Vandaag doe ik een stap in het verleden. Ik
vis met een “oude” vismaat van mijn vader. Jelke, afkomstig uit mijn geboorte
dorp, zocht kortgeleden contact en wilde graag weer eens met mij vissen. Dat
gebeurde vandaag. Om negen uur gleed de boot te water. Jelke had de avond
tevoren bij mij wat Timber Tigers besteld nadat hij studie had gepleegd van het
weblog en de kleuren van de Timber Tigers op de foto’s aldaar. Hij besloot een
TT 267 aan te binden en daarmee te vissen. Omdat de Elfstedentocht dit jaar
toch niet meer geschaatst gaat worden besloten we maar over de Swette te varen.
Nadat we goed een minuut of twintig onderweg waren was er de eerste aanbeet bij
Jelke. De hengel kreunde en de gierende slip deed mij even vermoeden dat hij
vastzat, maar toen ik naar achter keek en de dikke snoek in het wateroppervlak
zag, wist ik genoeg. Hoe kan het mooier! Grote verhalen over de ongelooflijke
vangkracht van de Timber Tiger de avond tevoren worden op bijna op verzoek
bevestigd. Jelke vangt een meter. Ik vereeuwig hem op de gevoelige chip en we
zetten onze tocht voort. Even voorbij een brug vangt hij de tweede snoek van
vandaag. Net 45 cm is deze wel wat kleiner maar snoek is snoek. Dan duurt het
even een tijdje maar bij alweer een brug scoort de oude baas snoek nummer drie.
Ik krijg geen stootje. Toegegeven ik kijk veel om me heen, zie zwermen van
kieviten en spreeuwen door elkaar heen vliegen, zie het voorjaar dus aankomen
en houd in gedachten dat de aanbeet die altijd onverwacht komt. Frappant
is het volgende echter wel. Ik vis aan dezelfde kant van de boot met een, hoe
kan het anders, rode Timber Tiger, en de bijhengel is geaasd met een zelfde
kleur als Jelke mee vist. Beide geven geen sjoege. Snoek nummer 4 is dan voor
mij. Het is de bijhengel die krom gaat staan en metersnoek nummer twee van
vandaag in de boot brengt. Toegegeven, 98 cm is geen meter maar….. Daarna is
het weer even stil. Het is wederom de hengel in de steun die alarmeert en de
derde metersnoek van vandaag is aan de beurt. De snoek is opvallend mager en
als ik haar onthaak, braakt ze smerig stinkende prut omhoog. Veder ziet ze erg dus mager uit. Ze zwemt na
een korte reanimatie weer vrolijk weg. De rest van onze tocht scoort Jelke nog
een kleine en ik nog twee kleine snoeken. Toch even negen snoeken aan boord
waarvan we er drie mogen rekenen tot het meter segment. Een mooie reünie dus,
we besluiten de dag met de afspraak dat we het nu niet weer elf jaar laten
duren voordat we weer eens gaan vissen.
Nu ook op Twitter http://twitter.com/Poask4
<!–
WriteFlash('’);
//–>