Dat je nooit dingen moet beloven, daar kwam ik
vorige week wel achter. Op zondag kreeg ik een e-mail binnen waarin
“Willem” me vertelde dat hij zwaar
teleurgesteld was, zijn ouders de gehele nacht wakker had gehouden en dat er
van uitslapen op zondag ook geen sprake kon zijn, omdat “Willem” niet in het
filmpje van Poask zat. Nu heb ik met het niet kunnen uitslapen van zijn ouders
niet echt veel problemen en ik meen de hand van zijn moeder wel te kunnen
onderkennen in zijn mail maar toch…. Met het debacle in mijn achterhoofd van
het niet juist instellen van een video camera, besloot ik Willem een Timber
Tiger plug cadeau te doen. De volgende
dag kreeg ik een MMS bericht binnen op mijn HTC. “Hjoed fuort mar in
snoekbears!”, was de melding bij de foto. Het is het jongere broertje van
Willem, Tjitte, die de snoekbaars vasthoudt, die even daarvoor door Willem, aan
de cadeau gekregen TT is gevangen. Wat een mooi verhaal denk ik dan. Wat mooi
dat dingen soms gaan zoals ze gaan. Wat is het leuk dat vissen veel meer is dan
alleen maar met een hengel in de hand op vissen te jagen. Maar goed er was
meer. De natuur trakteerde ons deze week op schitterend weer. Door onvoorziene
omstandigheden was ik echter niet in staat om te vissen of het veld in zodat de
eierzoekerskaart maar gewoon ongebruikt in het archief kan worden opgeborgen.
Straks met de nazorg dan maar eieren vinden. Vandaag was ik echter wel in staat
om nog even een laatste keer op snoekbaars te kunnen vissen. De nieuwe accu,
die gisteren werd gebracht kon ik dan mooi even uitproberen. Hoewel het
vannacht nog een graad of drie gevroren had leek de dag mooi te worden. Alles
dus om er even lekker op uit te gaan. De elektromotor gemonteerd, de accu
aangesloten en varen maar. Op de Swette aangekomen “ verticaalde” ik in de richting van Leeuwarden. Omdat het prachtig windstil was had ik alle
gelegenheid om de geluiden van het veld te absorberen. Kieviten, grutto’s,
kraaien, eenden, ganzen etc. lieten hun geluiden horen. Ik had me voorgenomen
om veel vogels te fotograferen, maar de batterijen in mijn camera waren niet voldoende
opgeladen om aan dat voornemen te kunnen voldoen. Gelukkig had ik wel mijn
video camera opgeladen. Daar moesten dan de plaatjes maar vanaf komen. In de
vroegte zaten de woerden op wacht, terwijl de eenden op het nest zaten. Het
bracht me terug in de tijd. De tijd dat ik samen met mijn vader en broer de
rietgebieden in de Rottige Meente in alle vroegte onveilig maakten.
Eendeneieren waren het waar we het toen op voorzien hadden. Illegaal natuurlijk,
maar het was de moeite waard. Mijn moeder kon daar prachtige gele cake van
bakken en menig bakker was er, om dezelfde reden, gek op. Maar dat was toen.
Tegenwoordig is alles anders. Ik eet havermout muffins omdat die langzaam
verbrandende koolhydraten bevatten. Krijg je minder snel honger. Eet je dus
minder en val je af. Voor het eieren zoeken gelden ook andere regels al toen. Je
moet tegenwoordig tijdens het eieren zoeken via een sms toestemming vragen om
een kievitsei te mogen rapen. En als dan het quotum van 5939 eieren bereikt is
mag het niet meer. Wie verzint trouwens zo’n aantal? Ongetwijfeld zal het
ergens uit de hoek van milieu- en natuurbeheer komen. Allemaal mensen die nu
natuurlijk in het veld zijn om de boeren te ondersteunen bij hun werkzaamheden
op het land. Ik heb daar nog een stukje film van geschoten, maar mis de
natuurbeschermers. Maar wat maak ik me druk. Ik was lekker aan het vissen.
Onderwijl spieden mijn ogen stiekem de kant af. Vroeger leerde ik dat een
paadje pas een paadje wordt, als er regelmatig over heen gelopen wordt. Met die
wetenschap in mijn gedachten speurden mij ogen in het voorbijgaan de kant af. Loopje hier, gaatje daar. De tweede mega
belangrijke informatie die mij destijds aangedragen werd, was dat beweging
funest is. Dat geldt dus ook voor de eend op haar nest. Niet bewegen want, dat
betekent jezelf verraden. Zo viste ik spiedend een aantal eendenesten bij
elkaar. De snoekbaarzen hadden alle begrip voor mijn situatie en lieten mijn
aas met rust. Ik schoot een aantal filmpjes van wegschietende eenden en genoot
van het voorjaar. Thuisgekomen heb ik weer de verkeerde schuifjes gebruikt.
(Zonder bril gaat het niet meer.) Zo hoef je niet eens iets te vangen. Tegen
een uur of een belde mijn vrouw. Of ik al iets gevangen had? En zo ja of ze er
muffins van kon bakken. Nee, en ja wel eieren, maar niets meegenomen
natuurlijk. Ze vroeg me of ik iets eerder naar huis kon komen om nog een aantal
zaken te regelen. Ik voldeed aan haar verzoek. Startte de Yamaha 6 PK,
bevestigde de handvat verlenger en nam plaats in het midden van de boot. Met
een kleine 18 km/h vaart ik naar Mantgum. Bij het Nieuwe Land, dwaalde het oog
weer over het nazorg veld. Veel grutto’s en tureluurs. Binnenkort maar eens een
loopje wagen. De snoekbaarshengels kunnen in de kast. De muffins zijn verdacht
geel! Gelukkig heb ik de foto van de snoekbaars nog.
<!–
WriteFlash('’);
//–>
Je kunt er wel over schrijven maar zwaarder worden (lees buikje) en een leesbril hebben gewoon te maken met dat je wat ouder wordt. Geeft niks, is mij ook overkomen. Het was weer een mooi visseizoen, leuke verhalen en prachtige filmpjes die jou weblog nog leuker en interessanter maken. Zet de hengels en de schaatsen maar in het vet, de molens in de olie en ga met de camera op jacht in het veld. Ik zal de natuur opnames wel voorbij zien komen, met let wel op het getal 5938 + 1. Het gaat vooral om de laatste. Ik hoop dat wij samen weer in het nieuwe visseizoen een hengeltje kunnen uitgooien en na afloop genieten van een Beerenburg met een door Caty gebakken (wel hele gele) muffin.