Het is even na half negen als ik het keerpunt Baard bereik en ik er inmiddels 4 kilometer hardlopend op heb zitten. Ik neem mij voor de grote ronde te doen. Halverwege komt een auto met trailer me tegemoet. Het zijn Geart en Popke. Ik steek mijn duim omhoog en de stilte wordt verbroken door een luid toeterend passeren van de twee mannen. Ik weet het nu zeker. Met de vooruitzichten van de komende dagen zal er na de kerst weinig van vissen terechtkomen. Ik zal dus vanmiddag nog even op uit trekken met de spinhengel. Thuisgekomen zit ik uit te zweten als de telefoon gaat. Het is Lieuwe. Of het zaterdag nog doorgaat? Ik denk het niet gezien de vorst! We besluiten de afspraak te vergeten. Misschien in januari wel weer. Stiekem hoop ik op een ijsperiode. Het lijkt me fantastisch om heel Mantgum door te kunnen schaatsen. Het feit dat ik ingeloot ben maakt die wens alleen maar sterker. Zo bel ik nog twee afspraken af en besluit de morgen te spenderen aan het opruimen. Kort na de middag ga ik gewapend met de Aspire van Shimano naar de waterkant. Net vijftig meter lopen. De passerende achterbuurman weet me tijdens mijn derde worp te vertellen dat er nog wel een snoek van een pond of tien rondzwemt. Hij weet het zeker. Hij heeft haar vorige week nog gevangen. Zijn woorden klinken nog na als mijn lepel aangevallen wordt. Ik ben natuurlijk niet op mijn qui-vive en mis de aanbeet. Wel zie ik de fraaie schim van een dikke snoek door het water gaan. Jammer, moet je maar beter opletten. De buurman vervolgt zijn verhaal met:”En bij Jaap voor, ving ik er ook nog twee!” Ik besluit rustig in die richting te vissen. Onderwijl denk ik dat er geregeld snoek jaagt als er overal kleine vis wegspurt. Ik vermoed zo nu en dan ook minieme tikjes van baars maar kan er geen vangen. Aangekomen bij Jaap werp ik mijn lepel precies, op het moment dat hij langsloopt, op de juiste plaats. Na een metertje draaien is het zover. Een mooie aanbeet! Ik haak de snoek die 84 cm op de meetlat brengt. Het wintervet en kuit zit er al weer aan te komen. Zouden ze in de gaten hebben dat de vorst nabij is? Na wat gepruts om een foto te maken land ik de snoek. De passerende pake en beppe met hun kleinkinderen kijken even bewonderend. De kleine man vind de snoek echter te indrukwekkend en moet er niets van hebben. Ze keert terug in haar element en ik vis het zelfde stuk nog eens terug. Vlak voor de brug van ik nog een snoek van ongeveer 45 cm. Aangekomen op de plaats van de eerste misser, krijg ik een tweede kans. Ook die verzilver ik niet. Ik loop even naar huis, haal mijn honden en vervolg mijn vistocht. Ik blijft echter verder snoekloos. Na het gehele stuk afgevist te hebben keer ik voor de derde keer terug op de plaats van de eerste aanbeet. “De laatste worp”, zeg ik tegen mezelf. Ik krijg beet en even denk aan die mooie snoek. Het snoekje van 50 cm is echter geen schaduw van de snoek die ik in eerste instantie mistte. Tevreden keer ik huiswaarts. Aan het einde van de middag komt Popke nog even een oliebol eten. Ze hadden mooie dikke snoeken (4) en een snoekbaars. Als er morgen geen ijs ligt is de spinhengel zo gepakt!