Vandaag stap ik weer even terug in de tijd. Niet letterlijk
maar figuurlijk natuurlijk. Ik vis met een oude vismaat van mijn vader, Jelke.
We gebruiken Jelke zijn boot en omdat hij niet te vroeg weg wil ben ik om 09.00
uur bij hem voor de deur. We drinken een bakje koffie en daarna vertrekken we
naar het viswater. De Nissan rijdt verrassend goed en de automaat bevalt me
uitstekend. Na een goed half uur rijden traileren we de boot in voor mij
onbekend water. We varen een stukje en leggen onderweg ons oor te luisteren bij
de reeds aanwezige snoekbaarsvissers. Geen goede vangsten!
Het maakt ons niet uit, we zijn lekker op het water, halen
herinneringen aan vroeger op en lachen regelmatig om mooie sterke verhalen
vanuit die tijd. Maar de snoekbaarzen geven ons daar ook de ruimte voor. Het
blijft lange tijd stil. Als ik na een dikke twee uur vissen eindelijk beet
krijg verzilver ik die aanbeet natuurlijk niet. Ik wordt er wel scherp van, zo
scherp dat ik de volgende aanbeet ook mis. Dan is het de beurt aan Jelke, Hij
reageert vlot op de aanbeet maar op het laatst lost hij de snoekbaars,
onmiskenbaar aan de hengel in het filmpje te zien. Even later overkomt hem
hetzelfde nog een keer.
Waar het aan ligt durf ik niet te zeggen maar ook bij de
boten om ons heen wordt er bitter weinig gevangen . Uiteindelijk, als alle
batterijen en accu’s van de camera’s leeg zijn vangen we nog één snoekbaars van
ongeveer 45 cm. Mar we hebben de dag mooi meegenomen, prima weer gehad en ons
kostelijk vermaakt. Jelke is dan al lang geen buurman meer, maar het was een
welbestede burendag!