Het vandaag een dag die erg lang op zich heeft erg lang op zich laten wachten. Het was in december 2003 dat Berend en zijn zoon Daan bij me waren om eens te vissen. Die dagen moeten nog eens in het weblog worden vermeld. Ooit zal dat gebeuren. Tot die tijd blijf ik mijn weblog gewon bijwerken met actuele vangsten. Wanneer ik een blik in mijn dagboek werp om te inventariseren welke kans ik bij de huidige weersomstandigheden heb, dan geef ik er niet veel voor. Het enige voordeel is dat het de gehele week rustig weer is geweest met een wind uit het oosten. De voorspellingen van een aanhalende wind uit noordoost, een temperatuur van 17 graden, bij een toenemende bewolking doen mijn nog somberder stemmen. Wie echter zijn visdag laat beïnvloeden door dergelijke statistieken is abuis. Je gaat immers vissen omdat je zin en tijd hebt. Nu vandaag was zo’n dag. Omdat Berend en Daan van ver moeten komen hebben we niet al te vroeg afgesproken. Om tien uur zijn ze er, drinken we snel een bakje en gaan naar de boot. We varen om kwart over tien weg en beginnen onmiddellijk met vissen. De hengels geaasd met een timber tiger moet het goed komen denk ik dan maar.
 |
 |
 |
 |
Ons geduld wordt best even op de proef gesteld als ik na een goed uur een eerste aanbeet krijg die echter kort na het haken losschiet. Dan is het de beurt aan Daan. Hij vis met een gerepareerde hengel en ik heb hem van de voren al verteld dat hij niet moet schrikken als de hengel knapt. Dat gebeurd dan ook prompt en ook Daan verspeeld zijn eerste vis. We draaien een zijvaart in en korte tijd later vangen we de eerste snoek. Geen grote maar de beruchte hatelijke nul is weg. We varen verder. Vlak voor een brug wordt de plug van Berend aangevallen maar gemist en mijn even later passerende plug wordt onmiddellijk genomen. Wederom weet ik de vis niet te haken en we zien alleen even een mooie snoek in het oppervlak. Ik baal een beetje maar we gaan stug door. Het is wederom Berend die een vis in de boot brengt. Een snoek van net geen zestig centimeter. De volgende brug brengt niet dat wat ik ervan verwacht maar dan gebeurd het. Ik haak een vis en voel meteen dan het een mooie is. De snoek blijft lang beneden maar eenmaal in de oppervlakte kondig ik een metersnoek aan. Dat had ik beter niet kunnen doen want de snoek spuwt met bijna meteen de Timber Tiger tegemoet. Los, baal, f……. Ik besluit nu mijn haken te slijpen. Korte tijd later hangt er een snoekbaars aan de Timber Tiger. Gevolgd door een snoek en zo blijken ze ineens aardig los te zijn en we scharrelen zo gezamenlijk een tiental snoeken bij elkaar. Geen grote, memoreert Berend nog, maar snoek is snoek en we vangen alleen maar potentiële meters. Na wat kruipdoor, sluipdoor snoeken staat het aantal dus op tien. We besluiten naar Mantgum terug te varen en het daar nog even te proberen. De weersvoorspellingen komen uit en we vangen zelfs nog een drupje regen. In Mantgum aangekomen is het weer droog maar de snoeken laten het afweten. Vlak voor dat we willen stoppen is het Daan die zomaar even de grootste snoek van de dag scoort. Het beest is flink beschadigd maar super actief dus lekker laten zwemmen maar weer. We besluiten de dag met elf snoeken en een snoekbaars. Dat had ik niet durven voorspellen! We meren aan, Daan stapt nog even tussen wal en schip en zo komen enigszins koud maar voldaan bij mij thuis aan. Na de frieten met kip nemen we voldaan afscheid van elkaar.