zijn bek. Popke zei dat hij er dan even een snoek bij zou vangen zodat we er dan meteen twee op video hadden. Hij had de woorden nog niet gesproken of hij had er al een snoekje aan. Je komt er dan thuis achter dat het water dan wel helder lijkt maar dat 50 cm zicht, benodigd voor een beetje opname onder water, zomaar niet is bereikt. Dus vage beelden van een snoek met een plug in zijn bek. Maar goed aldoende leert men. De veelbelovende sloot voldeed niet aan de verwachtingen dus gingen we weer verkassen. Op een kanaal schakelden we weer over op verticaal vissen. Een fireball en een dropshot samen overboord. Popke scoorde een snoekbaars die ik trachtte te fotograferen maar mijn stuiterende dropshothengel kondigde een mooie baars aan. Kort daarop weer een snoek op de fireball. Daarna werd het even rustig. Een klein stukje verkassen leverde niets anders dan aanbeten op waarvan we er niet een konden verzilveren. Totdat er weer een baars gevangen kon worden op een dropshot. Daarna scoorde Popke weer een snoekbaars en even later weer een snoek. Met vijfenzeventig centimeter de grootste vis van vandaag. Daarna werd ons geduld danig op de proef gesteld en konden we nog een baars en twee snoeken noteren. Daarmee kwam ons dag totaal op 16 vissen. 9 snoeken, 3 snoekbaarzen en 3 baarzen. Geen gekke dag dus. “Zulks kon minder!”<!–
WriteFlash('’);
//–>

Na een weekend van feest, kaatsen, feest, kaatsen en feest besloten Sjirk en ik vandaag nog vrij te nemen en er een visdag van te maken. Volgens de weersvoorspellingen zou vandaag ook de laatste dag zijn dat we nog enigszins droog het water op zouden kunnen dus de planning was goed. Om even voor negen leg ik de boot bij Sjirk voor de wal. Hij kijkt in de boot en ziet de broodjes met gebakken eieren. ” Hat se it noch dien ek?” Jazeker Sjirk, als jij bedelt om lekkere broodjes dan moet je niet verbaasd staan als je ze nog krijgt ook. Enfin wij in de boot en Mantgum uit richting de Swette. Daar aangekomen ivm filmen eens een keer rechtsaf geslagen in de richting Sneek. Het was net voor het gemaal aan de linker kant dat de eerste snoek zich openbaarde. Geen grote maar de hatelijke nul was weg. Een toevallige toeschouwer zag het allemaal gebeuren en vroeg of dit de eerste was. “En dat ding voorop wat is dat dan?” Toen Sjirk hem vertelde dat hij op film kwam en zijn baas het kon zien op internet koos de man eieren voor zijn geld. Wij visten lachend verder. Het was Sjirk die nu het voortouw nam en achtereenvolgens een baars en een snoek ving. Het begon er een beetje op de lijken. Regelmatig kregen we aanbeten en regelmatig vingen we een visje. Het ging zo goed dat tegen twaalven de teller op 13 stond. De batterij van de camera was leeg en dat betekende drie uren film op een batterij. Nu waren we aan de snert toe. De wind haalde nog een beetje aan en het begon zelfs een beetje koud te worden. Geheel in stijl met de maaltijd die we aan het nuttigen waren. Mooie herinneringen werden opgehaald over de omgeving waar we ons bevonden. Hoe vaak had Sjirk hier niet met zijn Pake gevist. Zijn vader viste altijd aan de andere kant. We besloten vanaf dit punt terug te varen in de richting van Mantgum. Wat op de heenreis gebeurde vond ook op de terugweg plaats. De ene aanbeet na de andere en regelmatig vingen we er een paar. Al snel wees de teller 20 aan. Geen grote snoeken overigens. De meeste net tegen de vijftig centimeter. De grootse mat 65 centimeter. Maar dat maakte ons niets uit alhoewel het opvallend is dat je bij deze aantallen bijna nooit een echt grote snoek vangt. We vingen er nog drie snoeken bij en omdat Sjirk om vier uur weer thuis moest zijn kozen we ervoor om terug te varen naar Mantgum en daar nog een rondje te vissen. Dat leverde nog een snoekje op. Zo zaten we aan het einde van ons visavontuur op 24 snoeken en een baars. Als we daar nog het aantal geloste snoeken bij zouden rekenen dan kwam de dertig zeker voorbij. De vermeende aanbeten en missers meegerekend zou de veertig gehaald zijn. Maar op die manier is het meer nooit vol. Tevreden typ ik deze letters. Een pracht dag met veel verhalen, veel lachen en veel vis!

Vandaag de laatste dag van mijn vakantie en het werd dus hoog tijd om dat te doen wat ik al heel lang van plan was in deze vakantie: “ Vissen met mijn vrouw!” En we troffen het. De voorspellingen waren fantastisch alhoewel de wind in de oosthoek zou zitten. De resultaten van collega vissers waren gisteren niet bijster goed wat waarschijnlijk ook te wijten is aan de oostenwind. Maar wij waren vandaag op het water en hadden dus niets van doen met dat wat er gisteren gebeurd is. Wij begonnen met een dode aasvis op een fireball en na een kwartier liet mijn vrouw even zien hoe het moest met een 90 cm snoek. Ik mocht er mee op de foto! Echte liefde bestaat nog! Daarna wilden we het wat verder van huis gaan proberen en we togen naar de Swette. Daar kwamen de timber tigers als aas aan het hengels en hoefden we niet lang te wachten aleer de eerste snoek zich kwam melden. Onderwijl had ik de videocamera ingeschakeld en zo konden we mooie opnames maken van aanbeten, vangsten en missers. Tegen half één zochten we een plekje uit de wind die inmiddels behoorlijk was toegenomen en het fris deed aanvoelen. OK ik was wat enthousiast in korte broek vertrokken. Een heerlijk kopje soep en een broodje op een plekje uit de wind deed de warmte weer in onze lichamen stromen. Omdat we vanavond nog even wilde barbecuen zetten we vanaf dat punt de terugtocht in . Tegen drie uur waren we weer thuis en kon ik mijn stukje typen. Totaal 7 snoeken varieerden van 45 tot 90 cm. Geen slechte dag als je het tijdsbestek in ogenschouw neemt.

Er was al heel wat water naar beneden gekomen afgelopen week en de voorspellingen voor vandaag waren ook niet al te best. Buienradar en aanverwante sites gaven niet al te best weer op voor vandaag maar onze “weather sense” gaf aan dat we het moesten proberen. Achteraf gezien is het mooi dat alle moderne techniek van weervoorspelling het af kan leggen tegen een gevoel. U begrijpt we hebben niet veel regen gehad vandaag. Het beperkte zich tot een heftige bui. Wel waren er donkere wolken om ons heen en daar viel ook erg veel regen uit maar wij hadden er geen last van. Ook de beloofde wind haalde het niet bij de voorspellingen zodat we ook wat dat betreft een prima dag hadden. En dan de vangsten. Ja die waren ook prima. Nadat we om even voor achten daadwerkelijk begonnen met vissen konden we om even na tienen al acht vissen noteren. En wat voor vissen. Het begon met een ” dual strike”. Beide dropshots werden praktisch tegelijk gegrepen. Bij mij resulteerde dat in een 55 cm snoekbaars en bij Popke werd het een snoekbaars van 70 cm. Puntgave exemplaren. Ik wilde graag wat film materiaal schieten en was net bezig met het instellen van de camera toen een volgende aanbeet zich manifesteerde. Op mijn verticaal stokje kreeg ik een mooie tik die resulteerde in een prachtige kromme hengel. Het meetlint moest worden uitgerold tot 80 centimeter om de maat van deze vis te nemen. Toen werd het snoeken tijd. We hengelden in een klein half uur drie snoeken in de boot van resp 65, 69, en 93 cm. Een beetje een gokkende visserij maar fluor carbon kan een iets meer hebben dan nylon of dyneema en scherp vissen doet ook een hoop. De 93 cm snoek werd gevangen aan een dode blei van ongeveer 11 cm maar zat keurig in het lipje gehaakt. Daarna kwamen er weer snoekbaarzen aan de oppervlakte. Mooie vissen van 62 en 65 cm. Toen werd het stil. In de beleving erg lang stil. Het duurde tot ongeveer half twee totdat de eerst volgende aanbeet zich aandiende. Het wapperde stukje fluor carbon op de plaats waar eerst de haak had gezeten deed de realiteit weer doordringen. Je hebt niet altijd geluk, deze snoek ontsnapte ons. Popke haakte nog een mooie 73 cm snoekbaars. Daarna weer stil Pas tegen drie uur werd de laatste vis gehaakt, een snoek. Precies tien vissen in de boot vandaag. Drie keer een lijnbreuk en twee vermeende aanbeten maken de statistieken compleet. Een mooie dag met prachtige weer.

Met de woorden: “Sille we de lêtste dei mar meinimme”, was de afspraak voor vandaag reeds vorige week met Popke gemaakt. Vandaag gingen we het wederom proberen op groot water. Het ruige weer van de afgelopen dagen heeft misschien verandering gebracht in het bijtgedrag van de snoekbaarzen aldaar. Dus vol goede moed naar het grote water en daar snel het water op. Het zicht was deze keer goed zodat we de stekken snel konden bereiken. Met de voorspelde wind viel het ook mee. Het duurde echter meer dan twee uur voor we de eerste aanbeet kregen. Popke arresteerde een mooie zeventiger snoekbaars. Je hoopt dan op meer maar ook nu moesten we er weer behoorlijk lang op wachten. Een snoek was het die deze keer de fireball van Popke had gegrepen. Daarna weer even stil. Je weet dan al dat het niet een topdag gaat worden maar de wetenschap dat het ene tikje je dag tot een onvergetelijke kan maken maakt dat dat je stug volhoudt. Zo ook wij. Een snoekbaars vergreep zich weer aan de dropshot van Popke. Deze zestiger bracht de derde vis in de boot. Nu was het de beurt aan mij en ik haakte een snoek van tegen de zestig centimeter. Kort daarna wederom een aanbeet op mijn dropshot. Deze keer trok ik na de aanslag een wapperend stukje fluor carbon omhoog. Waarschijnlijk weer een snoek was de conclusie. De voorspelde wind kwam met een kleine bui. Even was het nog prettig vissen maar al snel sloegen de golven over de rand van de boot. Dan is het houden en keren om nog te kunnen vissen. Even probeerden we het nog slepend maar ook dat was niet echt een pretje. Onder de luwe kant hebben we nog nooit goede ervaringen gehad en na vandaag kunnen we die ook niet bijschrijven. Tegen half drie vonden we het wel prima. We trailerden en keerden huiswaarts. We hebben de laatste dag dus niet zo meegenomen als in de eerste zin van dit stukje. Desalniettemin was het weer een lekker dagje vissen met vier vissen in de de boot en een drietal gemiste aanbeten.<!–
WriteFlash('’);
//–>

Het moest er nu maar weer eens van komen. Het klussen zat er op en dus konden Popke en ik weer eens het ruime sop kiezen om te kijken of we onze succesvolle dag van een week geleden konden evenaren. De weersverwachtingen hadden we nauwgezet gevolgd om er zeker van te zijn dat we niet in de problemen zouden komen. Om zes uur reden we de straat uit en een uurtje later zaten we op het water. De wereld was klein, slechts met moeite konden we de, voor de oriëntatie broodnodige, boeien in de mist onderscheiden. Maar volgens de verwachtingen kwam er een lekker windje opzetten dus dat was zo opgelost. Ondertussen zocht Popke op de dieptemeter naar het juiste taludje en zijn gevoel voor richting en orientatie bracht ons zomaar over een mooie stek. Een korte tik op de dropshot kondigde de eerste snoekbaars aan. Een kleine 50 cm maar vis is vis. Binnen een half uur kreeg ik nog twee aanbeten maar wist deze niet te verzilveren. Na nog eens een uur wisten Popke en ik al dat deze dag niet de dag zou worden die ons nog vers in het geheugen lag. We vroegen ons af of we Piet Paulusma nu niet even moesten bellen omdat er van wind nog steeds geen sprake was. Desondanks verharden we in onze pogingen en het was Popke die zijn hengel krom kon trekken op een aanbeet. Deze vis was er een van formaat. Mooie runs werden afgewisseld met kromme hengel, arm losschudden en gierende slip. Als dan zo’n vis na een minuut of zes losraakt baal je als een stier. Als de lijn nu breekt dan is er een verklaring maar als je een volledig intacte combinatie naar boven trekt vraag je jezelf af hoe een vis los kan raken. We zullen het nooit weten. Een beker soep sleepte ons voor twaalven al door de dip en we verkasten even een klein stukje. Daar wierp ik mijn dropshot een eindje van de boot van daar en verbaasde me even over de snelheid waarmee dit loodje naar de bodem moest zinken voordat ik in de gaten kreeg dat het een aanbeet was. Strak draaien en aanslaan bracht een snoek van 60 cm aan boord. Er was weer even actie. Nu begon de wind eindelijk een beetje aan te wakkeren. Popke revancheerde zijn ” loslater” met een prachtige 76 cm snoekbaars. In de verte naderde een kleine bui. Maar ook daar zat geen wind bij concludeerde Popke toen de bui over was. Een half uur later draaide de wind naar west noord west en haalde ze aan naar een dikke zes. Ruige omstandigheden maakten de vis wat actiever maar de boot nauwelijks controleerbaar. Toch ving Popke nog een prachtige baars. De snoekbaars die hij kort daarop ving was 62 cm lang. Nu werden de weersomstandigheden ronduit ruig. Jammer want we merkten dat de vis wel los begon te komen. Tegen hoge golven in vonden we onze weg terug naar de trailerhelling. Zeiknat van regen en buiswater trailerden we de boot. Voldaan met een rozige kop van weer en wind type ik mijn stukje. Met een pilsje naast me krijg ik een déjà vu. Het zal niet erg laat worden vanavond.

Zo en dan ben je eindelijk weer eens aan vissen toe. Popke kwam gisteren even langs om te vragen of de afspraak van aanstaande zaterdag ook verzet kon worden naar vandaag. Ik zei onmiddellijk ja. Dus vanmorgen om half zeven reden we naar het grote water wat ons vandaag als viswater zou dienen. Na het te water laten van de boot kozen we het ruime sop. Twee hengels de man met daaraan respectievelijk een dropshot en een sleep systeem. Als aas voor het sleep systeem dient een dode voorn. Het duurde echt maar een half uurtje of de eerste vissen waren aan boord. Popke en ik keken elkaar eens aan en zeiden:” Dit kon wel eens zo’n dag worden. ” En inderdaad het werd zo’n dag. Eigenlijk de gehele dag door vingen we regelmatig een visje. Opvallend daarbij was het formaat van de snoekbaars. Niet een ondermaats snoekbaars erbij. Sterker nog er waren slechts drie onder de vijftig. De rest, 14 stuks waren boven de zestig met een zeven tal zeventigers. Daarnaast mochten we het genoegen smaken regelmatig een bars te vangen zodat we daar ook een viertal aan onze score van vandaag mochten toevoegen. Popke completeerde de roofvis sessie met een snoek zodat we alle rovers weer gehad hebben. Voor zover ons bekend is zijn er nog geen roofbleien op dit water gevangen. Geen slechte dag dus met 22 vissen. Ik kan het nog! Lekker veel frisse wind.

Toen
ik gisteren met mijn vrouw een rondje aan het wandelen was kwamen we
Geert en zijn vrouw tegen. Wat wij liepen deden zij op de fiets.
Natuurlijk maak je dan even een praatje met elkaar en zo spraken
Geert en ik af voor vanmorgen. Om acht uur waren we bij het water en
zetten we koers richting de Swette. Nauwelijks daar aangekomen werden
we gewaarschuwd door een begeleidende boot van het solar evenement
dat dezer dagen in Friesland plaatsvindt. En en inderdaad na enige
tijd kwamen er diverse elektrisch aangedreven bootjes voorbij.
Opvallend was dat de maximum snelheid voor boten op de Swette
schijnbaar niet geldt voor Solar bootjes want de eerste twee boten
konden er wat van. Goed er zal wel ontheffing zijn. Het was wel mooi
dat er regelmatig een bootje langs kwam want op die manier hadden
Geert en ik mooi wat te bekijken. De snoeken en snoekbaarzen hadden
vandaag namelijk besloten de kaken op elkaar te houden. Op de
terugweg was de brug bij het Weidummerhout geheel gevuld met
toeschouwers die bij het passeren door een solarboot luid
applaudisseerden. Toen wij er onderdoor voeren bleef applaus uit maar
wat wil je ook, hoewel de viertakt Suzuki amper hoorbaar is en bij
normale sleepsnelheid nauwelijks voor meer vervuiling zorgt dat een
solarboot, is en blijft het een verbrandingsmotor en daar wordt niet
voor geklapt. Geert en ik deden ons uiterste best om een snoekbaarsje
te verschalken teneinde nog enig applaus in gang te krijgen maar het
mocht niet slagen. Zonder ovatie probeerden we het op het gedeelte na
de brug maar ook daar geen vangsten. Een filmploeg die een eindje
verder stond vroeg ons nog wel naar het nummer van onze boot.
Schijnbaar was de Suzuki wel zo stil dat ze ons aanzagen voor
deelnemers aan de Frisian Solar Challenge (Fryske Sinne Utdaging)
maar de twee hengels brachten hun terug uit de verwarring. Een
opmerking over een koolwaterstoffen producerende motor die hier aan
het werk was werd op film vastgelegd. Zo sleepten we verder richting
het Mantgummer Hûske waarbij we door menig solar boot werden
ingehaald. Tegen twaalven hielden we het voor gezien. De laatste trek
door Mantgum zelf leverde ook al niets op zodat we deze dag als NUL
dag mogen noteren.

Terwijl de regen gestaag naar beneden
valt typ ik, voor het eerst sinds januari, mijn stukje voor mijn
weblog. Het is even geleden dat ik iets gepubliceerd heb maar soms
heb je andere dingen te doen. Vandaag lukte het me eindelijk om weer
eens te vissen. Popke was mijn vismaat vandaag of eigenlijk was het
andersom omdat we in zijn boot zaten. Omdat het een behoorlijke tijd
geleden was dat we samen visten besloten we om er vroeg op uit te
gaan en om even voor zessen waren we op het water. Na een stukje
varen konden de hoempie ploempies met een stukje vis geaasd tegen de
rietkragen worden geplaatst. Het duurde niet lang of mijn dobbertje
bewoog naar de diepte. de Schreiner holglas 330 cm boog vervaarlijk
op een klein snoekbaarsje. Heerlijk glas denk ik dan. De natuur om
ons heen trakteerde ons op een waar concert zoals je dat alleen
daar kunt horen waar het thuishoort. Rietzangers en karekieten
wisselden elkaar af waarbij de rietgorsen ook behoorlijk van zich
lieten horen. Fantastisch. Popke kreeg beet, zette de haak maar kon
geen vis haken. Helaas. Daarna was het weer de beurt aan mij. Een
snoekbaarsje van het zelfde formaat als daarvoor had zich aan het
staartje vergrepen. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weert
dus ook deze vis was van harte welkom. Daarna bleef het stil. Geen
stootje, geen tikje. We besloten een stukje te gaan trollen. Dit is
het moment om even Lieuwe te bedanken voor de plug die hij voor me uit
Zweden had meegebracht. De sigaarvormige flanker werd bijna arrogant
aangevallen. Arrogantie die alleen een grote vis ten toon kan
spreiden. Wat kan haar immers gebeuren. Ze is de baas in haar
territorium. Toen de snoekbaars boven kwam wisten we het zeker. Tegen
de negentig. Helaas bevrijdde deze oudmoeder zich van de plug zodat we
het nooit zeker kunnen weten maar het gevoel is er niet minder om.
Op de eindstek wist Popke nog een snoek van tegen de zeventig
centimeter te scoren. Tegen elf uur moesten we ophouden. Tevreden
keerden we huiswaarts. De score drie snoekbaarzen en een snoek. Ik
kan het nog!