Even terug naar afgelopen zondag. Een oude bekende komt het kaatsveld op. Het is Sergio, de Italiaan waar ik vorig jaar een keer mee gevist heb. Hij heeft iets bij zich maar helaas sta ik op het kaatsveld midden in een wedstrijd en ontbreekt het mij aan tijd om even een hand te schudden. We zwaaien wel even naar elkaar maar ook hij heeft weinig tijd zodat het bij zwaaien blijft. Hij heeft een cadeau voor me bij zich. Een buurman komt het later in de week brengen. Het is een viskaart van het gebied waarin hij woont. Compleet met Nederlandse beschrijving. Het klinkt bijna als een uitnodiging. Wie weet ooit! Zijn geschenk van vorig jaar hangt nog onder mijn carport. De eerste foto toont de barometer als er geen regen komt. Ik moet zeggen dat het fenomeen mij al menig keer de waarheid heeft laten zien over het weer.
Een lang weekend! In plaats van uit te slapen zit ik om zes uur naast Popke in de auto en rijden we onder de rook van Douwe Egberts naar het schouwveld. Daar aangekomen kenmerken al snel twee dampende kopjes koffie op het dashboard het feit dat we eigenlijk geen tijd hebben om te drinken. Ogen kijken door kijkers, oren zijn gespitst. Wat zien we? Wat horen we? De ljurk sjongt heech en blier! Een strofe uit een versje wat we vroeger leerden. De leeuwerik zingt hoog en blij. Aan beide zijden van de auto horen we twee leeuweriken zingen. Dat zijn dus vier stuks. De ooginformatie levert als bijzonderheid een drietal jonge kieviten die de akker oversteken. Ik neem ze goed in me op omdat ze het op de foto zo mooi doen. De inhoud van de kopjes wordt geledigd en we maken een loopje. Ondanks het feit dat we de jonge kieviten goed in de gaten hebben gehouden valt het niet mee er één te vinden. Maar toch slagen we in de poging. Onder een luid “kieuwit, kieuwit, kieuwit ” van beider ouders drukt de jonge telg uit de orde der luchtacrobaten zich instinctief tegen de grond. Hij is mooi van lelijkheid! Na de foto’s snel door. Veel van onze eerdere waarnemingen worden bevestigd juist door of juist om de papierbevrediging. We hebben het er nog eens even over. Onderweg spotten we wat opvallend heden, natuurwaarheden of geef er maar een naam aan. Als een naaktslak modder op zijn staart heeft dan komt er regen binnen een week. Het spoor onder het hek door is een indicatie voor het zetten van een strik. Bij het aantreffen van twee hazenlegers naast elkaar komt de strofe van het door Rene Froger gecoverde numer: “Youre place or mine”, bijna onmiddellijk in mijn gedachten. De gele kwikstaart, de leeuwerik, de graspieper, de buizerd, ze zijn er allemaal weer. Als we het veld even tot rust laten komen door achter een hek te gaan zitten heeft dat onmiddellijk het gewenste effect. Een paar overstekende kraaien helpen ons een handje en zorgen ervoor dat de volgens snel naar hun territorium terugkeren. Het gespetter naast ons is van een haas die op nauwelijks vijf meter afstand even komt drinken. De loop daarna brengt een tweetal nieuwe scholeksters op ons lijstje. Het stronkenveldje levert geen nieuwe zaken op. Het veldje daarna een kievit op een “onvindbaar”nest. Voldaan keren we huiswaarts. <!–
WriteFlash('http://foto.poask.com/#29‘);
//–>http://foto.poask.com/#29
Na twee avondjes kaatsen treffen Popke en ik elkaar weer langs de vaart. We vissen op zaterdag van half acht tot elf uur ’s avonds. We vangen een aantal hybride brasems en een aantal originele. Popke heeft gisteren een kroeskarpertje gevangen op dezelfde stek maar vanavond zit dat er niet in. Toch is het een prachtige avond. De zanglijster in de bomen tegenover ons geeft een demonstratie van zijn kunnen. Het drie keer repeteren van zijn zangpatroon is volgens Popke model. De dansende break lights zijn een ware stimulans als ik later in mijn bedje lig. Ik ben zo vertrokken.