Met de woorden: “Sille we de lêtste dei mar meinimme”, was de afspraak voor vandaag reeds vorige week met Popke gemaakt. Vandaag gingen we het wederom proberen op groot water. Het ruige weer van de afgelopen dagen heeft misschien verandering gebracht in het bijtgedrag van de snoekbaarzen aldaar. Dus vol goede moed naar het grote water en daar snel het water op. Het zicht was deze keer goed zodat we de stekken snel konden bereiken. Met de voorspelde wind viel het ook mee. Het duurde echter meer dan twee uur voor we de eerste aanbeet kregen. Popke arresteerde een mooie zeventiger snoekbaars. Je hoopt dan op meer maar ook nu moesten we er weer behoorlijk lang op wachten. Een snoek was het die deze keer de fireball van Popke had gegrepen. Daarna weer even stil. Je weet dan al dat het niet een topdag gaat worden maar de wetenschap dat het ene tikje je dag tot een onvergetelijke kan maken maakt dat dat je stug volhoudt. Zo ook wij. Een snoekbaars vergreep zich weer aan de dropshot van Popke. Deze zestiger bracht de derde vis in de boot. Nu was het de beurt aan mij en ik haakte een snoek van tegen de zestig centimeter. Kort daarna wederom een aanbeet op mijn dropshot. Deze keer trok ik na de aanslag een wapperend stukje fluor carbon omhoog. Waarschijnlijk weer een snoek was de conclusie. De voorspelde wind kwam met een kleine bui. Even was het nog prettig vissen maar al snel sloegen de golven over de rand van de boot. Dan is het houden en keren om nog te kunnen vissen. Even probeerden we het nog slepend maar ook dat was niet echt een pretje. Onder de luwe kant hebben we nog nooit goede ervaringen gehad en na vandaag kunnen we die ook niet bijschrijven. Tegen half drie vonden we het wel prima. We trailerden en keerden huiswaarts. We hebben de laatste dag dus niet zo meegenomen als in de eerste zin van dit stukje. Desalniettemin was het weer een lekker dagje vissen met vier vissen in de de boot en een drietal gemiste aanbeten.<!–
WriteFlash('’);
//–>