De nieuwe media slaan toe. Het is even over tweeën, gisterenmiddag, als een lichte trilling in mijn borstzak een sms-je aankondigt. Het is Popke! “Wolst moarn ek te fiskjen?” (Wil je morgen ook vissen?)
Hij ontketent hiermee, zonder het te weten, een sms festijn. Of zondag hem ook schikt – ja maar dan maar tot twee uur – ik moet even thuis overleggen – ik kom nog wel even langs – na overleg: kan morgen ook wel – hoe laat – een uur of negen. Vanzelfsprekend allemaal in het Fries, maar ik ben te lui op al die vertalingen er dan achter te typen. En als ik er nu op terug kijk hadden we alles binnen een telefoongesprek van een minuut of twee ook kunnen regelen. Nu hebben we veel tijd gespendeerd aan het oefenen van onze rechterduim met de kans op nog een vorm van RSI waar we niet op zitten te wachten. Die van te veel vissen is al erg genoeg, pijn kort na de aanbeet als de eerste druk op de hengel toeneemt en wat dat betreft kan de gesloten tijd ook komen. Even rust! Na onze SMS perikelen ben ik dan ook blij dat ik hem op zaterdagmorgen spreek. Life! Het is me wat. Om even voor negenen zit Popke nog een gebakken eitje als ik bij hem binnenloop. De boot zit al achter de auto en hij komt zo. Mooi zeg ik dan zet ik de spullen vast aan de weg. Als hij even later arriveert laden we mijn spullen in en vertrekken. De voorspellingen zijn opklaringen in de loop van de dag. Ik reken erop en vertrek met alleen mijn warmte pak aan. Een paar spetten zijn alles wat we zien en in de loop van de dag klaart het inderdaad op. De vangsten vlotten in het begin niet erg. Je kunt dan wel denken dat ze na een periode van ijs erg hongerig zullen zijn omdat ze in onze beleving misschien een hele poos geen kunstaas of dode aasvis hebben gezien, dat hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn. Het eerste uur is het dan ook stil. Na dat uur lukt het Popke om een mooie weglopende fireball van een snoek te voorzien. De nul is weer weg. De snoek heeft een beschadiging op de zijkant war allemaal parasieten in zitten. Mogelijk maken die de wond schoon oppert mijn vismaat. Ik maak er een foto van.
 |
 |
We spreken veel over leerdingen. Zaken die met overdracht van kennis en hoe zulks te bewerkstelligen. Daar kun je uren over bomen. Hoe was het ook alweer. Iedereen dacht dat het niet kon, toen kwam er iemand die niet wist dat het niet kon en die deed het. Popke scoort zijn tweede snoek. Omdat het erg stil weer is en de natuur dientengevolge ook, horen we veel vogels overkomen en dat is op zich mooi maar ons even iets te rustig. We besluiten de troef die Timber Tiger heet in te zetten. Nu is dat geen wondermiddel maar toch weet deze plug uiteindelijk twee snoeken te verleiden, waarvan we er één daadwerkelijk ook in de boot krijgen. Het zonnetje is inmiddels doorgebroken maar daar wordt het toch niet echt warmer van. Maar de natuur is schitterend, we spreken in de februarizon reeds over het voorjaar, kievietseieren en zo meer. De benzine motor gaat weer uit en de vertikaal stokken worden weer voorzien van een spiering. Na een fiks aantal pogingen is het Popke weer die een snoek weet te verleiden. Ook deze blijft echter niet geheel plakken en verdwijnt weer onder de waterspiegel. Binnen een minuut mag ik een snoek aanslaan. Deze wordt wel gehaakt. Het formaat en kleur van de snoek doen vermoeden dat het dezelfde is als die Popke net loste. Anders vangen we vandaag 6 in plaats van 5 snoeken. Tegen vieren traileren we en houden we het voor gezien. Lekker koud geworden keer we huiswaarts in de wetenschap dat vanavond tegen negenen het twee kanten op kan: Vechten tegen of genieten van een dutje!