Ik viste vandaag met mijn vrouw. We gingen verticalen bij een
brug af in de hoop daar een aantal snoekbaarzen te kunnen scoren. Daarvoor
moesten we een stukje varen maar met de motor net terug van een beurt moest dat
geen probleem zijn. Dus onderweg naar de stek twee trolhengels opgetuigd en
varend vissen. Optimaler kan je de visdag niet beginnen. Zeker niet als er
binnen vijf minuten een eerste aanbeet is. Ok, die los je dan wel maar de
voortekenen zijn niet ongunstig. Mijn vrouw overkomt een tien minuten laten
hetzelfde en dan ben ik vol goede moed. We voeren we een stukje door omdat
aanbeten verder uitbleven. Je bent schijnbaar snel verwend maar zo kom je wel
sneller bij je doel. Hoeveel vissen je voorbij vaart laten we dan maar even
buiten beschouwing.
Aangekomen bij de brug schakelden we over op de verticaal
methode. Een dode aasvis naast een dropshot shad leverde al snel een aanbeet op
de aasvis op. Snoek. Tweede aanbeet op de dropshot leverde een wapperend stukje
fluorcarbon op. Snoek. Aanbeet op dode aasvis. Snoek. Aanbeet op dropshot,
wapperend stukje fluorcarbon. Enfin zo komen we uit eindelijk vier snoeken aan
de schubben.
Omdat we twee honden hebben moesten we natuurlijk op tijd
thuis zijn en zodoende voeren we om even na de klok van twee uur weer
huiswaarts. Na een goede kilometer afgelegd te hebben hoorde ik alleen nog een
tik gevolgd door een uitstervend motorgeluid. De anders zo betrouwbare Yamaha
liet me in de steek. Gelukkig had ik mijn elektromotor bij me en een redelijk
volle accu. Ik besloot het erop te wagen ook al omdat de andere optie lopen
was, trailer ophalen en dan lokaal te traileren. Na en onaangename met het
nuttige te hebben verenigd, maar slepend vissen tijdens elektrisch varen,
kwamen we in de buurt van ons dorp. Daar gaf de accu aan dat de limiet bijna
bereikt was en ik besloot de boot dan maar voort te trekken. Waar is een sleep
als je hem nodig hebt?
Na een goede kilometer trekken, slakken in je slippers, rode
poten van de brandnetels, kon ik het laatste stukje uiteindelijk nog elektrisch
varend afleggen. Thuis gekomen stuurde ik een email naar Joost dat de visdag
van morgen niet door kon gaan i.v.m. motorpech. (Helaas had ik van Joost geen
telefoonnummer dus moest het via mail.) Om mijn frustratie een beetje te doen
afkoelen ging ik ’s avonds nog maar even op karper vissen. Na een rustige avond krijg ik een aanbeet waar je u tegen zegt. Met een spuitende run bereikt de karper in
no-time te overzijde . Ik belast mijn baitcaster tot het maximale, de duim op
de spoel van de reel blokkeert verdere afname van lijn. Ik keer de vis net voor
de waterlelies en raak haar dan kwijt. Ik vermoed lijnbreuk maar een
inspectie van mijn tuigje levert een verbogen haak op. Zoiets kon er ook nog
wel bij.
Omdat Joost niet meer op de email gereageerd heeft staat hij
de volgende dag samen met zijn moeder om half acht bij me op de stoep. Ik kan
ze slechts een kopje koffie aanbieden en een vervolgafspraak maken. Als ik de
motor wegbreng krijg ik van Rob een sombere blik. Die moet ik verder nakijken,
het klinkt niet goed!