Het was nog zomer, toen ik de afspraak van vandaag maakte. Ik vis vandaag met een ras Amsterdammer. Zijn naam doet dat ook vermoeden. Lieuwe! Zijn achternaam klinkt zo mogelijk nog meer Amsterdams maar zullen we omwille van zijn privacy achterwege laten. Neemt u van mij aan dat de wortels van zijn familie ergens in het Friese land liggen. Lieuwe vist veel in de Rijn en dan vanaf de kant. Feederhengel en voorts pleegt hij graag een spinhengel ter hand te nemen. Hij is een Schreiner fan. Ik ken hem als oud-collega van mijn vrouw en we hebben menig Beerenburgertje gedronken tijdens vele bedrijfsuitjes. Meestal omvatte die dan een zeiltochtje over de Friese meren langs een route waarlangs Lieuwe uitermate bekend bleek met de lokale horecaondernemingen. Vandaag is er geen sprake van een zeil-kroegen-tocht, we vissen slepend vanuit de boot, een discipline die voor hem nieuw is. De baitscasters voorzien van een Timber Tiger moeten hem de eerste beginselen van deze tak van vissen bij gaan brengen. Op het afgesproken tijdstip is hij ons in Mantgum, we drinken een bakje en vertrekken naar het water. Als snel zijn we op de Swette en het duurt niet eens zo heel lang voor ik een aanbeet krijg. Een snoek van het formaat DL. Insiders weten dan wel wat daar mee bedoelt wordt. Ik kan zeggen dat het niet echt om over naar huis te schrijven is. We draaien niet veel verder een zijvaart op en ik hoop vurig dat het water wat helderder wordt. Het blijkt vergeefse hoop. De polder is vergeven van klei en het zicht is nauwelijks 10 cm onder water. Ik blijf trachten Lieuwe, maar vooral ook mezelf, te motiveren met verhalen over minieme tikjes die je dag goed kunnen maken. Diep in mijn hart weet ik beter. Het wordt niets vandaag. We trachten een aantal alternatieven. We leggen de boot aan de kant en proberen een aantal tochtsloten in de hoop daar meer helder water te vinden en bij de duikers een snoekje te scoren. Ook dit blijkt vergeefse moeite. We keren terug in de boot en ik besluit de druk wat op te voeren. We nemen kleine stukjes water en vissen die dan meerdere keren kort achter elkaar af. Niets lijkt te werken. Er zijn van die dagen dat je er wel goud aan kunt hangen maar niets helpt.
We vermaken ons trouwens best. Gesprekstof genoeg en Lieuwe geniet zichtbaar van de omgeving. Als uiteindelijk de zekere stekken ook geen aanbeet opleveren besluiten we terug te varen naar Mantgum. Slechts één snoekje heeft ons dan wel voor de hatelijk nul behoedt, maar het voelt niet echt lekker. In Mantgum aangekomen besluiten we toch nog een half uurtje te vissen. Op het einde voor het gemaal gebeurd het dan. Dreun, kolk, goed gevoel, ja hoor dat ene tikje schiet door mijn hoofd. “Het is een brasem”, hoor ik Lieuwe roepen en ik moet constateren dat hij gelijk heeft. Net in de rug gehaakt geeft de vis weliswaar sport maar het is niet de vis waar ik op hoopte. De laatste trek werd ingezet als afsluiting van de dag. Jammer, ik had Lieuwe graag nog een mooie vis gegund maar het is niet anders. …..Dreun! gevolgd door een gierende slip, een vis die onmiddellijk tracht de vaart over te steken. Een fikse kolk, een mooie buiging. Dit is zeker geen brasem, dan zal het wel een karper in de rug zijn, schiet door mijn hoofd. Het blijkt echter een prachtig exemplaar uit de snoekbaarsfamilie te betreffen. Na een fraaie dril, land ik een machtig mooie vis die 83 cm op de meetlat brengt. Een machtig mooie vis. Zo blijkt toch de theorie over dat minieme tikje bewaarheid te worden. Lieuwe staat op de foto met een, naar zijn eigen zeggen, grootste snoekbaars in zijn vis carrière. We besluiten de dag met deze bonus af te sluiten. Thuisgekomen bekijken we de foto’s, eten stamppot zuurkool en nemen na een bakje koffie afscheid van elkaar. We gaan zeker nog een keer samen de snoekdames belagen!
Hans, het was een fantastische bijna vis(loze) dag. Hoewel de foto anders doet vermoeden. Jawel, 83 cm schoon aan de haak, en dat zonder de rolmaat uit te rekkken.
Heb genoten van de rust, het prachtige friese landschap en het delen van onze passie, namelijk het vissen. Als het allemaal gaat lukken dan gaan wij als kerstmannen de dames belagen en om de traditie in ere te houden neem ik onze andere passie “de beerenburg” mee.