Daar zit je dan in je bijna kerstvakantie. Gelukkig kon ik de laatste overschotten aan vakantiedagen opnemen en ik had me dan ook voorgenomen om eens flink te gaan vissen. Maar u raadt het al, weersomstandigheden maken dat je niet echt uit de voeten kan. Toen ik gisteren Geart tegen kwam tijdens zijn rondje wandelen begon hij er over. “Het is K….. weer!” Zeker als je voorgenomen hebt te gaan vissen. Maar goed Geart de Timber Tigers zijn in ieder geval weer binnen dus mocht je nog een wak vinden dan weet je waar ze zijn. Al goed.
Nu had ik me voorgenomen om in ieder geval vandaag nog even een paar dode sardines zwemles te geven onder een brug in de buurt. Toen ik echter vanmorgen de gordijnen open deed zag ik dat het behoorlijk gesneeuwd had en trouwens nog deed. Dat wordt hem dus niet schoot het door mijn hoofd. Dan maar een klein blokje met de honden om, die vinden dit weer wel leuk. Tenminste ze rennen als gekken door de sneeuw en dagen elkaar om de haverkap uit. Wij mensen leggen dat dan uit als dat ze dat ook leuk vinden. Misschien is die sneeuw wel te koud aan hun poten en rennen ze om zoveel mogelijk het contact met de sneeuw te vermijden. In draf zit een langer zweefmoment. Maar als ik de gebruikelijke route wil inslaan zie ik dat de sporen die de afgelopen twee dagen door tal van hondenbezitters en wandelaars zijn gemaakt, in zijn geheel zijn verdwenen. Ik ploeg door de sneeuw en maak hier en daar een foto. Het spoor is volledig verdwenen, alleen de rode lamp markeert een onveilig sein. De jongste hond racet als een dolle door de diepe sneeuw. De oudste hond vindt een plaatsje achter de baas. Waarom door diepe sneeuw lopen als de baas het voor je effent. Ze is altijd al een slimme hond geweest. Als ik richting gemaal loop zie ik hoe de sneeuwduinen langzaam de vaart oversteken. De jongste hond verdwijnt ineens onder de sneeuw als ze zich te ver op het randje van de sneeuwduin waagt. Ploeterend verschijnt de zwart witte weer boven de sneeuw. Ik neem een kijkje bij het gemaal en constateer dat hier het vissen ook onmogelijk is. Dan keer ik terug naar huis. Tegen de wind in is het ploeteren en ik ben blij dat ik mijn bril op heb gezet. De honden vinden het ineens minder leuk en hobbelen nu beide in de luwte achter hun baas aan. Ik schiet nog een foto van de boot die weemoedig en ongebruikt de weersomstandigheden staat te trotseren. Poask prijkt vanonder het dekkleed waarop een dikke laag sneeuw ligt. Het is slecht visweer!
 |
 |
 |
 |
 |
 |