Categorie: 2010

Belofte maakt schuld dus die moet ik dan ook
inlossen. Wat doe je als het winter is en je eigenlijk niet meer kunt vissen.
Daarover schreef ik de laatste keer en toen beloofde ik dat de volgende
publicatie in contrast zou staan met de volgende. Wel nu ik ben even op
vakantie geweest en heb daar wat vitamine D en de nodige slokken zout water tot
mij genomen. De belevenissen zijn te veel om ineens te publiceren vandaar dat
ik me beperk tot een kleine sfeer impressie.

<!–
WriteFlash('’);
//–>

Sedert 20 november heb ik niet meer een hengel
in de handen gehad. De hoofdreden daarvoor is u ongetwijfeld duidelijk, de
winter heeft haar intrede gedaan en aangezien ik niet een grootwater visser ben,
houdt het dan voor mij al snel op. Maar gelukkig wintert het aardig door en dan
komt de andere passie, schaatsen, snel in mij naar boven. En er gebeurde nog al
wat. Ten eerste kwam er de vraag van de ijsvereniging om toe te treden tot het
bestuur. Als lid kon ik geen bezwaar maken. Ten tweede was de ijsbaan
van Mantgum, als een van de eerste in Nederland geopend. Dat leidde weer tot een
telefoontje van het programma Holland Sport.
Voor een reportage over Kai Reus zochten ze een ijsbaan die mooi rustig
en wijds in het landschap lag. Nu die hadden we. Dat betekende dat ze op
vrijdag 3 december kwamen filmen. Geen problemen, totdat het in de nacht van
donderdag op vrijdag toch even ging sneeuwen. Dat betekende op de
vrijdag vroeg uit de veren om de baan sneeuwvrij te maken. Jan Geart en ondergetekende
hebben wat zweetdruppels laten vallen, maar toen lag de baan er ook als een
plaatje bij. Ook het weer werkte uitstekend mee. Het eindresultaat kunt u
bekijken via de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=mr4CXZJxADg.

De dagen daarna regelmatig even op de ijsbaan
vertoefd en menig metertje gemaakt. Het leuke is dat je dat tegenwoordig heel
goed op je mobiele telefoon bij kunt houden. Ik gebruik daarvoor het programma
Sportypal. Je kunt dan na de tijd je resultaten op kaart plotten en dat geeft
wel een verrassend resultaat binnen Google Earth.

Ik kon het niet nalaten om
met mijn action camera, die ik na veel gezeur eindelijk terug had uit
reparatie, een paar plaatjes te schieten van onze ijsbaan. Ik heb daarbij
gebruik gemaakt van deze GoPro HD Action Cam die in staat is om fantastische
beelden te genereren. Het resultaat van mijn cameraatje heb ik toegevoegd als
Youtube film. Binnenkort meer van dit verdraaid handige cameraatje. Het zal
contrasterend met de huidige beelden zijn kan ik u verklappen.

<!–
WriteFlash('’);
//–>

Vandaag vis ik met Sjirk. Het was al een tijdje geleden
afgesproken. Toevalligerwijze kwam ik
hem van de week nog een keer tegen. Hij sprak me aan. “ It wetter op e Swette
is aardich dik?” Ik ging op zoek naar een alternatief. Niet dat je op een
troebele Swette geen snoek zou kunnen vangen maar een andere stek is ook wel
eens leuk. En dan natuurlijk eens stek waar het water helder is. Die vond ik in
de buurt van Sneek. De Vinex wijk die we de vorige week hadden overgeslagen.
Veel belovend glashelder water. Sjirk had deze keer voor de nodige
versnaperingen gezorgd en dat was te merken. Drie zakken met elk 8 broodjes met
gebakken ei, te samen met diverse thermoskannen, een family pack mars en twee
droge worsten moesten ons door de dag helpen. Mochten we last van zuurbranden
krijgen dat was ook nog een pak melk paraat. En dat zuurbranden kregen we
zowat. Niet van het vele eten maar van de aanbeten die ondanks de prachtige
mogelijkheden, lees helder water met veelbelovende stekken, maar uitbleven. Ik
bracht het ter sprake. Straks moet ik weer een vette nul op het blog
publiceren. Ik had natuurlijk nog wel de snoeken van verleden week in mijn
achterhoofd maar dat zijn geen gegarandeerde snoeken. Uiteindelijk kwamen we
toch op dat watertje uit. Het was een stuk troebeler dan vorige week. Na
drie-en-een-half uur was het dan zover. De eerste snoek ging aan een Timber
Tiger hangen. “Ze zijn los”, grapte ik. Maar dat was niet zo. In een zijslootje
wist Sjirk uiteindelijk weer een snoek te scoren. In de zelfde zijsloot ging er zomaar weer een
snoekje aanhangen waarmee we toch ineens drie snoeken in de boot hadden. Maar
daarna werd het weer stil. Het veel te stille weer moest daar de oorzaak van
zijn. Veel geloof hadden we er dus niet meer in maar we waren op het water. We
voeren aan een man die druk in de tuin aan het werk was voorbij. Hij
informeerde naar onze resultaten. Ik vertelde hem dat ze niet best waren maar
dat we ook in de stad hadden kunnen lopen met boodschappentassen. De blik van
herkenning sprak boekdelen! Zo moesten we langzamerhand de terugweg aanvaarden.
Ik moest op tijd terug zijn omdat ik elders nog verplichtingen had. Op de
terugweg was het Sjirk die besloot nog wat aan de score te toen. Inmiddels
terug op het water waar we begonnen waren scoorde hij drie snoeken achtereen.
Ik mocht er aan de bijhengel nog een noteren alhoewel deze snoek nauwelijks
groter was dan de plug die hij had aangevallen. Vlak voor de trailerhelling
werden we ingehaald door twee boten. Toen we zagen hoeveel moeite het achteruitrijden
met een trailer deze mensen kostte besloten we maar te helpen. Zo kon ik
tenminste nog op tijd thuiskomen en op het water help je elkaar! Om drie uur
parkeerde ik de auto voor mijn deur. Acht snoeken rijker in een korte visdag.

Wat bezielt een mens in hemelsnaam als hij wil gaan vissen met de weersomstandigheden van vandaag. De voorspellingen gaven regen met een windkracht 8 met mogelijk een storm kracht 9. Echt leuk weer om het water op. Maar vandaag kon ik vissen met vrienden uit het Brabantse land en dat is op zich al reden genoeg om de elementen te trotseren. Zij hadden een huisje gehuurd in Uitwellingerga en daar kon ik zo in de boot stappen. Ik ben daar redelijk bekend alhoewel ik daar de laatste jaren niet gevist heb. Vol goede moed begonnen we aan de route die we voor ogen hadden. Zeker omdat de vijftiende worp in het haventje waar de boten lagen aangemeerd al een snoekje opleverde. Nu is vissen met vier man in een boot een klein beetje behelpen maar het gaat. Al snel scoorde John de eerste snoek in onze boot. De andere boot kende even wat wind problemen maar kwamen toen goed op gang. Vangsten bleven in die boot echter uit terwijl er in onze boot toch regelmatig een visje werd gehaakt. Er leek zelfs sprake van een heuse volgorde, John, Hans, Ronald en Harry. De nieuwbouwwijk bracht niet dat wat ik er van verwachtte alhoewel Tsjerk, visser in de andere boot, een prachtige snoek wist te vangen. In een dikke wind staken we de Witte Brekken over om de andere wijk uit te kammen. Na wat lijn in de schroef problemen voeren we recht door. We maakten een rondje dwars door Sneek waar we nog een de herkomst van de fles berenburg van de Weduwe Joustra konden aanschouwen. Terug in de richting van Uitwellingerga scoorden we nog een baars en een aanbeet in een kleine zijvaart. Toen was de dag om voor wat de vistijd betrof. De teller stond op 10 snoeken en een baars. Geen dikke vangst maar toch tien vissen. Volgend jaar maar weer mannen!

Vandaag gevist met Jan en Sven. Een
afspraak die al een maand geleden werd gemaakt. Sven is een trouw
lezer van het weblog en had gevragd om een keer mee te mogen en dat
geschiedde dus vandaag. Aangezien de beide mannen uit Veghel moesten
komen leek 09.00 uur mij een mooi tijdstip voor hen. Ik had er geen
rekening mee gehouden dat ze, net als ik natuurlijk, een uurtje
langer konden slapen vanwege de wintertijd. Dus wintertijd negen uur.
Ze waren mooi op tijd en al snel voeren we op de Swette. Sven kon nu
met eigen ogen aanschouwen dat er lansg de Swette, in tegenstelling
tot in de film De Hel van ’63, geen berken groeien. Wat wel groeit op
de Swette zijn snoeken. Binnen tweehonderd meter ving ik de eerste.
Zeer snel daarop scoorde Sven zijn eerste. Beide snoeken van in de 60
cm. Daarna werd het een tijdje stil. Je hebt soms van die dagen. Je
gasten komen van ver en willen natuurlijk iets vangen maar dan willen
ze niet. In ieder geval zaten we wat water betreft goed dus daar kon
het niet aan liggen. Maar pas na de lunch, met snert, konden we de
derde vis haken, meteen gevolgd door de eerste vis van Jan. Er kwam
kort daarna zelfs een een snoekbaars aan de rode Timber Tiger knagen.
Zo scharrelden we door tot aan het Van Harinxma kanaal. Daar keerden
we terug in de richting van Mantgum. Onderweg kwamen we een aantal
boten tegen die allemaal matige vangsten hadden. Jan kreeg een
aanbeet en keek na zijn poging te haak te zetten verbluft naar een
wapperend eindje dyneema. Mooie kolk maar geen vangst en een Timber
Tiger weg. Een plaatsje om in de gaten te houden de komende week. Nu
vingen wij toch regelmatg een visje en was het de beurt aan Jan,
nadat Sven en ik allebeide de kasn verspeeld hadden om de tien vol te
maken. Inmiddels wees mijn horloge ook half vijf aan en vond ik dat
het tijd was de boot te traileren. Thuis aangekomen vond ik het
verdacht stil in huis en kwam ik er achter dat alle klokken achteruit
waren gezet behalve mijn horloge. We hadden nog een uur kunnen
vissen. Enfin, we hebben een lekker bakje koffie gedronken, hebben
nog wat film en foto’s van andere visdagen bekeken en konden toen aan
de stappot zuurkool. Jan en Sven hadden het koud gekregen op het
water en lieten zich de maaltijd goed smaken. Met een voldaag gevoel
namen we om 19.00 uur afscheid van elkaar. Wederom dubbele cijfers.
Grootste snoek 76 cm.

Nadat Popke en ik gisteren een cursus
behangen met glasvezel hadden gevolgd en we het kitpistool aan de
kant hadden gelegd konden we nog even een Timber Tiger in het
watertje achter onze huizen van een nat pak voorzien. We vingen
zelfs in korte tijd een mooie “zeventiger” snoek en registreerden een vijftal
nazwemmers. Geen echt goede vooruitzichten als je de dag daarna samen
wilt gaan vissen maar dat maakte ons niet uit. Vanochtend om half
negen reden we naar de trailerhelling. Alleen in het uiterste noorden
kon er een buitje vallen luide de mededeling op de radio. We
verhuisden spontaan naar het uiterste noorden en schikten ons in dit
kleine buitje. De motor werd gestart en we voeren rechtstreeks naar
de Swette. Daar draaiden we af in de richting Sneek. Na een stille
anderhalve kilometer sloegen we linksaf in de richting van Reduzum.
Net voorbij de brug voorzag Popke zijn nieuwe rode Timber Tiger van
de eerste beschadigingen door een 57 cm snoek te haken. Deze deed het
prachtig en wilde zelfs wel mooie sprongen maken. Ik kon er en aantal
mooie foto’s van schieten.

Daarna gingen we door richting de eerder
genoemde plaats. Net voor ze Wite Brêge
haakte ik een snoekje aan mijn rode TT. Net voorbij de brig was het
weer raak maar deze keer wisten we de vis niet te haken. Toen Reduzum
door. De haven die altijd wel goed is voor een snoekje of twee toonde
wel de gebruike witvis activiteiten maar de snoeken deden niet mee.
Net buiten Reduzum in de richting van Grou was het wel raak en kwamen
de nodige verdere beschadigingen op de plug van Popke. Deze 87 dame
nam de plug te grazen en stak vervolgens dwars door alle lijnen van
de overige hengels. Na enige ontwarren, waarbij de snoek overigens
zeer rustig bleef, kwam de lijn vrij en kon de drill beginnen. Daarna
voeren we nog een stukje richting Reduzum Oost. Dar bleef het stil.
Na omgedraaid te zijn verkenden we het kleine slootje maar daar was
vanwege waterplanten nauwelijks te vissen. Het nieuwe stuk bracht
uiteindelijk snoek nummer vier in de boot. Daarna wilden we nog even
de misser van eerder op de ochtend controleren maar die vond het wel
best. We voeren terug naar de Swette en zetten onze tocht voort
richting Sneek. Maar de Swette was minder helder dan de weken
hiervoor zodat de score wat achterbleef vergeleken met die weken. We
draaien de boot en probeerden het richting Leeuwarden. Het zonnetje
maakte dat het sowieso een prachtige dag was. Zo nu en dan vingen we
een snoekje en aan het einde van onze visdag konden we elf noteren.
Frappant was dat Popke op een bepaald moment van plug veranderde.
Zijn rapale Super Shad Rap (Gold) scoorde onmiddellijk twee snoeken
achter elkaar. Dezelfde truuk herhaalde hij met een Jointed Fire
Tiger. Aldoende scoorden we zo wederom dubbele cijfers op deze
zonovergoten dag.

Er zijn wel eens mensen die me vragen
wat ik in hemelsnaam aan het doen ben op het water. Zeker als het
weer een beetje kouder wordt dan stellen ze die vraag. Toen ik
vanochtend de eerste rijp op het gras zag liggen moest ik daar even
aan denken. Maar wie net als ik vroeg op was, die kan vertellen
waarom het alleen al mooi was om vandaag buiten te zijn. Een
prachtige zonsopkomst bij bladstil weer. Toch was ik vanochtend niet
vroeg op het water. Ik moest eerst even benzine halen en toen ik daar
aankwam bleek die pas om negen uur open te gaan. Het was dus al half
tien toen ik de boot in het water had. Sjirk stopte nog even en
vertelde me dat hij later ook nog even ging vissen. Beide zouden we
de richting Leeuwarden aanhouden. We zouden elkaar nog wel
tegenkomen. Ik besloot onmiddellijk door te varen naar de Swette.
Gelukkig hoefde ik niet zelf te varen zodat ik ondertussen nog een
nieuwe onderlijn aan mijn hengel kon monteren. Mijn vrouw stuurde de
boot. Aangekomen op de Swette konden we onmiddellijk met vissen
beginnen. Drie Timber Tigers gingen er overboord. Kleuren, zwart,
geel en die inmiddels beroemde rode. Ik kwam er achter dat ik de
montage voor het filmstatief vergeten was en probeerde naar een
oplossing te zoeken. Uiteindelijk besloot ik maar dat ik uit de losse
hand zou filmen als dat nodig bleek te zijn. Maar eerst moesten we
dan een vis zien te haken. Daar moesten we wel enig geduld voor
opbrengen. De nachtvorst, wind uit het noordoosten en het
schitterende stille weer, waren volgens mij de oorzaak van het
uitblijven van aanbeten. Na anderhalf uur hadden we nog geen stootje
gezien. Als je dan naar de vangsten van afgelopen weken kijkt ben je
niet echt productief bezig. Maar goed wat in het vat zit verzuurt
niet en er viel vanwege het mooie weer voldoende te genieten. Een
tiental buizerds deed, hoog in de lucht gebruik makend van de daar
aanwezige thermiek, luid roepend van zich spreken. Toen kreeg mijn
vrouw een karakteristieke aanbeet.

De actie weg en het lijkt alsof je
een hoop vuil ineens meesleept. Ze sprak de woorden nauwelijks uit of
een zagende beweging van de lijn door het wateroppervlak gaf anders
aan. Ik greep de camera en begon te filmen. De snoek, een dikke
meter, nam menig run en worstelde zich door diverse plantenbedden.
Mijn vrouw hield de lijn strak, kwam sporadisch van haar stoel en
hield dus de controle. En ik, ik filmde, althans ik verkeerde in die
veronderstelling. Pas toen ik de vis terug wilde zetten kwam ik er
tot mijn ontzetting achter dat ik helemaal niet gefilmd had. Dat is
balen kan ik u vertellen. Zeker omdat de dril echt spectaculair was.
Een snoek met power. Gelukkig slaagde ik er wel in om foto’s te
schieten met de andere camera. Stel je voor dat ook daar iets mis mee
zou zijn. Na het terugzetten had mijn vismaat even nodig om weer tot
rust te komen. De adrenaline spiegel daalde weer een beetje en na een
kopje koffie zetten we ons vistocht voort. Anderhalf uur wachten op
een aanbeet van dit kaliber mag ook gerust twee uur worden. Eigenlijk
hoef je na zo’n vis helemaal niets meer te vangen. Maar de snoeken
dachten daar anders over. In een tijdsbestek van 3,5 uur verdere
vistijd kwamen er nog 10 stuks bij. Allemaal kleiner natuurlijk maar
niet te min snoek is snoek. Tegen drie uur waren we thuis en liepen
we samen nog even tevreden een rondje Jorwert. Een heerlijke dag.
Misschien bent u benieuwd naar welke Timber Tiger deze vis wist te
verleiden. Jawel de afgekloven rode die Sjirk me op 1 oktober terug
bracht. Wederom dank daarvoor! Voor de statistieken 105,5 cm.
<!–
WriteFlash('’);
//–>

Het was een echt tof weekend. Na de fantastische visdag die ik gisteren met Lieuwe mocht
beleven kon ik vandaag alweer bij Popke in de boot stappen. Gisteren
had hij gevist op het IJ en daar goede vangsten geboekt. Vandaag
zochten we het dichterbij huis op groot water. Half acht vertrokken
we en om half negen gingen de dropshots en fireballs overboord.
Binnen vijf minuten hing de eerste snoek aan een fireball en was de
score geopend. De zondag werd er een die zijn naam eer aan deed.
Vanaf de vroege morgen stond de koperen ploert aan de hemel. Gelukkig
wel want Popke was zijn jas vergeten en een regenbui had absoluut een
einde aan de dag gemaakt. Popke mag dan soms wat warrig zijn in het
meenemen van bepaalde zaken, voor wat betreft scherp vissen is hij
dat zeker niet. Het duurde dan ook niet lang of de eerste
snoekbaarzen en baars waren in de boot. Het windje uit het oosten was
een kleine drie gedurende het grootste deel van de dag. Een ideale
wind om het door ons gekozen talud af te vissen. Tegen drie uur
haalde de wind aan tot een dikke kracht vier. Toen was het met de
vangsten gebeurd maar tot die tijd kregen we geregeld aanbeten en
vingen we vis. De mooiste aanbeet was toen Popke net de telefoon
aangenomen had. Bovendien moest hij ook nog flink sturen vanwege net
passerend vaarverkeer. Dus snel de hengel overgenomen en zijn aanslag
verzilverd met een mooie snoekbaars. Zo scharrelden we onder het
geluid van verschillende overtrekkende ganzensoorten een mooi aantal
vissen bij elkaar. Twee snoeken, een baars en vijftien snoekbaarzen.

Vandaag vis ik met een trouwe
webloglezer (zou dat in de Dikke van Dale staan?) genaamd Lieuwe
Jousma. Het feit dat ik durf te beweren dat hij een trouw webloglezer
is ligt in de reacties die hij wel eens plaatst en de mail die ik van
de week van hem mocht ontvangen. Volgens hem moest gezien het feit
dat er van de week nauwelijks regen van betekenis was gevallen en het
mooi weer zou zijn, mogelijk zijn om dertig snoeken te vangen op een
dag. Ik weet uit ervaring dat je nooit vangstgaranties moet geven. Je
moet iedere prijzen om wat ze brengt. Lieuwe was mooi op tijd in
Mantgum. We trailerden de boot vanaf de trailerhelling in de eerder
genoemde plaats. De nieuwe as met waterdichte lagers moet de volgende
keer maar eens iets verder rijden. Het loopt in ieder geval allemaal
een stukje soepeler als tevoren. We voeren meteen maar door naar de
Swette en sloegen bij het Mantgummerhuske rechtsaf in de richting
Sneek. Puur op gevoel overigens omdat ik daar een tijdje niet geweest
was dacht ik die kant maar eens op. Lieuwe liet zijn ambities meteen
zien want binnen vijf minuten had hij de eerste snoek aan de haak.
Het duurde niet lang of de tweede snoek hing aan zijn Timber Tiger.
Lieuwe liet er echt geen gras over groeien en oogstte op geregelde
tijden een snoekje. Hij was al bij negen toen ik mijn eerste snoek
haakte. En zo hield hij dat de gehele dag vol. Aan het einde van de
dag stond mijn teller op vijf stuks. Lieuwe wist de rest te vangen.
De rest bestond dan uit eenentwintig snoeken, een snoek en een
spiering. Lieuwe en ik haalden dus niet de dertig maar hebben zeer
mooi gevist. Het weer deed ook lekker mee alhoewel het pas tegen elf
uur echt ging opklaren en het zonnetje erbij kwam. De wind uit oost
wakkerde aan tot een kleine vier in de middag maar het bleef
aangenaam toeven op de Swette. Toen we tegen half vijf de
Mantgummervaart opvoeren hadden we de score reeds bereikt. We
trailerden en genoten van een pilsje bij een heerlijke maaltijd.
Lieuwe komt van de winter nog een keer terug om de zijn meter nog een
keer te vangen.

Het is vandaag een dag met een verhaal. Als eerste omdat ik sinds 6 augustus 2008 weer eens vis met Jan Boonstra. Deze kunstaas bouwer (JABO) en ik hebben in het verleden menig keer gevist maar door allerhande omstandigheden was het er de laatste tijd gewoon niet van gekomen. Ten tweede was er het ongemak waartegen alleen norrit helpt waar ik gisteren behoorlijk last van had. En dan was er nog Sjirk Gjalt die gisterenavond bij mij een plug kwam brengen die we op 13 september jongstleden verspeeld hadden. Ongelooflijk dat hij er na twee weken in slaagt om een plug boven water te halen die je verspeeld hebt. Maar aan te twinkeling in zijn ogen was meer te zien. Sjirk had meer nieuws. Gisteren ving hij voor het eerst van zijn tweeënveertig jarig bestaan een snoek van boven de meter. 104 cm om precies te zijn. Sjirk had een biertje verdient en we boomden nog even mooi na over deze vangst. Fantastisch dat je, als volwassen vent, zo onder de indruk kunt raken van een vis van dat formaat. (We hadden vorig jaar nog een poging ondernomen om die meter te overstijgen maar bleven toen op 98 cm hangen.) Dus toen ik vanmorgen beneden kwam en die plug op tafel zag liggen dacht ik stiekem even aan hoe mooi het zou zijn als ik daar vandaag een meter aan zou vangen. Dan zou je bijna aan speciale krachten gaan denken bij dat stukje kunstaas. Maar goed dat was natuurlijk niet het geval maar ik gooide de Timber Tiger in kwestie wel in de koffer. Jan was er tegen negenen en we waren een half uur later op het water. De voorspellingen waren niet al te best voor vandaag maar gelukkig bleven heftige regenbuien uit en werd het na de middag zelfs prachtig weer. En de snoeken wilden onze conversaties, en die heb je na meer dan twee jaar plenty, toch regelmatig onderbreken. De hatelijk nul was na een half uurtje weg en daarna ging het gedurende de gehele dag gestaag door. Niet echt grote exemplaren maar snoek is snoek. Tegen het middaguur zaten we op acht vissen. We genoten van een kopje Goulash soep en een broodje. De middag verschilde alleen qua omstandigheden van de morgen. De vangsten gingen gestaag door. Jan vingen net na een bocht in de vaart een mooie snoek van tegen de 75 cm (video). Tijdens het onthaken kwam Jan nog een enkele haak tegen in de snoekenbek.<!–
WriteFlash('’);
//–>
Deze snoek had geluk want deze haak werd meteen verwijdert. Dat was zo’n beetje op het keerpunt van onze vistocht. Op de terugweg kwamen we nog een aantal authentieke snoekvissers tegen. U kent ze misschien niet meer maar een zeehengel (390 cm) met bijpassende molen met daarop tenminste 40/100 nylon. De drijver bewoog bijna uit zichzelf en dat blijft toch een mooi gezicht. Tegen dergelijke mannen ben ik niet zo mededeelzaam over vangsten en toen zij aangaven dat het vandaag erg slecht was kon ik niet anders dan dat beamen. Zou het niet mooi zijn dat ik nu beet krijg zei Jan tegen mij maar zijn wensen werden niet verhoord. Een eindje verder dreunde de hengel in de steun krom maar net toen ik hem in de hand had kwam de plug los en zoefde hij de boot voorbij. Jammer maar helaas. Een klein eindje verder gebeurde het weer. Dat was het reden genoeg om de boot te draaien en nog eens over de stekken de slepen. Had ik in het begin al verteld dat ik toch maar die rode, afgekloven en door Sjirk teruggebrachte Timber Tiger in mijn crosslock had gehangen? Bij deze dan. U raadt het al op de terugweg gebeurde het weer maar nu niet aan de bijhengel maar aan de hengel in de hand. De stotende bewegingen deed even vermoeden dat het om een snoekbaars ging maar al snel kreeg ik in de gaten dat het een dikke snoek betrof. Na een mooie dril, waar Jan de nodige foto’s van schoot kon ik de miniem gehaakte snoek met de hand landen. Het ” meterlint” kwam uit de viskoffer maar bleef steken bij 98 cm. Een schitterende vis dus die er bovendien puntgaaf uitzag. Ik was net zo onder de indruk als Sjirk gisteren was en moet hem natuurlijk bedanken voor het terugbrengen van deze, van speciale krachten voorziene, plug. Het vervolg van onze vistocht ging als eerder omschreven. Regelmatig een snoek, een snoekje, een nog kleiner snoekje en dan weer een snoek. Bij het Mantgummerhûske stond de teller op 20 vissen. We vonden het goed. Tegen vieren waren we van het water en kon Jan na een kleine versnapering huiswaarts. Een mooie visdag Jan, moesten we maar eens snel overdoen.