Het is 20 oktober vandaag en na de dag van verkleumd thuiskomen vis ik vandaag een hele dag met Popke. Ik heb al mijn spullen al klaar staan en drink binnen nog even een kopje koffie terwijl ik op hem wacht. Ik mis zijn aankomst en kom er achter dat al mijn spullen al zijn ingeladen. Ik stap in en we zijn onderweg. We beginnen met een fireball direct vanaf de helling te vissen en tien minuten later hebben we een snoekbaars van 61 en een snoek van 78 cm te pakken. We kijken elkaar aan en hopen er het beste van. Beide hebben we dergelijke dagen meer meegemaakt. Ik bedoel dan het snel vangen van twee mooie vissen en de rest van de dag niets meer. Popke houd de moed erin en voorspeld een bijzondere dag met een metersnoek! Het kan nog gekker hij weet zelfs waar! We zullen het zien. We gaan als gepland een stukje slepen over een stukje water waar we beiden lange tijd niet geweest zijn. Al snel is er een aanbeet maar die wordt niet verzilverd. De harde wind uit het zuidoosten maakt dat het echt guur aanvoelt. Ik verlang heel even naar mijn handschoenen maar dan breekt het zonnetje door en wordt de wereld weer wat aangenamer. We duiken even een zijvaart in en daar ervaren we de twee aanbeet die ook als misser op de kaart kan. Net voorbij de bocht is het de baarskleurige Jointed van Popke die een snoek haakt. Het is een exemplaar van ongeveer 65 cm die in het water onthaakt wordt. We vervolgen onze weg maar kunnen geen vis meer haken. Koud geworden door de straffe wind meren we de boot even aan een rietkraag. We azen twee hoempie ploempies met een stukje vis en genieten onderwijl even van een kop snert. Een fireball met dode blei hangt als extra lokker naast de boot in het water. We warmen weer op en besluiten verder te gaan met het slepen. We vissen de hoempies naar binnen en bergen ze op. Dan pakt Popke de fireball op en vangt zomaar een snoek vanonder de boot. Op het volgende stuk dat we afvissen maakt Popke een opmerking over mooi helder water. Door die opmerking besluit ik er een zwarte plug aan te doen. Nauwelijks is deze te water of een snoekje van een centimeter of veertig stort zich op dit kunstaas. Heel apart. Nu hebben we twee mogelijkheden. We kunnen terugvissen met de wind in de rug, waardoor we veel snelheid zullen ontwikkelen of we varen terug en proberen het nog even op een andere stek. We besluiten het laatste te doen. Varen terug, groeten Siebe Satellyt en zijn eega die ons in hun boot tegemoet varen en zijn in weinig tijd op de nieuwe stek. We proberen het een tijdje met hoempies tegen de kant waar de wind op staat. Het mag niet baten. Het wordt dus zo’n dag van vier of vijf snoekjes en daar moeten we het dan mee doen. We besluiten er een einde aan te maken omdat het tegen vieren loopt en we er weinig vertrouwen meer in hebben. Toch hangen we nog een tweetal pluggen overboord en zowaar is daar zomaar ineens een snoek. Direct daarna een snoekbaars. We besluiten dan nog even in een bocht te gaan liggen. De hoempies gaan weer overboord en ik werp met een dropshot. Nauwelijks heb ik de eerste worp binnengevist of mijn hoempie is weg. Ik draai strak en sla een lege haak naar boven. De ploempie van Popke verdwijnt en hem overkomt hetzelfde. Het zal wel een klein snoekje zijn komen we samen overeen. We kerven beide een voorntje in en proberen het opnieuw. Ondertussen komt er een vrouw met haar honden langsgelopen. Hoewel de afstand tussen haar en ons slechts anderhalve meter bedraagt kan zij ons door de rietkraag bijna niet zien. Precies op het moment dat ze achter ons staat spoort ze haar honden aan: “Kom jongens, opschieten!” Ik kan het niet nalaten en antwoord: “Wij hebben vakantie en alle tijd van de wereld!” De vrouw kijkt verbaasd op zich heen. Waar komt dat nu vandaan lezen we van haar gezicht? Zonder ons op te merken vervolgt ze haar weg. Popke en ik schudden van het ingehouden lachen en maken het verhaal nog wat dikker door opmerkingen te maken over :”Wie sprak daar tot mij?” Het zou een mooi verhaal voor in de kroeg kunnen worden. “Echt waar, ik stond daar midden in de wereld en een stem vanuit het water sprak tot mij!”
 |
 |
 |
 |
 |
De dobber van Popke gaat ineens aan de wandel. Vanaf de rietkraag aan de overzijde steekt de dobber in een rustig tempo de vijftien meter vaart over. Recht naar de boot toe. Bij de boot aangekomen keert de vis, zwemt langs de boot naar achteren toe weg. Nu kan Popke de haak zetten. Hij tikt aan en verbaast zich over de weerstand die hij krijgt. Ik film en zie door de zoeker slechts een kolk en een staart maar ik weet dan genoeg. Ik stop met filmen en vertel Popke dat ik even het schepnet ga pakken. Deze opmerking heeft de volgende conversatie tot gevolg die ik omwille van de authenticiteit maar in het Fries laat. Popke is verbaast. “Hans, do in skepnet? “ “It is in meter Popke!” “Gean wei” “Nee, wier we hawwe miskien mar ien kans” Als de snoek voor de tweede keer boven komt weet Popke het ook. Zijn lichte hoofdpijn neemt logaritmisch met de nu ontstane spanning toe. (Het is een meter en de hoempie ploempie heeft geen stalen onderlijn, het kan dus ieder moment gebeurd zijn.) Zeer geduldig en met grote kunde drillt Popke de snoek onder een voorbij varend plezierjacht vandaan. De hondenvrouw is terug achter ons een heeft ons nu wel opgemerkt. “Oh jullie waren dat!” “Ja mevrouw wij waren dat.” Bij de eerste gelegenheid dat de snoek langs de boot komt heb ik het schepnet eronder. Ze is binnen. Het voorspellend vermogen van Popke is weer eens uitgekomen. De snoek is net aan de zijkant van de bek gehaakt. Wat een mazzel realiseren we ons. Ik zet Popke snel op de foto met zijn trofee en dan kan ze terug in het water. Echt moe is ze niet door de voorzichtige drill en de relatief snelle landing. Met een ferme klap van haar staart wuift ze ons vaarwel. We tuigen af, ruimen op en slepen het laatste stukje naar de trailerhelling nog een plug achter onze boot. Popke vangt nog een snoekje. We proberen nog even een kantje met een firelball maar dan is het genoeg geweest. Zeer tevreden rijden we naar huis. Ik neem een biertje en val tegen negenen als een blok in slaap. Wat een heerlijke dag!