Wie op de RSS feed van het weblog geabonneerd is, heeft van de week een aantal keren een mail gehad waarin wat updates van oude berichten, fotoalbums en verhalen uit het verleden stonden. Deze is weer eens actueel. Ik ben natuurlijk een kleine verklaring schuldig dus vooruit dan maar. Op woensdag 13 januari was ik voor mijn werk onderweg. Tijdens een kleine cursus probeerde ik in een reflex mijn schrijfblok op te vangen toen dat van de tafel dreigde te vallen. Die reflex zette zich door naar mijn rugspieren en ik zat als een huis. Gelukkig had een collega van me het ook in zijn rug, zodat ik na twee ibuprofen ik weer een beetje kon bewegen. Op mijn kantoor aangekomen herinnerde ik me nog de diclofinac in mijn koffertje, die ik van een eerder akkevietje had overgehouden. Gelukkig waren ze niet over datum zodat ik de donderdag in ieder geval mijn werk kon doen. Na een bezoekje aan de arts kreeg ik bovendien verse en een extra doosje met diazepam. En dat was maar goed ook want op de vrijdag was het echt goed mis. Nu ken ik de methode prima. Even liggen, ontspannen en dan zo spoedig mogelijk weer in beweging. Eerst steunend op de sterke schouders van mijn eega en dan al blij zijn dat je vijftig meter haalt maar dat beterde spoedig. Iedere dag een stukje verder. Maar zitten achter een computer was er niet echt bij. Nu kwam het stukje software, de spraakbesturing, goed van pas. Ik hoefde alleen maar te praten tegen het ding “et voíla”, ik kon mijn weblog verder bijwerken. De techniek staat voor niets. Gedurende de week knapte de rug verder op en op zaterdag durfde ik het dan aan een uurtje te vissen. Even bij mij achter, daar waar de stofwolken van onder het ijs inmiddels waren nedergedaald. Bovendien was het prachtig weer en de honden vinden het nooit erg om mij dan te vergezellen. Met een lepeltje als aas even het spoorgat afvissen. Bij de treurwilg aangekomen buk ik even om de € 0,25 op te pakken die daar in de vorm van statiegeld in het water is gegooid. Een beter milieu begint bij jezelf, denk ik terwijl ik de lege fles in het wildvak van mijn waxjas schuif. Uit de speaker van het station schalt nu de mededeling dat er vanwege een storing aan een spoorbrug geen treinverkeer mogelijk is tussen Leeuwarden en Mantgum. Teleurgestelde reizigers verplaatsen zich. Ik zie een mooie kolk en werp mijn lepeltje. Ik voel de aanbeet die ik verzilver. Ik weet echter dat het geen snoek is. Het is een onfortuinlijk gehaakte blei die voor in het water ligt. Ik probeer het nog een half uurtje maar er is geen snoek te verleiden en mijn rug vindt het ook voldoende. Gelukkig even gevist. Maandag weer aan het werk.
