Ooit schreef ik in Voor en Door de Visser een artikel getiteld: “Dat Watertje.” In het artikel sprak ik over watertjes, waarvan je jezelf al menig keer hebt voorgenomen, die eens af te vissen omdat die vaak mooie verrassingen in petto hebben. In het watertje van toen, leverde dat op een zondagmiddag zomaar een snoek of twaalf op. Nu is er bij mij in de buurt zo’n watertje. Ik had, in het langsrijden, menig keer tegen een collega gezegd dat ik dat watertje nog eens af wilde vissen. Die collega, die geen visser is, had dat goed opgemerkt. Zo goed zelfs dat hij tegenwoordig iedere keer als we daar langsrijden mij herinnert aan mijn uitspraak. Vandaag was een dag waarop ik weinig tijd had om te vissen. Ik heb er zelfs even over getwijfeld in het geheel niet te gaan vissen maar toen ik van uit Leeuwarden terug naar huis reed, zag ik de opklaringen aankomen. Ik besloot “haastig” er twee uurtjes aan te wagen. Haastig omdat ik ook nog andere werkzaamheden heb liggen die even af moeten. Op het moment dat de eerste zonnestralen door het wolkendek braken zoefde de 11 grams spinnerbait kleur POASK voor het eerst door de lucht. De wijsvinger op de molenspoel stopte het aasje op het juiste moment en ze viel te water. Nauwelijks onderwater voelde ik aan mijn hengel dat ik beet moest hebben van een baars en dat bleek waar te zijn. Machtig mooie knalrode staart en vinnen hadden de baars op het doel gebracht. In het heldere water een genot om te zien. Maar ook een moment waarop je met je eigen “haast” geconfronteerd wordt. Geen camera bij me. Gelukkig zit er tegenwoordig op een telefoon ook een heel behoorlijk cameraatje dus kon ik toch een kiekje maken. Dit leek er op. Het kan zomaar in zo’n watertje. Maar het blijkt een toevalstreffer. De gehele vaart brengt geen aanbeet meer totdat ik bij een dam kom. Ik voel een tik en vang een snoekje van onderin de vijftig. Ik steek de dam over en probeer het aan de andere zijde maar dat brengt geen resultaat. Inmiddels vis ik bijna een uur. Ik loop weer naar de andere kant van de dam en probeer het daar tegen beter weten in nog maar eens. Immers die snoek had ik zo-even al gevangen. Maar ik vergis me en voel een mooi knal op mijn hengel. De kolk die volgt doet mijn hart opveren! Toch een mooi watertje! Ik dril de snoek en schat haar langs de hengel op een centimeter of negentig. Mooi vet en bijna puntgaaf. Ik schiet een foto met mijn mobieltje en hoop er het beste van. Controleren kan ik het niet want een bril heb ik niet bij me en die schermpjes zijn zo verrekte klein! Ik schiet nog maar een paar, wie weet zit er wat bruikbaars bij. De boer komt even kijken en ziet hoe ik de snoek weer in haar element terugzet. Ze was verleden week ook al gevangen hoor ik.
 |
 |
 |
 |
Ik geniet nog even na buig het stangetje van de spinnerbait weer in het fatsoen. Ik plaats mijn volgende worp en hoor een auto achter mij stoppen. Ik kijk door de achterruit van de opel Astra en lees in fluorescerende letters CONTROLEUR. “Nee hè!”, schiet het door mijn hoofd. Ook mijn papieren heb ik in mijn “haast” niet meegenomen. Ik besluit er maar het beste van te hopen. De controleur komt zoals men dat leert op de cursus controle sportvisserij, kordaat op mij af en stelt zich voor als “Mijn naam is de Boer en ik ben controleur van de Federatie Friesland van hengelsportverenigingen.” Het is alsof ik mezelf hoor. Jaren geleden deed ik samen met mijn vader veel controles voor dezelfde federatie. Na het overlijden van mij vader heb ik mijn controleurkaart nog sporadisch gebruikt. Maar ook wij openden altijd het gesprek met die speciale zin. Maar goed hij was dan wel een De Boer maar niet Hans de Boer. En hij controleerde en niet ik. Ik besloot mezelf op die manier dan ook maar voor te stellen en de blik in de ogen van de man was helder verrast. Ik vertelde hem mijn verhaal van het wel of niet vissen en mijn excuus voor het niet bij me hebben van de papieren. Hij vertelde me dat ik dan onmiddellijk op moest houden met vissen. Ik wilde wel even naar huis rijden om mijn papieren te halen zodat hij ze kon zien? Je kunt ook informeren bij de HSV Idaarderadeel in Grou? Allemaal valide zaken maar ineens zag ik een andere oplossing. “Wel eens gehoord van Poask Hengelsport?” Er rinkelde wel ergens een belletje maar helemaal duidelijk was het nog niet? Ik blog mijn belevenissen! Daar zou het wel eens van kunnen zijn? Toch nog steeds dat vraagtekentje en de mededeling dat hij goed in gezichten was en me dus de volgende keer onmiddellijk zou herkennen mocht ik hem voorgelogen hebben. “Weet je wat, ik maak even een foto van mijn Vispas en die publiceer ik vanavond op mijn weblog. Nadat ik hem de URL had opgeschreven ging hij akkoord. Ik stopte met vissen, liep het stukje naar mijn auto en reed huiswaarts. Nauwelijks binnen ging de telefoon. Het was Jelmer. Een oud buurjongetje . Vroeger leren vissen met spinners en hij had er een paar weer nodig. Iets met een Goed Heiligman. Of hij even langs kon komen? Hij was er even later en al snel was zijn keuze bepaald. Met de afspraak in het najaar van 2010 eens samen te gaan vissen namen we om 17.00 uur afscheid van elkaar. Restte mij nog één ding, het meetlint langs mijn hengeltje halen. Drieënnegentig centimeter en een vispas meneer de controleur.