Back to Basics,
Het is vandaag een dag waar ik naar uit heb gekeken. Ik werd enige weken geleden gebeld met de vraag of ik zin had om mee te gaan spinnen in de polder. Twee redenen lagen ten grondslag aan het feit dat ik uitkeek naar deze dag. Allereerst het vissen met mensen die ik niet iedere dag zie. Het is een club mensen uit Brabant. Harry is de schoonvader van Jan en Ronald en samen vissen ze heel wat af. Ik heb hen leren kennen op de toenmalige visweekends die gehouden werden op de Blikken Pleats. Het hengelsportcentrum van wijlen Willem Zandstra. Een man, wiens ziel en zaligheid in de hengelsport lag. Het waren altijd oergezellige weekends. Maar ik dwaal af. Het drietal werd deze keer vergezeld van een broer van Jan die Peter heet. De tweede reden dat uitkeek naar deze dag heeft alles te maken met de manier van vissen in combinatie met de omgeving. Hiermee ben ik groot geworden. De werphengel als volmaakt vistuig, wie schreef daar ooit een boek over? Lichtgewicht, 12 grams spinhengel, een bijpassende molen, een anti kink vaan, spinstang en een spinner. Natuurlijk allemaal van eigen makelij. Veel heb ik hier rondgezworven met mijn vader. De dijksloot, wat een water, schrijft hij in zijn logboek na een eerste keer hier gevist te hebben. Na het vissen even bij ome Harry en tante Ina in Oosterzee langs. Verhalen vertellen over de belevenissen van die dag, die door ome Harry altijd steevast werden afgedaan met de mededeling dat we dergelijke resultaten alleen maar verkregen konden hebben door fuiken te lichten, wat mij de bijnaam fuikenlichter opleverde. Goh, wat is dat lang geleden als je er zo over nadenkt en wat komen er door deze visdag een hoop herinneringen op in mijn gedachten.
 |
 |
 |
 |
We ontmoeten elkaar aan het water, schudden handen en halen herinneringen op. Bijna ongemerkt heb ik een worstenbroodje in de handen en een kopje koffie met een Breda’s Neutje. Een soort koffiemelk die ook de suiker overbodig maakt en bovenal lekker smaakt. Met vijf man de polder achter Lemmer in. Schitterend helder water met een goed snoekbestand. Op het afgesproken plaatsje is het echter niet best terwijl we toch wel eens heel goede resultaten hebben gehad hier. We verkassen naar de boerderij met de bruggetjes. Grappig aan deze laatste plaatsaanduiding is, dat iedereen die ooit mee geweest is op een Dirk de Boer Weekend of een roofvisweekend bij de Blikken Pleats, onmiddellijk weet waar deze plaats is. Ik weet zeker dat mijn collega’s Mark en Peter er aanstaande maandag over beginnen. Bij de boerderij is het ook niet best maar Jan vangt aan de vliegenhengel zomaar ineens een snoek. Als ook Ronald zijn snoekje gevangen heeft en een baars aan zijn resultaat bijschrijft, krijg ik ook een aanbeet. De hengel buigt diep, een fraaie kolk, een losser. We missen altijd de grootste dus ook deze is onmiddellijk tot meter gebombardeerd. Ik probeer nog enige tijd maar kan de snoek niet meer verleiden. We verkassen weer een stukje. Jan vangt op een kruispunt van vaarten een mooie snoek. Hierna waaieren we wat uiteen. Op een stukje water langs de huisjes, is het dan raak. Een eerste snoek wordt door mij gehaakt. Het resultaat van pieteren en peuteren. In één woord heerlijk. Jan en zijn broer trekken bij na een klein uitstapje maar hebben niets meer weten te vangen. Als ik mijn auto ophaal probeer ik nog even voor het huisje waar we begonnen zijn. Een snoekje van nauwelijks dertig centimeter stort zich vol overgave op de dubbele twisterstaart van de Poask-4 spinner. Het is een schitterend gezicht in glasheldere water. Het weer is subliem, oostenwind en een bleek zonnetje wat zo nu en dan voorzichtig tracht door te breken. Het is mooi om buiten te zijn, vangsten zijn van minder belang. Bijna aan het einde van de huisjes is het Ronald die een mooie snoek van tegen de tachtig weet te vangen. Op een dam staande werp ik mijn aasjes richting een paar plompenbladen. De zon schijnt prachtig in het water. Ik zie de snoek het aas nemen en sla krachtig aan. Onmiddellijk worden er enkele meters lijn van de spoel genomen. Een beste roep ik, terwijl ik tracht controle over de vis te krijgen. Net als ik denk dit te krijgen, lost de vis. V@##%^^&, de tweede. Ik controleer mijn haken. Mijn collega vissers en ik zijn het er over eens. Ze zijn scherp. Waar het dan wel aan te wijten is weet niemand, maar soms gebeuren dat soort dingen. We blijven verder zonder resultaat en verzamelen aan het einde van het water. Gezamenlijk lopen we terug naar de auto, over van alles en nog wat pratende. De kern van het gesprek gaat echter over wie er nu al wat gevangen heeft en wie niet. De beide schoonzoons kunnen het niet nalaten hun schoonvader een beetje te piepelen. Harry reageert, gespeeld gekrenkt. Op de terugweg vinden Jan en Ronald dat Peter het nog even op de duiker waar ik de snoek gemist heb moet proberen. Na drie worpen is het raak. In het kraakheldere water is goed waarneembaar hoe de snoek zich vandaag gedraagt. Uiterst langzaam verdwijnt de Ondex uit het zicht. De snoek is er langzaam overheen gezwommen. De snoek meet 83 cm en is daarmee de grootste van vandaag. We rijden een stukje, leren dat koeien heel goed kunnen luisteren, dat de huizenprijzen hier niet echt hoog zijn, keuvelen over de omgeving maar vangen geen snoek meer. Ronald mist er nog één op een mooie kruising van vaarten maar dat is alles op dit stukje water. Harry maakt ondanks zijn leeftijd de meeste meters maar hij blijft snoekloos. “Moet je opletten”, zegt Ronald tegen me. “Als hij zo terugkomt gooit hij zijn hengel in het gras en vraagt of je hem wilt kopen.” Aldus geschiedde. Harry gooit het bijltje erbij neer na verwoedde pogingen tot het vangen van een snoek. Het is inmiddels na vieren en ik heb nog andere verplichtingen. We nemen afscheid en beloven contact te houden. Zij hebben nog een heel weekend voor de boeg. “Gelukkig zit er al één dag op”, zegt Harry als zijn nul stand nog even door Ronald benadrukt wordt.
Hé brabo’s, het was me een waar genoegen.
<!–
WriteFlash('’);
//–>