Toen ik afgelopen vrijdag op Facebook meldde
dat ik vakantie had, wist ik dat ik toch tot zondag moest wachten voordat ik
het water op kon. Dat had alles te maken met klusjes thuis. Vandaag echter kon
ik met Popke weer eens als vanouds achter de snoekbaarzen aan. De
voorspellingen van Pyt Paulusma in het achterhoofd houdende verkozen we een
kanaal als viswater. De voorspelde wind zou krachtig zijn en op het kanaal heb
je dan voldoende uitwijkmogelijkheden als het je te gek wordt. Het feit dat ik
vakantie heb heeft er trouwens wel toe bijgedragen dat ik een dag later dan
gewoonlijk mijn stukje blog. Er is tijd genoeg of is er een andere reden? Dus
nu eens niet tijdens het eten mijn filmpje snijden en de muziek bij de koffie
er achter, maar gewoon uitstellen tot de volgende ochtend. Nadeel van deze
methode is dat de zaken minder vers in het geheugen liggen en je dus de kans
loopt dingen te vergeten. Gelukkig is daar dan altijd de video camera. Helaas
dekt de acculading nog niet de gehele dag aan beeldmateriaal zodat ik soms
keuzes moet maken over wat en wanneer iets te filmen. Zodoende mis je wel eens
een vis maar dan is er altijd nog de fotocamera. Om zeven uur reden we naar de
stek. Om acht uur waren we aan het vissen. Op de eerste beoogde stek scoorde
Popke al snel twee snoekbaarzen. Ik moest even wachten en mijn eerste vis was
een kleine snoek. We kregen gezelschap van een Canadese Gans die echt graag met
ons mee wilde zwemmen. Popke voerde het dier een stukje koek wat smakelijk
verorbert werd. We visten verder. Net toen Popke zei dat hij bij deze palen nog
nooit een snoekbaars gevangen had,
scoorde hij de eerste snoekbaars die de aan de wettelijke maat voldeed,
daarmee zijn eerdere opmerking ontkrachtend. We verkasten naar een volgende
stek en daar herhaalde zich dit ritueel. Een snoekje en een drietal
snoekbaarzen. Een dreigende lucht in het westen maakte dat we er voor kozen om
daar tegen in te varen en zodoende zo weinig
mogelijk van de bui mee te krijgen. Het lukte, een paar spatten in de boot
was alles. We kwamen aan op, voor ons, maagdelijk water. Maar de kantjes waren
veel belovend en ook al hadden we de dieptemeter na een schoonmaakbeurt keurig
op het aanrecht laten liggen, we konden het ook op “ watersense” doen. Ik ving een baars en daarna werd het
stil. Het liep tegen enen toen we, nadat we vreselijk opgeknapt waren van een
kopje soep en een broodje, weer wat activiteit konden bespeuren. Dwars driftend
op de volle wind, daarbij een snelheid van een kilometer of 3 tot 4
ontwikkelend, kregen we in korte tijd een paar aanbeten. Tijdens de dril van
een van deze snoekbaarzen dacht Popke dat deze moe genoeg was op te pakken. De
snoekbaars dacht daar anders over. Ze nam een ferme spurt en trok daarbij de
hengel van Popke vervaarlijk krom over de rand van de boot. Popke greep net op tijd
in. Net toen hij zich wil de positioneren om de snoekbaars opnieuw te pakken,
werd de shad van de andere hengel gegrepen. Deze hengel ging bijna overboord
maar dankzij een snelle reactie werd dat voorkomen. Popke gaf de ene hengel aan
mij en onthaakte eerst de laatste aanbeet om zich vervolgens met de tweede
bezig te houden. Zo kan het gaan in de visserij. Het is hollen of stilstaan. We
vingen, al driftend, regelmatig een snoekbaarsje totdat er de klad in leek te
komen. Al een paar keer hadden we elkaar aangekeken. “ Gaan we nog even een
stukje trollen of vissen we nog even door!” Het bleef bij het laatste en dat
was maar goed ook. Op het laatste traject scoorden we een “dubbelstrike”. Dat
zijn goede indicatoren voor een stek die daarna nog drie vissen opleverde. Zo
stond de teller inmiddels op 24 vissen. 3 snoeken een baars en dus 20
snoekbaarzen. Ooit vingen Popke en ik samen 27 vissen op een dag. Ik houd niet
van targets, ben nooit op jacht naar records en ondanks het feit dat ik
regelmatig meld dat de enige ambitie in het leven een snoek van boven de 130 cm
is, streef ik dat doel nooit bewust na. Dan zou ik mijn vismethodes aan moeten
passen en statisch op specifieke plaatsen moeten vissen. Ik ken ze vanuit een
duikverleden genoeg, maar dat is niet mijn beleving. De polder, het kanaal,
water met verrassingen, veel emplooi, natuurbeleving en altijd wel een unieke
happening, is wat mijn visserij is. Dat we de 27 benaderden was alleen maar mooi, meer niet. We vangen hierna geen vis meer. Even over de klok van
zessen zijn we thuis. Met een verbrande kop een rode oren van de hele dag in
weer en wind, val ik na achten in slaap op
de bank. Het stukje kan morgen wel.
https://youtube.com/watch?v=Y3YBRvoyBA8%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1