Na de dag van gisteren zou het vandaag dan
gaan gebeuren op het Lauwersmeer. Het kwam er echter weer niet van. Na de
ervaringen van gisteren kwamen er nog andere stekken in mijn herinnering omhoog
en dus togen we vandaag weer naar
dezelfde stek las gisteren. Popke en ik vissen in de boot van Popke. De natuur
trakteerde ons op een schitterend ontwaken van de dag. Invallende ganzen in het
licht van een brekende dag. Luid gakkend vullen ze de het audio deel dit
ochtend plaatje in. We traileren, varen een rondje om Popke bekend te maken met
de stek en vertrekken dan naar de stek uit de herinnering. We steken groot
water over, hetzelfde water als gisteren, waar een vlakke bodem op een diepte
van 180 cm op de dieptemeter wordt getoond. Geen kansrijk water maar wie niet
waagt die wint ook nooit en zo gebeurd het zomaar ineens dat ik een enorme beuk
op de hengel krijg. Ik heb even contact, voel het beuken van de vis, zie even
het wateroppervlak doorbroken worden en voel dat de het beest zich heeft weten
te bevrijden. Ik weet nu hoe Jacob zich gister voelde. We zetten onze tocht
voort, komen op het kanaal, vissen een stukje, krijgen op een verschrikkelijk
onfatsoenlijke manier van een
sluiswachter te horen dat we hier niet mogen vissen, maar komen
uiteindelijk op de stek aan.
Na een kleine ondiepte zien we 300 cm water
onder onze boot en gaan we voortvarend
van start. Het ochtendgloren is verdwenen achter het wolken dek toen we het
grote water overstaken en de wind voelt koud aan. Waterkoud. We proberen van
alles maar we hebben grote moeite een snoek te verleiden. Uiteindelijk is het
de red head screaming devil die een snoekje weet te scoren. De hatelijk nul is
weg. We vissen nog even door en
besluiten dan terug te keren naar de jachthaven waar we begonnen zijn. Daar
aangekomen kunnen we weer geen vis aan de schubben komen. Popke monteert een
Poask Shad en harkt uiteindelijk een snoekje van 60 cm vanuit de kant. Dwars op
de wind raakt mijn lijn in de schroef verstrikt en moeten we even aanmeren. Als we weer vrij zijn monteer ik weer de
screaming devil in de eerder omschreven uitvoering. We komen onder het
bruggetje door en ik voel een mooie dreun op mijn hengel. Ik houd contact voel
het beuken en weet genoeg. De snoek
neemt een spurt en gaat wars door de andere lijnen heen. Popke helpt me door
deze lijn zo mogelijk binnen te draaien en de boot te manoeuvreren. Het is
teamwork geworden. Na een mooie dril kan
ik eindelijk de snoek met de hand landen.
De snoek is een dik exemplaar en blijkt na
meting 104 cm lang te zijn. We schatten het gewicht op twintig pond en dat is
aan mijn linker arm te voelen niet aan de voorzichtige kant. Het exemplaar is
puntgaaf , heeft een dikke buik en zal over niet al te lange tijd voor een
aardig aantal exemplaren nageslacht gaan zorgen. We onthaken, meten en
fotograferen de snoek die daarna weer teruggezet wordt. Zodra de snoek het
water voelt laat ze merken dat ze niet aan het einde van haar krachten is en
neemt met een vette klap van haar staart afscheid van ons. Tot de volgende keer!
Popke en ik schudden elkaar de hand, teamwork, de koude rillingen zijn
verdwenen. De rest van de dag vangen we
geen snoek meer. Als het gaat regenen vinden we het wel best. Drie snoeken slechts, maar
wel een topexemplaar erbij!