Mooi weer!
Even na thuiskomst op de vrijdag, na het ophalen van mijn auto, loop ik nog even naar Popke met de vraag of hij nog wil vissen op zaterdag. Omdat hij andere bezigheden heeft op die dag ga ik ook niet vissen. Ik koop op zaterdag, naast een IPOD (nieuwe agenda, hoe verzin je het!), nog wat klein materiaal voor het verticalen en keer tevreden na een dag slenteren door de stad huiswaarts. ’s Avonds komt Popke even langs. “We kunnen best doen alsof het morgen mooi weer wordt”, zegt Popke en met die woorden was de afspraak gemaakt. Snel laat ik nog even mijn aankopen van die dag zien. “Zo kan ik eindelijk eens met eigen materiaal vissen in plaats van steeds te lenen.” We spreken om een uur of kwart over negen af. Tijdens een dropping, waar ik als begeleidend ouder meeloop, krijg ik te horen dat vannacht de wintertijd ingaat. Omdat het al laat is besluit ik de volgende dag maar even bij Popke langs te gaan. Even verifiëren of het nieuwe of oude tijd betreft. Popke enigszins kennende heeft hij de wintertijd gemist en gaan we dus gewoon op de oude tijd weg. Het klopt, de wintertijd is onbekend bij Popke en hij verbaasd zich erover dat de Leeuwarder Courant zelfs niet een melding maakt op de voorpagina over het feit dat de klok een uur terug gaat.
<!–
WriteFlash('’);
//–>
Enfin, we gaan vissen. De barometer van Sergio staat hoog. Slecht weer dus! We rijden naar het kanaal waar we willen vissen. Proberen daar eerst met een stukje vis de snoekbaars aan de schubben te komen. Door de harde wind hebben we moeite met ankeren. We leggen de boot aan lager wal tegen de rietkraag en al snel plopt mijn dobber weg. Ik sla, voel niets en trek een lege haak omhoog. Een kopje van de blei die ik zo-even aan stukken sneed doet nu dienst als aas. Nauwelijks afgezonken verdwijnt de pen opnieuw. Ik gun het even tijd en sla nu een snoekje van nauwelijks dertig centimeter vast. Na een foto en de mededeling dat de hatelijke nul weg is, gaat dit snoekje terug in haar element. We proberen het nog even maar aanbeten blijven uit. We besluiten deze kant vertikaal af te vissen. Ook dat brengt geen resultaat en we besluiten te verkassen. De nieuwe stek geeft enige beschutting tegen de wind en regen. We genieten van een broodje en een kopje soep als de vertikaal hengel van Popke krom schiet in zijn steun. Hij reageert instinctief en drilt een mooie vijfenzestig centimeter snoekbaars. Het is een mannetje volgens mijn vismaat. Hij zet de vis terug en aast nu ook een hoempie ploempie met een stukje vis. Een afgemeten worp en de pen staat keurig voor een oude wilg. Het duurt maar twee tellen of de pen zakt wel. Het lopen van de lijn kondigt een tweede snoekbaars aan. Popke zoekt contact en zet de haak. “Oh?” hoor ik hem zeggen. “Dit kon wel eens een aardige zijn.” “Nee, het valt wel mee.” “Alhoewel.” En zo voert hij de conversatie met zichzelf nog een tijdje om er uiteindelijk achter te komen dat de achter in de zeventig centimeter metende snoekbaars toch groter was dan gedacht. Ik film een stukje van de dril met de fotocamera omdat we het daar net over gehad hebben. Als Popke de snoekbaars geland heeft en horizontaal houdt voor een foto pose ontbreekt de rechtopstaande rugvin. “Komst op de film, moast al efkes dyn bêst dwaen.”En prompt steekt de snoekbaars zijn rugvin op. Een acteur of niet! Na deze vis blijft het lang stil. We maken opmerkingen over het weer. Gelukkig een buitje. Dat stuiven zijn we zo zat. Het is beter dan de hele dag die brandende zon op je donder! Uiteindelijk verkassen we weer.
We wind gaat liggen en dat biedt perspectief voor de oever waar vanmorgen zowat afgewaaid zijn. Vol goede moet verticalen we het stuk nog een keer af. Het brengt niet wat we wensen. We moeten het nog maar een stukje verderop proberen zegt Popke. Hij weet nog een stek met de nodige stenen op de bodem. Nauwelijks op de plek aangekomen krijg ik een echt harde dreun op mijn hengel. De Compre reageert op mijn “min-reactie” en zet haak van de fireball feilloos. Gezien de aanbeet verwacht ik een snoek van een centimeter of zestig maar het massieve kronkelen aan het andere einde doet mijn hartslag snel stijgen. “Een beste?”, hoor ik Popke vragen. Zonder problemen neemt de vis een tiental meters lijn van de reel, terwijl de Compre een diepe buiging aanneemt. “Een hele beste!” Ik voel het. Vaak heb ik het met mensen in mijn boot gehad over visdagen als deze. Dagen waarop het niet echt wil lukken. Ik probeer mijn gasten dan altijd te overtuigen met de opmerking dat, een klein miniem tikje of een enorme dreun deze dag tot een onvergetelijke kan maken. Deze dreun is er zo één! Ik dril een snoek uit de categorie zwaar belasten! Ik vergeet de irritatie van de regen hiervoor en geniet van de superlatieven die in het rond vliegen als de snoek, want dan weten we nu inmiddels, zich weer eens even laat zien. Uiteindelijk moet zij haar meerdere erkennen in de Compre en de slip van de Curado reel. Ik land haar met de hand en merk dat het echt belasten is. Ruim twintig pond schatten we haar. Het meetlint wijst 110 cm aan. Mijn hartslag heeft nu zodanige vormen aangenomen dat mijn gehele lichaam weer op zevenendertig graden is aangekomen. Popke schiet een paar foto’s en dan is het tijd om deze krachtpatser weer in haar element te retourneren. We geven elkaar een hand en genieten nog even na van het moment. Geweldig!
Na deze vangst vervolgen we onze vistocht. De aanbeet op de fireball van Popke brengt een derde maatse snoekbaars in de boot. Vlak voor de trailerhelling buigt de Compre nog een keer op een achtenzeventig centimeter snoek. De regen, maar ook het tevreden gevoel van deze dag, maakt dat we uiteindelijk besluiten dat we gaan stoppen. We hebben het kranig volgehouden. Onze jassen zijn zeker vier kilo zwaarder van het opgenomen water. De boot is bijna niet meer te draaien met haar extra waterlast. We keren huiswaarts waar we ons verhaal doen aan mijn vrouw. Geweldig, wat een dag. Ik ben blij dat wij net gedaan hebben of het mooi weer was.